Met enige regelmaat krijgen wij de vraag: Wist je van tevoren dat Joas downsyndroom heeft? Bijna vier jaar geleden kwam ik er rond deze tijd achter dat ik zwanger was van ons eerste kindje. 

Eerder dan verwacht

Vier jaar geleden op 27 september zijn wij getrouwd en eigenlijk stond voor ons vast dat we graag kinderen wilden. Na ons trouwen wilden we het gewoon ‘proberen’. Het was snel raak en we waren in de wolken. Een paar dagen nadat ik de test had gedaan, kreeg mijn man een baan in Thailand aangeboden. Uhhh … Sh*t! Mijn man is helikopterpiloot — een branche waar de banen niet voor het oprapen liggen — weinig keus dus. We hadden al snel besloten dat hij de baan zou aannemen en in Thailand ging werken. Ik bedoel; beter spijt van dingen die je wel hebt gedaan, dan spijt van dingen die je niet hebt gedaan. Toch? Het zou nog negen maanden duren voordat het kindje geboren zou worden en er kon nog zoveel gebeuren in die maanden.

Omdat mijn man op korte termijn naar het buitenland zou vertrekken hebben wij het nieuws dat wij ons eerste kindje verwachtten al met 5 à 6 weken gedeeld met onze omgeving. Dan kon hij er ook nog even van genieten om het anderen te vertellen en hoefden we niet geheimzinnig te doen. En laat ik eerlijk zijn; dit grote nieuws kon ik ook niet voor me houden.

Altijd wel iets

Voordat mijn man wegging hebben wij nog besproken of we de combinatietest wilden doen. Al snel kwamen we — ondanks mijn twijfels die er ook waren —  tot de beslissing de test niet te doen. Ten eerste dacht ik: ik ben 29 jaar oud, de kans is erg klein. En ten tweede, mocht er wel ‘iets’ aan de hand zijn dan zou het kindje ook welkom zijn. Maar ik heb wel heel erg getwijfeld. Meer omdat ‘wij’ altijd IETS hebben. Het gaat zelden ‘normaal’ bij ons. Misschien voelde ik onbewust toch dat er iets was. Na de afwegingen uiteindelijk besloten om geen test te doen.

Mijn man achterna

De zwangerschap ging prima. In het begin heb ik wel regelmatig overgegeven, maar ik mocht niet klagen. Nadat mijn contract niet werd verlengd — reden: zwangerschap — had ik besloten om dan maar naar mijn man in Thailand te gaan. Want tja, niemand neem een vrouw aan met een zwangere buik. Ik ben naar Thailand gevlogen toen ik 20 weken zwanger was. Een paar dagen voordat ik ging had ik mijn uitgebreide 20-weken pretecho. Ik ging heel ontspannen naar de echo-afspraak. Alles zag er goed uit op beeld, geen afwijkingen. Het geslacht wilden de we nog niet weten, daar werd verder dus niets over gezegd.

Backpacken halverwege de zwangerschap

Omdat mijn man maar één echo had meegemaakt in Nederland, hebben wij samen in Thailand nog een uitgebreide 20+ weken echo laten maken, in dit land is het namelijk een stuk goedkoper. Ook tijdens het maken van deze echo kwam alles voorbij: het hartje, 10 teentjes, 10 vingertjes, omtrek hoofdje, lange benen, etc. Geen gekkigheid. Niets aan de hand. Kort nadat we deze echo hadden gemaakt, stopte mijn man met werken voor het bedrijf in Thailand en hadden we besloten om samen 4–6 weken door Azië te backpacken. Wat een fantastische plekjes hebben wij gezien. Heerlijk rustig aan gedaan met z’n tweetjes, echt van genoten voor de allerlaatste keer samen op reis. Toen ik 29 weken zwanger was zijn we weer naar huis gevlogen.

Vermoedens Downsyndroom

Eenmaal thuis ging de zwangerschap nog steeds prima. Ik had weinig klachten en pijntjes. Doordat de baby niet indaalde, ben ik uiteindelijk met 41 weken ingeleid en kwam Joas ter wereld! Ik was zo gelukkig. Hoe bijzonder: een kleine froemel op mijn buik. Jeetje, ik had het geflikt! Gewoon een kind van dik 8,5 pond eruit geperst. Trots was ik op ons. Kort na de bevalling onderzocht de kinderarts onze zoon Joas. Hij lag op de commode in het ziekenhuis en ik zag haar luisteren naar het hartje. Op de een of andere manier had ik door dat dat ‘luisteren’ langer duurde dan normaal. Ik vroeg voor de grap: “Nou, is hij goedgekeurd?” Ze pakte hem en ze legde hem op mijn buik en zei: “Mevrouw, ik moet mijn vermoeden uitspreken dat uw zoontje downsyndroom heeft”.

Nooit meer zorgeloos zwanger

Nee, wij wisten van tevoren niet dat Joas downsyndroom heeft. Wij hebben er toen bewust voor gekozen daar niet op te laten testen. En ja, de klap was enorm. Maar los daarvan heb ik een fantastische zwangerschap gehad. Heerlijk naïef, en vol romantische gedachten over hoe het zou zijn om moeder te zijn. We hebben samen een fantastische reis mogen maken samen, alsof het zo had moeten zijn. Een reis die we niet zouden hebben gemaakt als we bepaalde dingen van tevoren hadden geweten. Een heerlijke eerste zwangerschap zonder zorgen. Die negen maanden kunnen mij niet meer worden ontnomen. Want zo’n zorgeloze zwangerschap heb ik daarna niet meer gehad.

Over Jeanine

Jeanine is mama van twee jongens; Joas van 3 en Jens van 2 jaar oud. Geïnspireerd door hun zoon en de bijzondere wereld die hij hen laat zien, zijn Jeanine en haar man B-zonder gestart. Een webshop waarin enkel producten te koop zijn gemaakt door mensen met een verstandelijke, lichamelijke of sociale beperking. Door middel van de verkoop van deze producten willen zij bijdragen aan de werkgelegenheid van deze doelgroep. Daarnaast wil Jeanine mensen laten zien wat het leven met downsyndroom inhoudt. Dat het heel anders is dan dat van anderen maar tegelijkertijd ook hetzelfde. Ze deelt openhartig haar gevoel en mening op haar eigen website en hier op mamaisthuis en hoopt mensen inzicht te geven in wat het syndroom kan betekenen voor het kind en de rest van het gezin.