Als moeder wil je je zorgen niet op je kinderen overbrengen, niet steeds je verdriet laten zien. Nu lukt mij dat altijd aardig maar dit keer ligt de regie meer in handen van de aanrijding. Het trauma.

De rauwe kant van mijn situatie zagen ze meteen die eerste ochtend, pijn, een gehavend been en gezicht en verdriet wat niet weg te stoppen was. We belandden van het ene op het andere moment in een slechte film waarvan we het script vooraf niet hadden gelezen. Waarvan we niet wisten hoe het zou lopen en dus deden we alles de laatste maanden op gevoel. Betrokken we de kinderen zoveel mogelijk bij de situatie zonder ze te overladen met de bijhorende emoties.

aanrijding letsel tibiaplateaufractuur revalidatie

Een ander leven

Inmiddels zijn we ruim vier maanden verder, maak ik stappen in het revalidatieproces maar doet ook iedere stap letterlijk pijn. Ik weet gewoon niet meer hoe het voelt om gewoon te lopen. Om te springen, te rennen, te fietsen, auto te rijden of te stoeien met de kinderen. Ik leef nu een ander leven. Hopelijk tijdelijk, maar waarschijnlijk voor altijd deels zoals het nu is. Met een been dat niet als van mij voelt.

Regie over mijn leven

Een loodzwaar been, nog altijd vol met vocht dat mij — net als mijn littekens — iedere dag confronteert met de zinloosheid van verkeersgeweld. Ik mis mijn oude been. Mijn eigen been. Het been waar ik op kon vertrouwen en dat mij altijd met veel kracht van A naar B bracht. Waar ik de regie over had. Nu heeft mij nieuwe been grotendeels de regie over mijn leven. Al is mijn hoofd nog zo strijdvaardig, dankbaar, hoopvol, het been bepaalt wat wel en niet kan. Iedere bezigheid moet ik zorgvuldig afwegen.

Lees ook: De avond die mijn leven en dat van ons gezin heeft veranderd…

Scherpe randje van een trauma

Ik mis mijn oude leven, mijn beweeglijkheid, mijn vrijheid en zelfstandigheid. Toen ik voor het eerst met krukken kon lopen dacht ik dat ik — doordat ik weer als bijrijder de weg op kon — een hoop vrijheid zou ervaren. Niets is minder waar. De weg op gaan, zelfs binnen de bebouwde kom is een rollercoaster aan emoties. Ik, die altijd enorm genoot van autorijden, zit met dichtgeknepen handen, een lijf vol spanning en tranen in de ogen in de auto. Doodsbang dat we iemand over het hoofd zien. Dat een andere weggebruiker ons over het hoofd ziet. Een verkeerde beslissing maakt. De koplampen, de harde doffe klap … ze zijn altijd waar ik ben en waar ik ga. Onlosmakelijk verbonden met mijn nieuwe leven, mijn nieuwe been en die avond in september die nog altijd vers in mijn geheugen ligt.

In alles en iedereen op de weg zie ik een mogelijke L. De keuze die zij maakte net voordat ze mij aanreed, kan een ander ook maken, spookt het door mijn hoofd. Het is het scherpe randje van een trauma. Wetend dat de angst niet helpt, groter wordt dan je eigenlijk wilt en je hebt er weinig invloed op. Daarnaast blijkt deze angst een kern van waarheid te bevatten, zo geschiedde die bewuste avond in september.

Wat is mijn leed waard

Zolang er geen proces is geweest, ik haar niet deelgenoot heb kunnen maken van de consequentie van haar keuze om te appen, zal mijn angst blijven bestaan. Ik moet deze aan haar kunnen koppelen, ongeacht wat haar straf zal zijn. Als ze überhaupt een straf krijgt want het technisch onderzoek betreffende haar telefoon en auto vond pas veel later plaats en bleek lastig. Mijn angst dat ze informatie heeft gewist, is hierdoor groter geworden. In Nederland mag je jezelf niet schuldig verklaren dus haar bekentenis van die avond is weinig waard. Ik vraag mij dan ook vaak af; wat is mijn letsel, mijn leed en dat van ons gezin in deze zaak waard?

rij mono aanrijding letsel tibiaplateaufractuur revalidatie

Weer vrij voelen

Ik leef momenteel een wrang en bijzonder verhaal. Zij die meteen dezelfde nacht weer in de auto kon stappen. Ik die iedere dag moet dealen met pijn en een been dat niet als van mij voelt. Onze volgende ontmoeting zal een hoop losmaken en ik ga ervan uit dat we het beiden moeilijk hebben. Wanneer ik mijn angst, pijn en verdriet aan haar kan koppelen kan ik verder. Kan ik mij hopelijk weer vrij voelen, al is het mijn been dat mij voorlopig nog vastketent in dit verhaal.

Iedere dag opnieuw probeer ik sterk te zijn, te kijken naar wat al wel lukt. Verdriet voelt zo zinloos, in dit toch al zinloze verhaal. Wanneer het stil en donker is laat ik het toe … heel even om vervolgens de dag erna weer opnieuw te beginnen. Ik en mijn nieuwe been. Op weg naar meer zelfstandigheid, vrijheid en vertrouwen.