Wanneer een depressie je zwangerschap overschaduwt!

Zwanger zijn was voor mij verbonden aan het beeld dat je het merendeel van de tijd gelukkig en blij bent. Natuurlijk had ik in mijn omgeving van vrouwen gehoord over misselijkheid, bekkeninstabiliteit, slecht slapen, zuurbranden etc.

Ik kende echter niemand die zwaar depressief raakte tijdens de zwangerschap.

Zwanger?!

Begin 2014 raakte ik na een turbulente periode vrij onverwachts zwanger. Mijn vriend en ik hadden al wel naar elkaar uitgesproken dat we in de toekomst graag een kindje wilden. De toekomst betekende voor ons over een jaar of twee. Alleen nu was die toekomst ineens over een paar maanden. We moesten even wennen aan het idee, maar verheugden ons daarna op het krijgen van een kindje.

Het eerste trimester was ik heel erg misselijk. De hele dag door voelde ik me hartstikke beroerd. Op een gegeven moment kon ik niet echt meer dingen ondernemen. Ik dacht: “Ach, de ene vrouw heeft meer last van misselijkheid dan de andere. Het gaat vast beter in het tweede trimester.” Helaas bleef de misselijkheid aanhouden en ik heb toen een tijdje Emesafene gebruikt. De misselijkheid werd daardoor dragelijk.

Instabieler

Voor ik zwanger raakte, zat ik al niet lekker in mijn vel. Toch kon ik toen alles nog redelijk handelen. De zwangerschap maakte me instabieler en zo rond het tweede trimester merkte ik dat ik steeds emotioneler begon te worden. Ik reageerde veel intenser en emotioneler op gebeurtenissen en kon dingen steeds moeilijker loslaten. In het begin gooide ik het op zwangerschapshormonen, maar na een tijdje kon ik er niet meer omheen; ik had een zwangerschapsdepressie?!

Ik wilde niet dat mensen wisten hoe ik me voelde en zelfs voor mijn vriend probeerde ik mijn gevoelens te verbergen. Ik lag veel in bed en hing op de bank, maar zorgde ervoor dat ik aangekleed was en het huishouden een beetje aan kant was als hij thuiskwam. Hij had toen nog geen idee dat er meer aan de hand was. Als ik huilde of heftig reageerde, dacht hij dat het door de zwangerschap kwam; hormonen, moe, misselijk.

Ik schaamde me enorm en probeerde zoveel mogelijk mijn ware gevoelens te verbergen. Over de erge misselijkheid sprak ik openlijk, maar ik schaamde me enorm voor mijn mentale gesteldheid. Ik begreep niets van mezelf: Hoe kon ik me nú zo depressief voelen? Zwanger zijn zou toch een mooie periode moeten zijn? Waarom was ik niet zo’n stralende zwangere? Waarom voelde ik me meestal hartstikke rot? Het was een chaos in mijn hoofd en ik begreep steeds minder van mezelf.  

Schaamte en alleen voelen

Uiteraard probeerde ik wel te genieten van de zwangerschap en soms voelde ik me ook echt wel blij, maar de meeste tijd had ik nergens zin in. Voor de buitenwereld zette ik een masker op. Het verbergen van hoe ik me daadwerkelijk voelde, kostte veel energie en op een gegeven moment ging het niet langer. Mijn vriend vond wel dat ik heftige buien had en dat die steeds vaker voorkwamen. Het was voor hem dan ook niet een complete verrassing toen ik vertelde dat het al lange tijd niet goed met me ging en dat ik dacht aan een zwangerschapsdepressie, maar hij schrok wel.

We gingen op zoek naar hulp, maar helaas vonden wij geen passende hulp. Alles vanuit protocollen en theorieën over depressies. Af en toe kreeg ik eens een opmerking over dat ik zwanger was. Aan dit feit werd de rest van de tijd voorbij gegaan.

Ik voelde me alleen, diep ongelukkig, onbegrepen, niet gezien en gehoord en dat frustreerde me enorm. Toen werd me duidelijk dat, zoals voor zoveel dingen geldt, je pas weet wat het inhoudt als je het zelf hebt ervaren.

Als je straks geboren bent …

Als ik me goed voelde, kon ik wel genieten van het kleine meisje dat in mij groeide. Op die momenten leek alles even ‘normaal’. We gingen dan naar familie of vrienden, gingen samen weg of we maakten bijvoorbeeld foto’s, want ik wilde destijds absoluut niet dat onze dochter ooit zou weten hoe ik me voelde tijdens de zwangerschap. Als ik me niet goed voelde, wilde ik niet meer zwanger zijn en hield ik mezelf voor dat ik waarschijnlijk zelfs gelukkiger zou zijn als ik geen moeder zou worden. Als zo’n gedachte opkwam, verdween die meestal ook weer redelijk snel. Ondanks de depressie wist ik diep in mijn hart wel dat ik heel veel van dat kleine meisje hield.

Dat maakte tegelijk ook dat ik heel erg aan mezelf begon te twijfelen. Elke baby verdient een geweldige, liefdevolle en gelukkige moeder. Ik wist dat een prenatale depressie over kán gaan in een postpartum depressie en dat zorgde ook nog eens voor angst en onzekerheid. Wat als de depressie niet verdwijnt? Ik voelde me zo schuldig. Zo’n lief, klein baby’tje dat al stress meemaakte terwijl ze nog niet eens geboren was … Ondanks dat het me niet lukte om écht te genieten van de zwangerschap, bleef ik hoop houden dat ik me weer goed, of op zijn minst beter zou voelen zodra ik bevallen was.

Ontelbaar vaak voelde ik me schuldig, omdat ik niet echt genoot van de zwangerschap. Vele huilbuien volgden. Ik heb ook ontelbaar vaak huilend met mijn handen op mijn buik tegen onze dochter gezegd dat het vast allemaal beter zou gaan als ze straks geboren zou zijn. Dan konden we een gelukkig gezin vormen en deze periode achter ons laten. Toch?

Je bent niet alleen …

Tijdens de zwangerschap voelde ik me alleen en onbegrepen, maar inmiddels weet ik dat er helaas vele andere vrouwen te maken krijgen met mentale klachten. Ik schaamde me, maar inmiddels zie ik in dat dat niet nodig is. Ik hield mijn gevoelens verborgen en droeg het verdriet alleen, maar inmiddels begrijp ik dat dat mijn situatie juist verergerde. Ik dacht dat dat depressieve gevoel nooit meer zou verdwijnen, maar inmiddels kan ik weer genieten, in het bijzonder van onze prachtige meid!

Achtergrond informatie

Mamaisthuis kreeg van Cynthia de vraag of we haar openhartige verhaal wilden delen. Omdat er over prenatale depressies weinig gedeeld wordt, leek ons dat zeer waardevol. Cynthia heeft tijdens haar zwangerschap te maken gehad met zowel een prenatale depressie als een postpartum depressie en heeft nu als missie hier zoveel mogelijk informatie over te delen en het taboe te doorbreken. Cynthia heeft zich vreselijk alleen gevoeld en lange tijd dacht ze dat zij de enige was die hier mee te maken had. Dit maakte haar eenzaamheid groter en ook schaamde ze zich en hield ze haar gevoelens voor zichzelf. Een sociaal isolement dat de zwangerschap overschaduwde en onzekerheid over haar nieuwe rol als moeder.

Nu ze zichzelf veel beter voelt, deelt ze haar verhaal via e-books die kosteloos te downloaden zijn. Hierin vind je — naast de informatie over mentale klachten tijdens de zwangerschap en na de bevalling — ook basistips en haar eigen openhartige verhaal. Hoe moeilijk ook, het kan ons allemaal overkomen en tussen je goed voelen en in een zwangerschapsdepressie belanden zit een groot gebied waarbij passende ondersteuning nodig of wenselijk kan zijn.

Lees ook: Lizzy lijdt al drie jaar aan een postpartum depressie