Wanneer ik terugdenk aan de nacht van 26 september, staan mijn gedachten altijd stil. Het is de avond die de ankers onder mijn leven bruut omver schopte. Wanneer ik het verhoor teruglees, is het soms alsof ik in het verhaal van een ander kruip.

Met hoge snelheid, totale onwetendheid en grote zorgen werd ik die avond naar het ziekenhuis vervoerd.

vlekje long revalidatie aanrijding

Op zoek naar geruststelling

Daar lag ik met een enorm team van artsen om mij heen die mij het hemd van mijn lijf vroegen ten behoeve van neurologische testen. Vol ongeloof en angst keek ik de ene na de andere specialist in de ogen in de hoop iets van geruststelling te lezen. Ik was op zoek naar bevestiging dat ik het er goed van af zou brengen. Maar die kwam niet. Het was nog te vroeg om diagnoses te stellen, het zou een hele lange nacht in het ziekenhuis worden.

Toen de artsen rondom mijn brancard klaar waren, moest ik wachten tot er een MRI gemaakt kon worden. Het was die avond en nacht heel erg druk in het ziekenhuis, vermoedelijk door het slechte weer. Hoewel ik flink suf was van de morfine, begonnen mijn been en gebroken rug steeds meer pijn te doen. Het liggen op zo’n hard bed met een nekkraag om helpt natuurlijk ook niet wanneer je gebroken rugwervels hebt. En mijn been lag in een nare positie te wachten op een beoordeling.

Last van schuldgevoel

Het voelde allemaal heel surrealistisch. Alsof je ieder moment kunt ontwaken uit een nachtmerrie. Ik kon maar niet begrijpen dat mij dit overkomen was. Lange tijd na de aanrijding heb ik last gehad van een schuldgevoel. Had ik niet een stap naar achteren kunnen doen … dan was ik misschien niet geraakt. Met name deze vraag is onderdeel geweest van gesprekken met specialisten en mijn psycholoog. Je wilt het zo graag begrijpen. Inmiddels weet ik dat ik echt geen kans had. Het gebeurde in een oogwenk, een split second. De auto reed harder dan de 30 km die aangegeven staat en tussen het moment van het signaleren van de auto en de harde klap zat letterlijk een seconde.

De zwakste schakel

Die ‘waarom’ en schuldgevoel-vragen zijn zo killing. Ik kan slecht tegen onrecht en mensen die niet goed zijn voor anderen. Ikzelf probeer altijd het goede in een ander te zien. Waarschijnlijk heb ik mij daarom ook zo sterk afgevraagd of ik zelf niet iets had kunnen doen die avond. Ik kon niet geloven dat een automobiliste het risico nam iemand aan te rijden omwille van het versturen van een appje. Maar nee. Tegen appende, niet voorrang verlenende automobilisten kun je als voetganger niets beginnen. Je bent altijd de zwakste schakel en uiteindelijk slachtoffer.

Waarom duurt het zo lang

Na uren wachten werd ik eindelijk de MRI in gereden. Die kille klinische ruimte met felle lampen, ik zal nooit vergeten hoe het voelde die nacht. Toen de scan gemaakt was bewoog de tafel zich naar voren. Terwijl ik buiten het apparaat zeker nog een half uur gestabiliseerd lag op die harde tafel, vroeg ik mij van alles af. ‘Ze hebben vast iets gezien en moeten er nu een specialist bij roepen. Waarom duurt het zo lang, de scan is toch al klaar. Zou het helemaal mis zijn. Los van de pijn van mijn hoofdwonden, voelt mijn hoofd niet anders dus dat zal toch wel goed zitten van binnen.’ Je weet op dat moment helemaal niets. Behalve dat je met een enorme klap bent aangereden en tegen het asfalt bent gesmeten.

Een vlekje op uw linkerlong

Gelukkig werd ik weer teruggereden naar mijn partner en kreeg ik een warme deken over mij heen. Al mijn kleding was kapot geknipt door de ambulancebroeders vanwege de botbreuken en mogelijk onzichtbaar letsel. Daar lag ik in een veel te groot operatietenue, wachtend op het eindoordeel van alle foto’s en de scan. “Mevrouw, we hebben uw hele lichaam nagekeken en kunnen u geruststellen. Er zijn geen inwendige bloedingen gevonden. Wel hebben we op de thoraxfoto een vlekje op uw linkerlong gezien. Dat moet over drie maanden opnieuw bekeken worden.”

Bij toeval ontdekt

Hoe angstig ik ook was voor inwendige bloedingen, die opluchting kon ik niet eens voelen op dat moment. Een vlekje op mijn long?? Dat was wel echt het laatste wat ik had verwacht te horen. Ik was bezig met alles rondom de aanrijding, met alle breuken en pijn maar had geen moment gedacht dat er ook bij toeval iets anders ontdekt kon worden. Ik zag ook het ongeloof in de ogen van mijn lief. Ondanks dat hij mij de maanden die hierop volgden geruststelde, was zijn eerste reactie die avond ook een van bezorgdheid.

Geen bed beschikbaar

Na ruim acht uur doorgebracht te hebben op de spoedeisende hulp werd ik in de vroege ochtend om 5.30 uur uit het ziekenhuis ontslagen. Met een gebroken rug, een gebroken been en verbrijzelde knie van mijn voet tot aan mijn lies in het gips en gehechte hoofdwonden stapten wij een taxi in naar huis. Ik verging van de pijn, had even geen veilige ankers meer onder mijn leven maar er was geen bed beschikbaar ondanks mijn trauma en letsel. Dit is de zorg in Nederland anno 2019.

Zo flexibel en stoer

Thuis aangekomen stortte ik volledig in. De confrontatie met de kinderen was intens, zo verdrietig. Ze hadden zelf slingers gemaakt en moesten huilen. Nu was het echt; mama was een verkeersslachtoffer en door het oog van de naald gekropen. Wat ben ik nog altijd trots op hoe ze met deze nieuwe situatie omgaan. Zo flexibel en stoer. We hebben geen keuze en slaan ons er doorheen maar het is moeilijk.

Afdeling Longziekten

Over de tussenliggende maanden vertel ik graag later maar vandaag is het 2 januari. De dag dat ik terug moest naar het ziekenhuis voor de uitslag van de scan die ik vorige week moest maken. Ik zei vandaag: “Ik ben zo ziekenhuis-moe”. We zijn hier meerdere keren per maand en zien zoveel narigheid om ons heen. Het is confronterend om te zien dat een mens zo ziek kan zijn maar aan de andere kant prijs je je gelukkig met alles wat je nog wel hebt en kunt.

Daar zat ik in mijn rolstoel, rijdend naar de afdeling longziekten. Drie maanden lang kon ik het wegdrukken, mijn focus houden op het herstel van mijn letsel maar sinds vorige week was het vlekje op mijn long weer onderwerp van gesprek. Ik ben al ruim 15 jaar geleden gestopt met roken, maar ik heb wel een tijd gerookt. Ik zal niet de eerste zijn die daar toch nog de boze vruchten van plukt en ook ‘gewoon pech’ was een optie.

Met zweethandjes ging ik naar binnen en wat keek ik uit naar de verlossende woorden van de arts. Dit vlekje komt zo ‘ongelukkig uit’ nu mijn leven op zijn kop staat door de revalidatie. “Mevrouw, ik kan u geruststellen voor nu. Het lijkt er op dat het vlekje een lymfeklier is. Daarnaast is het in de afgelopen drie maanden niet gegroeid en dat is gunstig.” Wat een enorm cadeau zo op 2 januari. Wat heb ik in de stress gezeten de afgelopen tijd en wat was ik bang dat deze toevallige ontdekking ook behandeld zou moeten worden.

Dankbaarheid brengt mij verder dan ooit

Het protocol is dat een nodus van 6 mm twee jaar lang wordt opgevolgd. Daarom krijg ik eind dit jaar een nieuwe scan en het jaar daarop ook weer. Maar de verwachting is dat ze daarna met zekerheid kunnen zeggen dat het een lymfeklier is en er verder niets aan gedaan hoeft te worden. Vandaag was ik ‘per toeval’ op de afdeling longziekten waar mij voor de tweede keer in drie maanden duidelijk werd dat het leven ineens aan een zijden draadje kan hangen. Ik liep de spreekkamer uit na een positief gesprek maar de dame voor mij kreeg een heel ander perspectief. Ondanks de lange revalidatie en alle pijn, blijf ik mijn dankbaarheid omarmen. Het brengt mij nu verder dan ooit tevoren …