Al heel jong wist ik dat ik moeder wilde worden. En het liefst van twee kindjes, dat leek me het mooist. Nooit gedacht dat twee nog steeds incompleet kon voelen. Maar toch was dat zo!

Na de komst van onze eerste wilden we graag een tweede kindje. We gingen er niet meteen voor maar hoopten wel al die jaren dat het ons gegund was mochten we er klaar voor zijn. En dat was zo, we werden opnieuw ouders van een heerlijk kind. Een jongen, een lief klein broertje.

vervulde kinderwens gezinRikketikketik

Gek genoeg bleef ik na de bevalling van onze jongste kriebels houden. Niet direct rammelende eierstokken want ik had mijn handen vol maar er bleef een bepaalde onrust. Dit overviel mij eerlijk gezegd wel want ik had altijd geroepen en gedacht dat het na twee kindjes wel klaar zou zijn. Streep eronder, mission completed. Maar niets bleek minder waar; rikketikketik!

Echt de laatste keer

Dat gevoel heb ik de eerste jaren na de geboorte van onze kleine man gehouden. Ik genoot zo intens van de zwangerschap, het weer kunnen kroelen met een kleine baby, die heerlijke herkenbare babygeurtjes, alle eerste mijlpalen en de lange periode van borstvoeden. Het was een feestje en dit keer maakte ik alles bewuster en relaxter mee dan bij de eerste. Ik wist natuurlijk al wat er zou komen en hoe de fases elkaar opvolgen. Ik kon meer genieten en ontspannen. Dat nu alles echt ‘de laatste keer’ zou zijn, kon ik mij gewoon niet voorstellen. In mijn hart was nog ruimte voor een derde kindje.

Een derde was geen optie

Ik dacht dat het gevoel nooit weg zou gaan. Dat ik altijd met een wens voor nog een kindje zou moeten leven. Want nog een keer zwanger worden was nicht im frage. Ik wilde mijn kinderen beiden voldoende aandacht kunnen geven, mijn gezondheid liet het niet toe om dat over drie eigen kinderen te verdelen. Ergens voelde ik ook wel dat het niet realistisch was nog een kindje te wensen, maar toch … Het gevoel kon ik niet uitschakelen.

Liefde voelt natuurlijker

De afgelopen twee jaar, de eerste twee levensjaren van onze kleine man gaven vorm aan ons gezin. Niet alleen binnen ons kerngezin kreeg iedereen steeds duidelijker een eigen plekje, ook het samengestelde gezin kreeg meer vorm. Alles voelde ineens veel relaxter voor mij en ik begreep ook steeds beter wat ik van mijzelf en anderen als liefmoeder kon verwachten. Heel fijn.

We zijn de laatste jaren gegroeid als gezin van vijf. De processen, de liefde en de gevoelens voelen natuurlijker. Doordat mijn band met mijn liefkind nu veel fijner voelt, ik niet meer in gevecht ben met mijzelf en de soms complexe gevoelens, ervaar ik nu rust. En met haar aanwezigheid vult zij voor mij dat laatst stukje in mijn hart op. Dat plekje dat lange tijd gereserveerd was voor een derde.

Drie kindjes in mijn hart

Mijn wens voor nog een eigen kindje is er niet meer. Deze is inmiddels ingevuld met de liefde voor mijn liefkind. Nooit gedacht maar altijd gehoopt dat die bijzondere band kon groeien. Twee heb ik op de wereld mogen zetten en de liefde voor de derde is uit vertrouwen en acceptatie geboren. Er leven drie kindjes in mijn hart. Zoals ik het gewenst had!

Ken jij dat gevoel; dat je nog een plekje in je hart hebt? Twijfelt of je nog een keer moeder wilt worden?