Ik begon zojuist deze blog met het schrijven van een disclaimer. Het hele rataplan aan: ‘Dit is hoe ik het persoonlijk voel’, ‘Iedereen doet het op zijn eigen manier’, ‘Voel je alsjeblieft niet aangevallen door dit schrijven’. Maar eigenlijk is dat precies waar mijn blog over gaat.
Ik schrijf deze blog vanuit een hotelkamer in Londen, waar ik voor mijn werk tweeënhalve week ben gestationeerd. EN ik heb een kind. Van zestien maanden en die zit thuis. Bij zijn vader en al de goede opvang die wij om hem heen hebben gebouwd. En nu doe ik het alweer, het sluipt erin; ik verontschuldig me. Ik heb het gevoel dat — sinds ik moeder ben — ik niets anders doe dan me verontschuldigen naar de buitenwereld.
Steeds maar weer verontschuldigen
Ik verontschuldigde me voor het feit dat ik niet ziek was tijdens mijn zwangerschap, want die meelijwekkende blikken werkten me meer op mijn heupen dan mijn groeiende buik. Ik verontschuldigde me voor mijn persoonlijke keuze geen borstvoeding te gaan even. Ik verontschuldigde me voor het feit dat ik dunner was ná mijn zwangerschap dan ervoor, want dat is toch niet gezond. Maar ik eet echt hoor, je moet niet denken dat ik pregorexia heb!
Ik verontschuldigde me voor mijn doorslapende baby, want alle Facebook-artikelen laten zien dat de norm is dat je met wallen tot op je knieën loopt. Ik verontschuldigde me ervoor dat Reijn bij 1 jaar nog niet liep. Hij kan het heus wel maar hij wil het gewoon nog niet. Ik verontschuldigde me ervoor dat ik Reijn niet naar een kinderdagverblijf bracht. Maar hij ziet echt genoeg kindjes hoor. Ik heb de enorme luxe gehad om veel thuis te kunnen werken en nu heb ik de enorme luxe om — dankzij ons vangnet — een mooie klus in Londen aan te kunnen nemen.
Lees ook: Kleine Reijn had een moeilijke start
Dat kleine stemmetje in mijn hoofd
Dit hele epiloog schrijf ik, besef ik me nu, niet aan jou, niet aan de boze buitenwereld. Want het gekke is, het zit niet in mijn karakter om me druk te maken over wat ‘men’ van me vindt. Nee, ik schrijf dit epiloog aan mezelf. Want de vraag luidt natuurlijk waarom verontschuldig ik me? Maar het woord zegt het al; verontSCHULDIGen. Sinds ik moeder ben is er — naast een vat aan liefde — nog iets bijgekomen; je schuldig voelen. Ondanks dat ik er diep van binnen nog zo van overtuigd ben dat ik het goed doe, dat mijn kind gelukkig en gezond is, dat kleine stemmetje in je hoofd zit er: “Doe ik het wel goed?”
Doe ik geen dingen die er over 20 jaar bij hem op een sofa bij een psycholoog gaan uitkomen. Bezorg ik hem geen bindings- of verlatingsangst? Of andere trauma’s? Ik verontschuldig me dus niet aan jullie maar aan die tweestrijd in mijn hoofd. Aan dat eeuwige wikken en wegen tussen doen wat goed voor je kind is — en wat is dat dan? — en doen wat jij denkt dat er van je verwacht wordt en doen waar je zelf gelukkig van wordt.
Dat kusje door mijn telefoon
Want ik voel me ook schuldig in mijn moederschap. Ik voel me schuldig dat ik er stiekem enorm van geniet als ik hier om half 8 een bad neem en netjes in de make-up om 9 uur op kantoor verschijn. Dat ik hem nu wel naar het kinderdagverblijf breng ook al is dat werktechnisch heus niet altijd nodig en dat ik dan lekker even de stad in duik. Weer omdat ik denk dat een kind het meest gelukkig wordt van een gelukkige ouder.
Maar waar ik me nog het meest schuldig bij voel, is dat kusje dat ik ’s avonds door de telefoon krijg van Reijn. Dan breekt mijn hart en verontschuldig ik me naar hem dat ik hem niet zelf op bed kan leggen. En dan wil ik zo snel mogelijk naar huis. Me daar verder schuldig voelen maar dan in ieder geval wel samen met hem op de bank. Nog een paar dagen te gaan …
Liefs, Sarah
Comments
Kimberly
3/04/2018
Ohhh wat herkenbaar. Gaat het goed, dan ben je aan het verontschuldigen dat het goed gaat en je de klachten niet herkend. Ik voelde me verschrikkelijk als ik E naar de gastouder bracht en ze wilde met mij mee. We doen allemaal ons best en daar mogen we best trots op zijn.
Stephanie
2/04/2018
Oeh wat een mooie, herkenbare blog. Ik verontschuldig me soms ook aan anderen, om maar duidelijk te maken dat ik het goed doe/bedoel of dat ik die andere vermoeidere of wat dikkere moeders ook heel goed begrijp. Maar met andere dingen is het inderdaad misschien meer naar mijn zoontje toe dan naar die andere mensen, want er blijft altijd een beetje twijfel en onzekerheid.
MamaPlaneet
2/04/2018
Niet bang zijn voor vooroordelen en commentaar van mensen die niets van je leven weten. Zo lang ze niet in je schoenen hebben gelopen, vind ik niet dat ze erover mogen oordelen. Wel heel mooi geschreven.
Rory
2/04/2018
Heel mooi en waar. Iedereen is anders. Iedereen doet het anders. Moeders. We doen allemaal maar wat. Maar we doen ook allemaal onze stinkende best. Zoals we dat zelf voelen. Het klinkt heel makkelijk (en dat is het niet, want ik herken heel veel van wat je schrijft) maar blijf dicht bij jezelf. Wat anderen zeggen zegt vaak meer over henzelf dan over jou. En voor wat betreft je zelf schuldig voelen? Guilty (ik!). Heel herkenbaar. Maar inderdaad. Je kan pas goed van een ander houden als je ook van jezelf houdt.
Laura Martens
2/04/2018
Wat een mooi stuk! Ik herken het nog niet, maar kan me er wel in verplaatsen door hoe je het geschreven hebt.
Hippiemeisje
1/04/2018
Dit is zoooo mooi geschreven…. meer weet ik even niet wat zeggen
Jamey
1/04/2018
Wat Mooi geschreven zeg! Ik herken het ook wel een beetje hoor.
marjolein westerbaan
1/04/2018
Mooi om te lezen, ik denk dat elke moeder zich schuldig voelt. dat zit gewoon in onze natuur! 😀
Charlotte
1/04/2018
Ik denk dat er stiekem heel veel moeders zijn die dit gevoel herkennen. Ik voel me ook altijd schuldig en denk ook altijd dat anderen dan dingen denken. Terwijl dat in de praktijk dan eigenlijk best meevalt. En normaal breng ik de kinderen bijna alleen weg om te werken en die ene keer dat ik dan iets leuks doen in die tijd voel ik me ook enorm schuldig…
Rachelle
1/04/2018
Wat een eerlijk en oprecht geschreven stuk. Heel persoonlijk! Ik kan me voorstellen dat je eigenlijk alles begint met een soort ‘disclaimer’. Maar hoe perfect het bij anderen misschien eruit ziet; ik denk dat íedereen geregeld schuldgevoelens heeft of het idee heeft zich continu te moeten verontschuldigen. Ik ken ook eigenlijk geen enkele moeder die zich nóóit schuldig voelt. Ieder succes heeft een keerzijde. Maar in mijn ogen ben je een supermoeder, júist omdat je de tijd voor jezelf pakt maar ook omdat je zo eerlijk bent om toe te geven dat je je soms schuldig voelt! En ik ben het met je eens hoor; kinderen hebben veel meer aan ontspannen ouders. Als dat betekent dat je hem soms naar de kinderopvang brengt terwijl dat niet nodig is; so be it!
claudia struijck
31/03/2018
Wat mooi geschreven en ook best wel herkenbaar. Maar ik ben ervan overtuigt dat quality time voor jezelf alleen maar uiteindelijlk beter is voor het gezin.
Renata
31/03/2018
Probeer je niet te veel aan te trekken wat andere mensen over je denken – je moet doen waar jij je goed bij voelt 🙂
Silkeblogs
31/03/2018
Oooh, wat mooi geschreven. Ik heb zelf geen kindjes, maar ik heb heel lang bij een kinderdagverblijf gewerkt en er zijn zoveel ouders die hun kinderen aan ons toevertrouwden hoewel ze niet naar hun werk moesten. Ik begrijp dat helemaal: je wil veel gedaan krijgen, en dan weer quality time met je kinderen doorbrengen. Niets om je schuldig over te voelen!
Blog & Beauty
31/03/2018
Ik snap je gevoel helemaal. Ik denk inderdaad dat dit iets is wat je ook krijgt bij het moederschap. Vaak heb ik deze gevoelens ook naar mijn dochtertje toe.
nicole orriens
31/03/2018
Heel herkenbaar! Ik heb soms ook het gevoel dat ik tien vellen aan disclaimers moet toevoegen om mensen maar niet voor het hoofd te stoten! Ik heb daar ook een post over in de wacht staan.
Lodi
31/03/2018
Heel mooi geschreven Sarah! Het is een gevoel wat je naast het ‘verliefd worden’ op je eigen kind er gewoon bij krijgt. Net als je zegt, je voelt je niet schuldig naar de buitenwereld, maar wilt alles zo goed mogelijk voor hem doen. Geniet nog even in Londen en voor je het weet geef je hem weer zijn kusjes en knuffels!
Ate
30/03/2018
Ik verbaas me erover dat je je niet verontschuldigt voor de bizarre hoeveelheid tags. Voor de rest zou ik me niet teveel zorgen maken. Dat kind groeit vanzelf wel op. Maar ja, ik ben als vader misschien wel te onverschillig. (Deze tekst is van mij en mag niet zonder toestemming gebruikt worden.) Veel plezier!
Esther
5/04/2018
De tags onderaan deze pagina worden verwijderd, mocht je die bedoelen. Bedankt voor je reactie.
Esther
5/04/2018
Welke tags bedoel je Ate? Ik zie geen tags in Sarah haar stuk staan…