Ik begon zojuist deze blog met het schrijven van een disclaimer. Het hele rataplan aan: ‘Dit is hoe ik het persoonlijk voel’, ‘Iedereen doet het op zijn eigen manier’, ‘Voel je alsjeblieft niet aangevallen door dit schrijven’. Maar eigenlijk is dat precies waar mijn blog over gaat.

Ik schrijf deze blog vanuit een hotelkamer in Londen, waar ik voor mijn werk tweeënhalve week ben gestationeerd. EN ik heb een kind. Van zestien maanden en die zit thuis. Bij zijn vader en al de goede opvang die wij om hem heen hebben gebouwd. En nu doe ik het alweer, het sluipt erin; ik verontschuldig me. Ik heb het gevoel dat — sinds ik moeder ben — ik niets anders doe dan me verontschuldigen naar de buitenwereld.

verontschuldigen moederschap onzekerheid mama zwanger bevallen loslaten ambitie

Steeds maar weer verontschuldigen

Ik verontschuldigde me voor het feit dat ik niet ziek was tijdens mijn zwangerschap, want die meelijwekkende blikken werkten me meer op mijn heupen dan mijn groeiende buik. Ik verontschuldigde me voor mijn persoonlijke keuze geen borstvoeding te gaan even. Ik verontschuldigde me voor het feit dat ik dunner was ná mijn zwangerschap dan ervoor, want dat is toch niet gezond. Maar ik eet echt hoor, je moet niet denken dat ik pregorexia heb!

Ik verontschuldigde me voor mijn doorslapende baby, want alle Facebook-artikelen laten zien dat de norm is dat je met wallen tot op je knieën loopt. Ik verontschuldigde me ervoor dat Reijn bij 1 jaar nog niet liep. Hij kan het heus wel maar hij wil het gewoon nog niet. Ik verontschuldigde me ervoor dat ik Reijn niet naar een kinderdagverblijf bracht. Maar hij ziet echt genoeg kindjes hoor. Ik heb de enorme luxe gehad om veel thuis te kunnen werken en nu heb ik de enorme luxe om — dankzij ons vangnet — een mooie klus in Londen aan te kunnen nemen.

Lees ook: Kleine Reijn had een moeilijke start

Dat kleine stemmetje in mijn hoofd

Dit hele epiloog schrijf ik, besef ik me nu, niet aan jou, niet aan de boze buitenwereld. Want het gekke is, het zit niet in mijn karakter om me druk te maken over wat ‘men’ van me vindt. Nee, ik schrijf dit epiloog aan mezelf. Want de vraag luidt natuurlijk waarom verontschuldig ik me? Maar het woord zegt het al; verontSCHULDIGen. Sinds ik moeder ben is er — naast een vat aan liefde — nog iets bijgekomen; je schuldig voelen. Ondanks dat ik er diep van binnen nog zo van overtuigd ben dat ik het goed doe, dat mijn kind gelukkig en gezond is, dat kleine stemmetje in je hoofd zit er: “Doe ik het wel goed?”

Doe ik geen dingen die er over 20 jaar bij hem op een sofa bij een psycholoog gaan uitkomen. Bezorg ik hem geen bindings- of verlatingsangst? Of andere trauma’s? Ik verontschuldig me dus niet aan jullie maar aan die tweestrijd in mijn hoofd. Aan dat eeuwige wikken en wegen tussen doen wat goed voor je kind is — en wat is dat dan? — en doen wat jij denkt dat er van je verwacht wordt en doen waar je zelf gelukkig van wordt.

verontschuldigen moederschap onzekerheid mama zwanger bevallen loslaten ambitie

Dat kusje door mijn telefoon

Want ik voel me ook schuldig in mijn moederschap. Ik voel me schuldig dat ik er stiekem enorm van geniet als ik hier om half 8 een bad neem en netjes in de make-up om 9 uur op kantoor verschijn. Dat ik hem nu wel naar het kinderdagverblijf breng ook al is dat werktechnisch heus niet altijd nodig en dat ik dan lekker even de stad in duik. Weer omdat ik denk dat een kind het meest gelukkig wordt van een gelukkige ouder.

Maar waar ik me nog het meest schuldig bij voel, is dat kusje dat ik ’s avonds door de telefoon krijg van Reijn. Dan breekt mijn hart en verontschuldig ik me naar hem dat ik hem niet zelf op bed kan leggen. En dan wil ik zo snel mogelijk naar huis. Me daar verder schuldig voelen maar dan in ieder geval wel samen met hem op de bank. Nog een paar dagen te gaan …

Liefs, Sarah