Het wordt steeds duidelijker dat dit echt een tijd is van volhouden en van een lange adem. Er zijn meer onzekerheden dan keiharde feiten en veel is op basis van vertrouwen.

koningsdag corona thuisonderwijs

Vertrouwen uitstralen

Ik vind dat best lastig zo nu en dan. Zo heb ik een tijdje geleden met mijzelf afgesproken nog maar een keer per dag het nieuws te lezen en geen nieuws op televisie meer te kijken. En dat helpt. Mijn hoofd is hierdoor veel rustiger geworden. Ik heb een melding aangezet waarmee ik dagelijks doorkrijg op mijn telefoon wat de huidige situatie is wat betreft het virus en dat is voor mij voldoende. Daar probeer ik mijn angst, mijn verdriet en mijn onmacht op te baseren en mee in balans te houden. Het is een zeer complexe tijd wat een wirwar van gevoelens met zich meebrengt. Het is in deze periode een enorme uitdaging om voor de kinderen die ouder te zijn die vertrouwen uitstraalt richting de toekomst. Ik doe mijn best en het lukt me vaak prima maar deze week vind ik het iets moeilijker.

Dat heeft met name te maken met een aantal ontwikkelingen die staan te gebeuren en die gebeurd zijn. Vrijheid, verdriet en vertrouwen bizar dicht bij elkaar maar niet met elkaar verenigbaar. Ik heb de hele situatie nooit onderschat, dit is geen virus om de spot mee te drijven. Dit is hartstikke menens en ik houd mij met alle liefde die ik voor mijn kinderen en familie voel aan de nu geldende regels.

Wankel en onbestemd

Juist dat maakt dat ik niet een duidend gevoel heb ten opzichte van het ‘weer naar school gaan’. Hoe fantastisch ik het ook voor de kinderen vind, hoe goed het ook is dat zij niet onze ‘volwassen zorgen’ hoeven te dragen en hoe bijzonder ik het ook vind dat ook hierin de scholen weer zo keihard hebben gewerkt om tot een veilig en passend aanbod te komen; ik voel me nog enigszins wankel en onbestemd hierin. Want ‘We weten niets zeker’ en er zijn geen garanties. Hoezeer ik ook wil vertrouwen op instanties die nog altijd meer weten dan ik, mijn kinderen zijn mijn vlees en bloed en zij spelen voor mij niet alleen in deze crisis een hoofdrol maar ook daarna.

Unieke herinneringen

Misschien komt het ook doordat ik de afgelopen weken niet veel druk heb ervaren. Ik echt het idee heb gehad dat wij ouders samen met de school op een hele bijzondere en verbindende manier onderwijs hebben gegeven. En dat dat dus kan. Ik de momenten waarop we dagelijks aan de keukentafel onze lunch en fruitmomenten hadden heel waardevol heb gevonden. Zelfs de momenten waarop er verdriet was vanwege het gemis van het normale en het schoolse én de momenten waarop de rol van ‘juf’ even niet werd geaccepteerd, ze zitten nu allemaal in het doosje ‘unieke herinneringen’. Ik had deze situatie met liefde voor ons gezin en voor de kwetsbaren in de samenleving graag nog even voortgezet. Wellicht tot de zomervakantie. Misschien zolang als nodig om mijn gevoel wat meer te grondvesten.

Vandaag is alles anders

Vandaag is het Koningsdag. Een feestdag die we — behalve de traditiegetrouwe tompouces, de wapperende vlag en De Koningspelen op school — eigenlijk nooit uitbundig vieren. De afgelopen jaren waren we steeds op vakantie, dit jaar zijn we thuis. Vorig jaar waren we aan het genieten op de camping. Genoten we van het vrije gevoel, dronken we gezellig wat met onze buren en voelde de tijd onbezorgd. Vandaag is alles anders.

Wanneer een lieve bekende de vlag sinds een paar dagen halfstok heeft hangen vanwege groot en intens verdriet, een oneerlijk Corona-verlies, kan ook ik de vlag maar op een manier ophangen. En dat doe ik in gedachten. Uit respect voor alle strijd die gevoerd wordt op de IC’s, al het verlies wat geleden is en alle tranen die vloeien. Volgend jaar bent u vast net zo jarig als vorig jaar en vier ik graag weer uw verjaardag met rood-wit-blauw aan mijn gevel. We doen vandaag met plezier spelletjes in de tuin met de kinderen, genieten van onze oranje tompouce en bedenken ons hoe dankbaar we mogen zijn dat we dit kunnen doen maar alles is anders. Vandaag.