Van eiceldonatie naar blauwe wolk

Bente en Rob, een bijzonder mooi en positief stel die niets liever wilden dan hun liefde bezegelen met de komst van een kindje. Ze hebben een lange reis afgelegd, een reis in de wereld van eiceldonatie waarin ze de nodige hobbels en dalen voorbij hebben zien komen.

Maar zoals jullie al hebben kunnen lezen, zijn ze inmiddels ouders van een prachtige en gezonde zoon: Ibbe. Wat leek deze blauwe wolk jarenlang ver weg en bijna surrealistisch, inmiddels zitten ze er met zijn drietjes bovenop en voelt de aanwezigheid van kleine Ibbe als iets heel vanzelfsprekends en iets wat gewoon zo heeft moeten zijn. We hebben dit openhartige stel met heel veel plezier gevolgd en vinden het fantastisch dat Bente ook haar eerste ervaringen en emoties als kersverse moeder met ons wil delen. Hieronder vertelt ze haar verhaal!

En dan ben je van de ene op de andere dag mama! Het is lastig uit te leggen hoe normaal die taak direct al voelt en is. Ineens staat er een klein wezentje op nummer 1, je hele leven draait nu om dit kleine kindje. Natuurlijk is dit besef er nog niet direct als je in het ziekenhuis zo’n klein bedje naast je ziet staan met daarin een nog kleiner ventje. Maar elke dag wordt het normaler en na een paar dagen kun je je niet meer voorstellen dat je ooit maar met zijn tweeën was. Zo bizar en wonderlijk!

Een heftige bevalling

De bevalling was heftig. Ik dacht altijd dat doe ik wel even. Maar wat heb ik het onderschat. Door het inleiden begonnen de weeën direct maar helaas kwam de ontsluiting maar langzaam op gang. Toen ik op 4 cm ontsluiting zat, hoorde ik dat het nog uren kon gaan duren. Er werd mij geadviseerd om toch over een ruggenprik na te denken. Vooraf had ik al besloten dat ik dit niet wilde maar de bevalling was zo heftig, huilend ging ik akkoord. Na een uur kon ik nog steeds niet in de O.K. terecht. Er was een noodgeval. Op dat moment wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Ik kreeg een spuit om de ergste pijn wat af te vlakken en dat had resultaat: door de ontspanning zat ik opeens op 7 cm ontsluiting! Er was weer licht aan het einde van de tunnel, even op adem komen, ik kon het weer aan. Na een tijdje mocht ik eindelijk gaan persen. Een uur en een knip later had ik Ibbe in mijn armen. Wat ben ik blij dat ik uiteindelijk geen ruggenprik heb gehad. En het cliché is waar: als je kindje op je borst ligt is alle pijn verdwenen. Wat een wonder en wat een intens geluk!

Een heerlijke kraamweek

Na de bevalling was ik gelukkig snel weer op de been. Ook Rob kon heerlijk meegenieten want die kon drie weken vrij nemen. We hebben als een echt gezin genoten van de eerste weken. Tijdens de kraamweek werd ons veel uit handen genomen. De kraamzorg hield zich bezig met minder leuke taken en zorgde dat het eten voor ons klaar stond al voordat we überhaupt konden bedenken dat we honger hadden. Ideaal! Ik heb er dan ook echt veel aan gehad en toen ze de laatste dag afscheid nam, kwamen de kraamtranen! Niet omdat ik niet wist hoe het zonder haar moest, maar omdat ik haar zo dankbaar was dat we optimaal konden genieten van de eerste week met onze Ibbe. We zijn ook zo blij en dankbaar dat mijn oma haar eerste achterkleinkind heeft mogen ontmoeten. Het gaat de laatste tijd niet zo goed met haar maar ze krabbelt er steeds weer bovenop. Met tranen in haar ogen heeft ze ons kleintje zitten bewonderen. Prachtig om te zien!

Tongriempje klieven

Ik wilde ontzettend graag borstvoeding geven, gelukkig bleek Ibbe een natuurtalent qua aanhappen, fanatiek hoorde je hem schrokken. Na die eerste week borstvoeding kreeg ik wat pijn aan mijn borst en Ibbe had wit in zijn mondje. Spruw, een veel voorkomende klacht en heel pijnlijk! Met goede hoop op verbetering gingen we het te lijf en het leek inderdaad beter te gaan … leek want op de tiende dag had Ibbe zijn eerste regeldag. Of beter gezegd; dagen! Het lukte hem maar niet om een nieuw ritme te vinden waardoor ik hem heel vaak moest aanleggen en hij ook met niets anders meer te troosten was. Ik gaf er maar aan toe en lachte dat het net zo’n vreetzakje als zijn papa is. Na drie weken kondigden de volgende regeldagen zich alweer aan en ook deze leken niet zomaar voorbij te gaan. Ibbe dronk inmiddels wel twintig keer per dag bij mij maar ondanks de onregelmatigheid kwamen we de nachten zeer goed door. Hij kreeg om twaalf uur zijn laatste voeding en meldde zich drie uur later.

Toen op een gegeven moment de spruw terugkeerde en voeden ondraaglijk werd door de kloven, besloot ik een lactatiekundige in te schakelen. Gelukkig kon zij snel langs komen en zij was nog niet binnen of benoemde al dat Ibbe een veel te kort tongriempje had. Ik baalde enorm want op de eerste dag was mij dit al opgevallen maar toen ik er een opmerking over maakte, werd mij gezegd dat ik mij geen zorgen hoefde te maken omdat hij zo goed dronk. Inmiddels is Ibbe natuurlijk veel groter en heeft hij ook veel meer nodig. Om voldoende binnen te krijgen moest hij zo hard werken, na een paar minuten viel hij dan in slaap van uitputting om vervolgens een uur later weer wakker te schrikken van de honger. Zo sneu! We waren dan ook enorm opgelucht dat we snel terecht konden om zijn tongetje te laten klieven. Hoewel ik er vooraf enorm tegenop zag, stelde het eigenlijk niet veel voor. Ibbe leek nergens last van te hebben en dronk meteen daarna weer uit de borst.

Ibbe, het grote geluk voor de familie

Ik keek er naar uit om weer wat meer tussen de voedingen en het verzorgen door te kunnen doen, zoals uitgebreid koken. Er was genoeg te doen in het huishouden waar ik maar niet aan toe kwam. Maar ondanks dat de weken intens zijn geweest door het vele voeden, heb ik geprobeerd om niet te streng voor mezelf te zijn als ik niet veel gedaan had die dag. Vooral ook te genieten van de troost die ik hem kan geven. De laatste tijd had ik enorme pijn aan mijn nek en schouders. Opeens viel het kwartje: ik kijk de hele tijd naar mijn mooie mannetje als hij bij me is. Maar het ouderschap is niet alleen maar rozengeur en maneschijn, dat is algemeen bekend. Het grootouderschap is dat wel, tenminste dat zeggen de opa’s en oma’s van Ibbe. : ) Ze zijn allemaal zo dol op hem en kunnen urenlang alleen maar naar hem kijken. We krijgen dan ook dagelijks de vraag hoe het met de kleine man is, zo lief en betrokken! Mijn moeder zei het heel mooi: dit is nog mooier dan het ouderschap omdat we niet alleen intens genieten van onze kleinzoon maar ook onze eigen kinderen nog gelukkiger zien.

Advies van lactatiedeskundige

Helaas loopt het voeden een week na het klieven nog niet lekker. Wanneer ik in de nacht huilend van de pijn aan het voeden ben, bel ik de lactatiekundige. Ook besluit ik die dag te gaan kolven. Ik maak mezelf gek met het idee dat ik misschien moet stoppen met voeden omdat Ibbe de nieuwe techniek niet eigen kan maken. Dit zorgt voor zoveel stress dat kolven amper lukt. Huilend geef ik Ibbe een flesje kunstvoeding. Het voelt als een rouwproces. Ik wilde zo graag borstvoeding geven en nu lukt het misschien niet meer. De dag erna bleek dat mijn hoofd heel wat stappen te ver was. Ik ben altijd heel positief ingesteld maar bij dingen die echt belangrijk voor me zijn, kan ik deze gave soms verliezen. De lactatiekundige wist waar het probleem lag; niet bij het tongetje maar bij het kinnetje. Een probleem waar we mee aan de slag konden want dit viel prima te corrigeren. Wat een opluchting. En wat stom dat me dat zelf niet was opgevallen. We gaan er weer voor!

Jaar na intake Leiderdorp, eerste afspraak consultatiebureau

Ik denk dat ik misschien extra wilde vasthouden aan het geven van borstvoeding omdat ik nog steeds versteld sta dat mijn lichaam alles heeft opgepikt. Alles leek zo niet voor ons weggelegd, ik durfde er niet eens meer over te dromen. En ineens was alles er wel en is het onze werkelijkheid: een zoon, een echt gezin! Als de zwangerschap echt voorbij is — voor mijn gevoel is dat pas nadat mijn lijf geen melk meer maakt — ben ik weer een vrouw in de overgang waarbij mijn lijf op gang gehouden moet worden door medicatie. Gek dat ik me dit ineens zo besef, deze nog steeds harde realiteit.

Deze blog sluit ik af op 6 maart, de dag dat ik en Rob 8 jaar verkering hebben. Vorig jaar hadden we de dag na deze datum het intakegesprek bij Centrum Kinderwens Leiderdorp. Bizar dat we nu een jaar later trotse ouders van een prachtige zoon zijn, ons kleine blauwe wondertje! Toen durfden we slecht te hopen dat het zo snel mocht gaan. Vandaag heb ik de nacontrole bij de gynaecoloog en krijgt Ibbe zijn eerste controle bij het consultatiebureau. Met mij gaat alles helemaal goed, ik mag weer in bad, yes! Maar wat een vreemde ervaring om een paar weken later met de gynaecoloog — iemand die je kwetsbaarste en meest intieme moment van je leven heeft meegemaakt — een standaard gesprekje te voeren. Ook Ibbe wordt helemaal goedgekeurd. Hij groeit als kool en is al ruim 4 kilo. Mooi nieuws op deze bijzondere datum!

Liefs Bente