Op de vraag of ik wilde blijven zitten op mijn plek achter jou of plaats wilde nemen voor jou, kon ik heel duidelijk antwoorden. “Ik wil Laura recht in de ogen kunnen aankijken”.

spreekrecht slachtoffer rechtzaak meervoudige kamer

Met alle wetenschap die ik nu — twee jaar later — heb, wil ik kunnen lezen in haar ogen of het haar spijt dat ze mij zoveel leed heeft berokkend. Of mijn woorden die ik zeer zorgvuldig heb gekozen bij haar binnenkomen. Het voorlezen van mijn brief terwijl ik haar minutenlang aankeek was het meest intense, het moeilijkste en het meest emotionele dat ik ooit heb gedaan. De dader, Laura die geen oprechte spijt toont meenemen naar gevoelens vanuit het diepst van mijn ziel. Meenemen naar de pijn die ik gevoeld heb en nog steeds voel. Niet alleen om mijzelf te helen maar ook vanuit een behoefte haar op weg te helpen tot het nemen van verantwoordelijkheid, en wie weet ooit het oprecht tonen van berouw.

Woede voel ik niet. Die emotie is niet alleen zinloos maar ook vergiftigend voor mijn eigen lichaam. Ik voel wel verdriet, onmacht en probeer vanuit een liefdevol hart te reageren en in afwachting te blijven tot het vonnis. De uitspraak is op 18 oktober. Daarna zal ik gaan voelen welke emoties mij verder brengen op dit pad.

Vandaag deel ik mijn spreekrecht met jullie zodat hopelijk ook deze woorden bijdragen aan een stukje bewustzijn. Een inkijkje wat de gevolgen kunnen zijn wanneer je je verantwoordelijkheid niet neemt als bestuurder op de weg. Al kan ik er maar één iemand bewust mee maken. Het is het waard. Zinvol maken wat zo zinloos lijkt!

Spreekrecht brief strafzaak 4 oktober 2021

Hoe begin ik deze brief aan jou? Twee jaar heb ik de tijd gehad om daar over na te denken. En dat heb ik gedaan. In gedachten ben ik al zo vaak begonnen met schrijven. Maar telkens liep ik er tegenaan dat gedachten, gevoelens en emoties moeilijk te verwoorden zijn op papier.

Twee jaar geleden alweer dat wij elkaar op een warme zomeravond ontmoetten op het koude natte wegdek. Ik, die vreesde voor mijn leven, het bloed over mijn hoofd voelde stromen en jij die over mij heen boog en riep: “Sorry sorry, ik zat te appen!”. Anderhalf jaar later zou ik vernemen dat jij verklaard hebt deze woorden nooit uitgesproken te hebben. Dit heeft mij anderhalf jaar na die vreselijke avond in enorme tweestrijd en een nog grotere emotionele achtbaan gebracht. Ik heb namelijk al die tijd gehoord en mijzelf voorgenomen dat jij hoogstwaarschijnlijk ook getraumatiseerd was. Dat jij dit nooit zo gewild hebt en dat ik er vanuit mocht gaan dat je spijt zou hebben van het telefoongebruik en de keuzes die jij maakte op de Rivierkom. Beslissingen die mij ernstig letsel opleverde. Wanneer je met die gevoelens van compassie leeft, samen met een lange pijnlijke revalidatie, slaat het feit dat je je verklaring terug hebt getrokken, het vermoeden dat je bewijslast hebt weggemaakt, in als een bom. Toen ik een paar maanden geleden, na al die maanden wachten op het politierapport, jouw verklaring las voelde het alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen.

Niets van het beeld van jou wat ik overeind had gehouden, klopte nog. Je had mij niet alleen ernstig blijvend letsel bezorgd maar er was daarnaast in het hele politierapport geen blijk van berouw of een spijtbetuiging te lezen. Alles wees er op dat je onder je schuld wilt uitkomen. Dat je je wel degelijk beseft dat je je verkeerd hebt gedragen in het verkeer. Ik vraag je: ‘Heb je enig besef, nu je hier twee jaar later in de rechtszaal zit, hoe dat is voor mij en mijn gezin? Dat wij al die tijd hebben geprobeerd met medeleven te kijken naar jouw rol maar dat je ons hiermee de kans op vergeving ontneemt.

Laura, ik wil je graag meenemen in mijn leven van de laatste twee moeilijke revalidatiejaren. En daarna … heb ik nog een vraag voor je.

Mijn leven is niet meer hetzelfde en zal dat ook niet meer worden. Die avond van 26 september 2019 veranderde mijn leven en dat van mijn gezin voorgoed. Zoals de politie zei – na later de plek van het verkeersdelict gezien te hebben – heb ik ontzettend veel geluk gehad dat ik er nog ben gezien de obstakels op de weg waarover ik gelanceerd ben. Mijn hoofdwonden en verdere letsel zijn daar de stille getuigen van.

De weken na de aanrijding leefde ik op zware morfine, plaste ik op een emmer naast het bed en was mijn partner Ben mijn mantelzorger. Zelfs een kleine 5 cm in bed opschuiven moest ik doen met hulp van een ander en met een extra boost Oxycodon. Dat mijn situatie ernstig was en het een lange weg naar herstel zou worden was meteen duidelijk. Ik heb weken, maanden geknokt onder begeleiding van een chirurg en fysiotherapeut. Babysteps noemen ze dat ook wel. De opbouw ging tergend langzaam en op een gegeven moment bereikte ik het punt dat ik geen winst meer behaalde op het gebied van pijn en beweeglijkheid. Dit deed mij besluiten om in februari van dit jaar weer onder het mes te gaan en al het osteosynthese materiaal te laten verwijderen. Aangezien er enige kans was op verlichting greep ik deze operatie met beide handen aan. Ik wilde er alles aan doen om mijn been beter te laten functioneren en pijn te reduceren.

Het was een medisch simpele operatie met een pittige nasleep. Doodziek kwam ik het ziekenhuis uit met een wond die hevig nabloedde waardoor er wild vlees is ontstaan op het litteken dat na de eerste operatie juist zeer fraai genezen was. Toen de kinderen mij na deze operatie thuis ziek in bed aantroffen, las ik in hun ogen de angst die ze de weken na de aanrijding ook hadden. Er is zoveel in hun vertrouwen beschaamd. De onbevangenheid is er deels uit. ‘Mama kan zomaar door het toedoen van een ander ernstig gewond raken, aan de dood ontsnappen’. Onze jongste heeft het nog altijd moeilijk met mij loslaten en is geregeld – wanneer ik ‘s avond weg ben – bang om te gaan slapen. ‘Komt mama wel echt terug?’ Ook de vele morfine die een zombie maakte van hun moeder, zullen ze nooit meer vergeten. Wekenlang was ik slechts een schim van wie ik was. Gelukkig lukte het mij na de laatste operatie om op eigen kracht en zonder pijnstilling aan te sterken, dat was ik mijn kinderen verschuldigd.

Ik had anders gehoopt maar helaas heeft deze operatie geen winst opgeleverd, iets waarvoor mijn chirurg al waarschuwde. Toen ik afgelopen voorjaar op controle kwam bij de kniepoli, bleek de schade groter dan gedacht. Dat verklaart de toenemende pijn waar ik dagelijks mee moet dealen. De belemmeringen qua strekking en buiging die ik heb. Er is sprake van forse kraakbeenschade, iets wat nooit meer zal herstellen. Tevens is mijn meniscus complex gescheurd en is er door dit letsel een X-been ontstaan. Hierdoor staat er extra druk op het slechte deel van mijn knie waardoor de slijtage sneller toeneemt. Ondanks dat ik steeds beter leer leven met wat er wel kan, ik trots ben op alle dankbaarheid die ik kan voelen, heb ik ook verdriet. Zo zal ik nooit meer mijn geliefde hardlopen kunnen oppakken. Aangezien er geen sprake meer is van demping in mijn knie zijn rennen, springen, ontspannen fietsen verleden tijd. Activiteiten die ik voorheen zo makkelijk met onze kinderen deed zijn een uitdaging geworden. In de toekomst is een kunstknie onvermijdelijk maar omdat dat maar één keer kan moet ik dat gezien mijn leeftijd uitstellen. Momenteel ben ik mij fysiek en mentaal aan het voorbereiden op een nieuwe ingrijpende operatie waarbij ze mijn been gaan inzagen, rechtzetten via een wig en waarvan ik wederom lange tijd zal moeten herstellen.

Mensen vragen mij wel eens wat zou je willen dat Laura voor straf krijgt? Ik heb daar altijd maar een antwoord op gehad: ‘Ik zou willen dat ze voelt hoe het is om afhankelijk te zijn. Dat ze een moment kan voelen hoe intens de pijn was en hoe het is om met chronische pijn te moeten leven. Ik zou haar willen laten ervaren hoe verlammend het voelt wanneer je partner uit je armen wordt geslagen door een auto. Hoe ingrijpend het is als je werk, je sociale leven een jaar stil  komt te staan omdat je beschikbaar moet zijn voor de dagelijkse zorg voor haar en de kinderen. Ik zou willen dat ze kan voelen hoe intens en verdrietig het is om als kind dit mee te moeten maken. En als laatste zou ik willen dat ze ervaart hoe het is om anderhalf jaar lang niet te kunnen autorijden, iets wat voor haar waarschijnlijk net zo gewoon is als voor mij was.’

Ik heb zoveel verdriet gehad om het feit dat je meteen die avond weer in de auto kon stappen. Ik vind het onvoorstelbaar dat er geen inbeslagname heeft plaatsgevonden en ook niet in de maanden erna. Het voelde alsof ik de enige was die bij de aanrijding betrokken was geweest. Er was geen dader, enkel een slachtoffer en getuigen.

Anderhalf jaar lang heb ik een ernstige vorm van PTSS gehad. Ik die  jaren met liefde en plezier autoreed, veel op pad was binnen mijn vroegere functies. Ik die altijd zonder angst overal naar toe reed, was veranderd in een wrak. Wanneer ik als bijrijder in de auto zat, kreeg ik spasmen, stuiptrekkingen en heftige hoofdpijnen. De PTTS was allesomvattend en putte mij volledig uit. Maar net als op fysiek vlak ging ik ook deze strijd aan en overwon ik de PTSS via een confronterende en intensieve therapie.

Nu ik deze vrijheid weer teruggewonnen heb, valt de nieuwe operatie extra zwaar. Maar dat is typerend voor mijn leven van de afgelopen twee jaar. Steeds kleine stapjes vooruit en soms een paar terug. Maar altijd met een enorme levenslust en drive om er het beste van te maken. Dit alles had ik je graag verteld in de wetenschap dat ook jij een strijd hebt moeten leveren. Ik heb niet alleen zichtbare fysieke littekens maar ook een enorme kras op mijn ziel. Die kras ben ik langzaamaan zelf aan het helen door al het levensgeluk en het vertrouwen dat ik terugwin. Jij Laura, jij had mij hierbij kunnen helpen. Jij had een stukje mee kunnen helen. Door eerlijk te blijven over de feiten van die avond, door woorden te kiezen in jouw verklaring die getuigen van spijt. Dat wij elkaar ontmoet hebben, is niet voor niets, daar geloof ik in. Ik heb zoveel levenslessen geleerd na de aanrijding. Hele pijnlijke maar zeker ook hele mooie.

Mijn vraag aan jou is dan ook: Welke levensles heb jij geleerd? Wil je mij daarin meenemen?

Laura, ik geloof in het goede van de mens. Dat een mens in essentie niet bewust kwaad doet. Ondanks dat het gedrag soms anders doet vermoeden. Ik hoop dan ook dat je mijn verhaal, onze ontmoeting en de keuzes die jij die avond op de weg maakte en in de week daarna, meeneemt in je verdere leven om ervan te leren. Dat je jezelf toestaat om een integer en liefdevol mens te blijven na deze vreselijke gebeurtenis. Dat gun ik je en mijzelf ook! Alleen dan heeft onze ontmoeting zin gehad. Alleen dan helen wonden en vindt genezing plaats.

Ingesproken versie die ik eerder opnam om te ervaren hoe deze woorden uitgesproken binnenkomen