Al een week lang selecteer ik het nieuws op slechts één bericht; de vermissing van een 25 jarige vrouw uit Utrecht. Net als heel Nederland voel ik mij met haar verbonden.

Kijkend naar haar foto denk ik terug aan de tijd toen ik 25 was. Eveneens op mijzelf wonend in Utrecht. Wie weet bezochten we dezelfde kroegen, wie weet genoten we ’s zomers in dezelfde parken.

Hebben haar ouders toen zij zo oud was als mijn dochter nu bij een vermissingszaak ook gedacht: ‘Het zal je als ouders maar gebeuren, je ergste nachtmerrie!’. Nooit kunnen bedenken dat het jaren later hun lot zou zijn. Dat de vermissing van hun meisje de krantenkoppen zou domineren. Dat hun trots, hun meest kwetsbare en belangrijke bezit op een vrijdag in september zomaar ineens kon verdwijnen. Wat een tergende onzekerheid moet dat zijn. Onmenselijk.

Ze deed iets wat ze graag deed, fietsen. Met de herfstwind door haar haren en de druppels tikkend op haar groene regenjas, fietste ze de duisternis tegemoet. De duisternis van zorgen, van gemis, van verdriet, van onmacht en stilte … tergende stilte. Al vrij snel gaf de familie aan dat ze rekening houden met het allerergste scenario maar hoop koesteren. Wat moet je zonder hoop? Hoop houdt je op de been, hoop houdt je staande in de zwaarste storm en hoop houdt je sterk op de momenten dat je in je diepste zwakte wordt geraakt. Jouw kind wordt vermist, over jouw mooie dochter heeft heel Nederland het, voor jouw dierbaarste bezit staan mensen zij aan zij tijdens een massale zoektocht. Iedere dag opnieuw. Al zeven dagen lang helpen mensen belangeloos mee om aan die kille, onmenselijke duisternis spoedig een einde te maken.

Kijkend naar haar selfie in de regen denk ik aan mijn eigen meisje. Mijn dochter die slechts 8 jaar is en opgroeit in een wereld waar niets meer zeker is. Gevaar niet te voorspellen en per definitie niet iets is waar je je voor kunt weren. Want is dat niet wat we als ouders allemaal het allerliefste willen: onze kinderen beschermen tegen al het negatieve en kwade in de wereld. Helaas, we moeten leren omgaan met het feit dat dat onmogelijk is. Dat maakt niet alleen onze kinderen kwetsbaar maar ook iedere ouder.

Lieve familie er wordt aan jullie gedacht, wij hopen mee … zo lang als nodig! Sterkte!