Nog een paar maanden en dan is het schooljaar ten einde. Tijd om er eens lekker met zijn allen tussenuit te gaan. Ieder jaar weer zijn wij late beslissers en dus ook late boekers. 

We zijn de laatste jaren met veel plezier naar Frankrijk gegaan, het land waar ik als kind ook altijd naar toe ging met mijn ouders en waar ik goede herinneringen aan bewaar. Dit jaar hinkelen we op meer dan twee benen wat betreft onze gedachten want ook andere landen passeren de revue. Het nog niet kunnen kiezen heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat ik — sinds dat Bloem 1 jaar was en later toen zij 4 jaar was — iets nieuws cadeau heb gekregen: namelijk hoogtevrees en vliegangst.

Hoe onhandig is dat, één woord: va-kan-tie, je vrij willen bewegen over de aarde. Néé, dat gaat dan niet zo makkelijk met deze twee ‘cadeautjes’ onder je arm! Nooit maar dan ook echt nooit was ik bang voor hoogtes of stond ik te wiebelen op mijn benen wanneer ik bovenaan een berg stond. Maar nu is alles anders sinds een paar jaar …

Van parasailen naar wiebelbenen

Ik herinner mij het moment, de kennismaking met hoogtevrees nog als de dag van gisteren. We waren op vakantie in Zuid-Frankrijk toen Bloem net een jaar was. Tijdens de lange heenrit met de twee kleine zusjes achterin de auto, werd ik ineens geconfronteerd met deze voor mij nieuwe angst. Zodra we de echte bergen bereikten ging het mis. Ik zat te shaken achter het stuur en het was zelfs zo erg dat ik halverwege een bergweg de auto aan de kant zette (nee dat is lekker veilig, duh! ) en mijn vent liet verder rijden. Totale paniek en de uitstapjes die vakantie werden een hele beproeving.

Vooral het bezoeken van een weliswaar adembenemend mooie grot zal ik nooit meer vergeten. We hadden Bloem in de draagzak en halverwege de tour mochten we de stalagmieten en stalactieten vanaf een heel stijl en smal trappetje dat recht omhoog liep, bekijken. Wanneer je geen last hebt van hoogtevrees kijk je zeker weten je ogen uit maar ik keek alleen van de puntjes van mijn schoenen naar de volgende tree … en terug.

Lees ook: GeboorteTENS: natuurlijke pijnbestrijding! 

Het mooiste is niet meer haalbaar

Ik werd door een aantal toeristen naar beneden begeleid aangezien de andere dochter — toen net 4 jaar — een hand nodig had van papa. Helaas is het hierna niet minder geworden. Dit soort plekken vermijd ik nu omdat ik de angst die ik toen had niet nog een keer wil voelen. Maar wat mij nog het meest frustreert is het onevenwichtige gevoel bij de minst hoge bergen. Vooral wanneer ik het dal achter mij heb, gaat het mis. Super-irritant en lastig te begrijpen dat ik vroeger zonder angst alles durfde en deed. Parasailen, de hoogste bergen bezoeken en genieten van het uitzicht, skiën … hoogtevrees was voor doetjes, niet voor stoere mama’s, dacht ik. Deze ‘handicap’ maakt dat het bergachtige van Frankrijk, juist het gebied dat ik zo mooi vind geen optie meer is.

SAMSUNG

Babylon Beach Ibiza (eigen beeld)

Van luchtzakken naar vliegangst

Niet alleen hoogtevrees is een cadeautje dat ik kreeg nadat ik moeder ben geworden. Ook vliegangst mag ik nu in mijn ‘dossier’ schrijven. Ik die altijd dol was op vliegen, meerdere landen heeft bezocht en zelfs nog tijdens de zwangerschap van Bloem een aantal Europese stedentrips heeft gemaakt. Vliegen vind ik nog steeds waanzinnig gaaf; het kijken naar de mensen op het vliegveld, het opstijgen (dat heerlijke gevoel in je buik), het zweven in de lucht en de mooie vergezichten bij helder weer. En last but not least je relatief snel binnen Europa kunnen verplaatsen zonder helemaal uitgeput te raken van een helse autorit. Vliegen, ik zou het het liefste weer doen!

Toen Bloem net 4 jaar was gingen we met zijn drietjes naar het prachtige Ibiza. Dit was onze allermooiste vakantie ooit. De vibes, het eten, de bijzondere mensen en de prachtige natuur. Ibiza = vrijheid! Helaas werd ik tijdens de terugvlucht geconfronteerd met een tweede cadeautje: vliegangst. Mama in paniek tijdens de gehele terugvlucht. Turbulentie en luchtzakken … ik moest nog net niet aan het zuurstof! We zaten vooraan en de vriendelijke stewardess die recht tegenover mij zat probeerde mij te kalmeren ondanks dat zij in verband met safety rules ook in haar stoel moest zitten. Benieuwd wat zij op dat moment van mij dacht, in elk geval heeft ze haar psychologische skills goed op mij kunnen oefenen.

Mijn angsten niet overbrengen op mijn kinderen

Anyways, ik baal enorm. We zouden zo graag weer teruggaan en het enige dat ons tegenhoudt is mijn vliegangst. Het aangaan en kijken wat er gebeurt durf ik niet want ik wil absoluut niet dat ik mijn angst op mijn kinderen overbreng. Vliegen is fun en de ideale mogelijkheid om iets van de wereld te zien. Tevens is het de meest veilige manier van vervoer dus ik wil ze dat vertrouwen niet ontnemen. Ergens weet ik dit ook wel maar ik denk dat het bij mij te maken heeft met controle … lastig, heel lastig. En ik heb het gevoel dat het ook deels te maken heeft met moeder worden, misschien zelfs iets met hormonen. Zou dat kunnen? In elk geval gaan we ons nog maar eens beramen op onze volgende vakantie. Ach en uiteindelijk heeft zelfs ons vlakke Nederland nog voldoende mooie plekjes om te ontdekken. Nederland fietsland, off we go! : )

Ik ben heel benieuwd of jullie ook van die leuke ‘cadeautjes’ hebben gekregen na de bevalling? Laat het gerust weten in de comments, misschien kunnen we een steungroep oprichten.  : )