Regelmatig vraag ik me af of ik stiekem even door een gat in de grond kan verdwijnen. Er gaat namelijk geen dag voorbij zonder peuter- en inmiddels ook dreumesterreur op niet bepaald handige momenten.

Herkenbaar? Ik dacht dat het alleen mij overkwam. Maar na een snelle rondvraag onder mede (m)(l)oeders (mijn eeuwige dank voor 24/7 telefonische sos!) blijkt dit in ieder huishouden en met iedere moeder te gebeuren. En toch zie ik daar echter nooit iets van terug in al die steriele Insta-feeds. Meiden, laten we een nieuwe hype creëren. Want we snappen allemaal van elkaar dat die smoeltjes niet altijd zo smetteloos en high-on-sugar zijn. Ook de onze niet. Nee, die sugar high zakt na vijf minuten weg en ook koffie heeft een beperkte werking. En dan heeft er weer eentje op een WITTE muur getekend, terwijl de kleinste schaterend van het lachen op de badkamervloer in haar eigen plasje loopt te petsen. Want dat kon ook prima náást het potje en moeders keek even twee seconden de andere kant uit vanwege die witte muur of een willekeurig ander misdrijf.

We worden toch allemaal wel eens stapelgek van die kleine monsters? Op de momenten dat ze níet luisteren, ze hun smetteloze forever-Insta-waardige-outfitjes trashen, de tv insmeren met pindakaas of het beeldscherm te lijf gaan met een tuitbeker. Wáárom, wáárom, wáárom! Bij ons komt manlief met enige regelmaat in een hysterische bende terecht bij thuiskomst. Peuter en dreumes staan uitzinnig op de bank te dansen en gillen luidkeels “Pappaaaaaaa!”. Terwijl moeders uitgeblust in een hoekje zit. Dankbaar dat eindelijk versterking is gearriveerd en intussen prevelend dat ze tegelijk met het kleine grut in bed kruipt met Netflix, Tony’s en een doos Kleenex (of Ritter, Verkade, Page) Hoe kun je zo’n dag hebben? Kinderen zijn toch je mooiste bezit, grootste geluk en bla bla bla? Ja, dat zijn ze. Zonder twijfel. Ik ben eeuwig dankbaar dat ik ze bij me mag hebben. Maar ze doen ook het volgende …

Ochtend: opstaan en ontbijten

Om 7:00 uur gaat onze wekker. Ik doe m’n ogen open en druk eerst op SNOOZE. En dat doe ik nog een paar keer, voordat ik door mijn man uit bed wordt gecoacht. Ik lig nu eenmaal te lekker, de kleintjes ook en dus is alles nog in volmaakte stilte. Tot zover gaat alles geheel volgens plan. Maar dan wordt de oudste wakker — papa is de held van de wereld en hij doet het liefst geen stap zonder hem — en de jongste begint zich ook te roeren. Snel gooi ik mijn hoofd om de hoek van de deur bij peuter, waarna ik naar dreumes ren die vrolijk zit te kletsen tegen een knuffel. Nogmaals: niets aan de hand vandaag! Dreumes uit bed, schone luier, springt in mijn armen en wil zo snel mogelijk bij de rest van het gezin gaan kijken. Ze springt bovenop haar broer en hier begint de ellende. “Novaaaaah! Nee!” Codetaal voor: Sodemieter op uit mijn mancave zus, ik ben nog maar net wakker. Dreumes giert van het lachen en rent naar vader, die haar optilt en meeneemt naar beneden. Nog altijd gekleed in slechts een luier, want zie haar maar eens te vangen en in bedwang te houden. Peuter is not amused en weigert pertinent iedere soort van communicatie. Hij wil géén kleren aan, wil géén gewassen gezicht, wil ook níet plassen en wil al helemaal níet naar beneden om te eten. Wat hij wél wil is vooral BOOS zijn. Het waarom hiervan is hij allang vergeten. En dus hobbelt hij rustig met mij mee naar beneden voor een ontbijtje. Aan tafel bijt hij me nog snel toe dat ik “niet meer zijn beste vriendin ben”. Alleen papa en de hond zijn nog goed. Zijn zus heeft hem tenslotte niet bepaald voorzichtig gewekt. Diezelfde zus kiepert standaard eerst haar beker water over de wereld en weigert verder pertinent korstjes te eten. Wat ze overigens bij de oppas zonder tegenstribbelen doet. Fale! En dus heb ik voor 8 uur ’s ochtends al mot met een boze peuter een een dreumes die in haar kinderstoel in een hoek staat tot ze zich overgeeft en snikkend een paar korstjes eet. Had ik al verteld dat we pas 30 minuten op zijn? Ik kijk op de klok en constateer zuchtend dat dit een heel lange dag gaat worden. En soms kan ik die mindset op zo’n dag niet meer omdraaien naar een iets positievere.

Gemiddelde middag en avond: dreumes slaapt, quality-time met peuter

Tja, naar dit gedeelte van de dag kijk ik op zo’n ochtend dus reikhalzend uit. ’s Ochtends doen we leuke dingen, zodat H en N lekker hun energie kwijt kunnen. Dit houdt in: racen op trekkers en Wishbone bikes, stoepkrijten, bellenblazen, soms zelfs simpelweg naar het winkelcentrum voor een koffie en een appelsapje. Tussendoor treed ik op als scheidsrechter en probeer ik te voorkomen dat spullen onbetaald uit winkels worden gekaapt. Ik probeer smoeltjes schoon te houden en zelf enigszins aan mijn to-do-list toe te komen. Want, oh ja, moeders moeten ook wasjes draaien, het huis schoon houden, boodschappen doen … En aan het eind van zo’n ochtend eten we een broodje (lees: ik voer twee kinderen en vergeet mezelf) en gaat mijn jongste fijn een paar uur naar bed. Daar is zij aan toe, maar ook ik en haar broer niet minder. Er is eindelijk tijd voor een uurtje rustig aan doen. Aandacht voor mijn oudste met klei, Mini Loco, kinetisch zand en meer van dat soort dingen. En voor KOFFIE. Tegen de tijd dat mijn jongste wakker wordt, is het vaak al bijna 4 uur en zijn de hevigste strijden wel gestreden. Dineren met kids met man erbij gaat prima, mits met engelengeduld en fluwelen handschoentjes aangepakt. Er wordt tijdens het eten nooit echt oorlog gevoerd, want ik heb nu eenmaal twee kindjes die gek zijn op eten. Eten is het antwoord op alles. Behalve wanneer eten fel gekleurd is of ‘pitjes’ heeft. Iedere willekeurige soort eten heeft in de ogen van mijn kleinste ‘pitjes’. Er zitten zelfs ‘pitjes’ in yoghurt en in water. Jep …

Bovenstaande tekst in mijn blog had ik afgelopen woensdagmiddag tussentijds opgeslagen als concept. Ik moest even iets anders doen en vroeg me gaandeweg af of dingen echt zo gaan of dat ik me misschien lichtelijk aanstel? Dat laatste bleek niet het geval toen ik mijn dag vervolgde. ’s Avonds zou ik gaan varen en eten met een paar vriendinnen. Wanneer je als moeder iets wilt ondernemen, gebeuren er altijd dingen die NIET in je handleiding opvoeden staan en totaal niet pedagogisch verantwoord aan te pakken zijn. Ik werd opgehaald door de meiden, moest voor die tijd nog gauw nog iets uit huis pakken en rende richting keuken. Hier zat peuter te spelen met een grote speelgoedvrachtwagen. Deze werd, in mijn niets vermoedende rush over de houten vloer, vakkundig zo gemanoeuvreerd dat hij KLABAM met grof geweld over mijn tenen reed. Ik hinkelde al vloekend (mag niet!) door de keuken. Sprak zoon vermanend toe, riep man na hoe lang het eten nog moest pruttelen, kaapte een berg chips en zoutjes voor aan boord en ging ervandoor. Gelukkig was er wijn! En was de dag gered ; )

Ik hoor graag wat jullie ervaringen zijn en of jullie ook zulke dagen meemaken! Geniet tussendoor vooral van de overheersende leuke momenten! Ook om de minder leuke kan ik altijd weer keihard lachen … maar dan wel als ze in bed liggen.