Mijn naam is Sharon Hofstra en ik ben de trotse mama van Maaike. Maaike werd in mei 2010 geboren als Collin maar al heel jong werd duidelijk dat hij niet gelukkig was met het lichaam waarin hij werd geboren. 

Niet thuis voelen in het eigen lichaam

Een paar jaar geleden zei Collin tegen mij dat mijn buikje hem niet goed gemaakt had. Mijn hart brak, wat had hij een pijn en wat was het moeilijk om die constante strijd met zijn gevoelens en lichaam te zien. We hebben Collin vanaf het allereerste moment de ruimte gegeven om te praten over zijn gevoelens en moeilijkheden. Toen in het voorjaar van 2015 bleek dat het als jongetje door het leven gaan echt niet meer ging, hebben wij besloten dat Collin als meisje verder mag. Zolang als nodig is, zolang als het goed voelt voor ons kind, zolang als zij dat wil.

Maaike jurk

Maaike in een jurk naar eigen ontwerp

Onvoorwaardelijke liefde en steun

Sinds het begin van schooljaar 2015 hebben we een kindje dat niet meer in strijd is met zichzelf maar elke dag gelukkig is met haar meisjes uiterlijk en die zich op een natuurlijke manier kan gedragen die bij haar past. Ze wil niet meer Collin zijn, geen jongenskleding, geen jongensstreken en geen jongensnaam meer. Ze mocht van ons zelf een naam kiezen en dat werd Maaike!

We hebben niet van de ene op de andere dag besloten dat het goed was om Collin als Maaike verder te laten leven maar we hebben vanaf het eerste moment ons kind wel gesteund. We hadden eigenlijk al vanaf dat Maaike nog maar een dreumes was door dat er iets anders was aan ons kindje. Toen Maaike groter werd kreeg ze steeds meer nachtmerries en werd ze steeds ongelukkiger met zichzelf. Het was voor ons heel vanzelfsprekend om haar te steunen, haar de ruimte te geven om zelf te ontdekken wat voor mensje ze eigenlijk is en haar vanaf dit jaar ook professionele hulp aan te reiken.

Natuurlijk hebben we tranen gelaten, ons afgevraagd of wij het allemaal anders hadden moeten doen maar we zien ook dat het plaatje nu wel klopt. Dat ons kindje opbloeit, gelukkig is en er van geniet een meisje te zijn. Dat is waar wij het voor doen, dat is waarom we haar onvoorwaardelijk steunen. Is zij gelukkig dan zijn wij dat ook, als Collin óf als Maaike, dat maakt ons niet uit!

Ons verhaal op mamaisthuis

Omdat we inmiddels weten hoe moeilijk het kan zijn om een transgender kindje te hebben en hoeveel daarbij komt kijken, delen we ons verhaal op mamaishuis. Ook Maaike wil graag dat we ons verhaal vertellen, zodat papa’s en mama’s misschien inzien dat ze geen nee hoeven te zeggen tegen het geluk van hun kindje. Het erkennen en steunen van je transgender kindje is de eerste stap maar daarna zijn er nog vele stappen te nemen, onder andere op het gebied van lichamelijke en geestelijke ondersteuning. Dit traject is bij ons inmiddels begonnen. Na ruim 5 maanden wachtlijst zijn we nu gestart met een reeks van onderzoeken en gesprekken. Maaike is slechts één van de vele kindjes in Nederland die in het verkeerde lichaam geboren is. Juist omdat er zoveel gezinnen in dezelfde situatie zitten delen wij ons verhaal én dit traject om zo informatie te kunnen geven en mee te strijden voor meer begrip en erkenning.

maaike en sharon -

Ik met mijn lieve dappere meisje

Telefonisch consult

Eindelijk, na maanden wachten is het zover; onze afspraak bij het gender team van het VUmc. Wat hebben we hier met zijn allen naar uitgekeken. Ruim een maand geleden werd ik gebeld door een assistent van het genderteam die ons meldde dat wij in aanmerking kwamen voor een telefonisch consult. Dit consult was het begin van het traject maar helaas verliep het niet heel soepel; de psycholoog die belde had totaal geen begrip voor onze situatie. Anders dan je zou verwachten van iemand die voor het gender team werkt, viel deze dame tegen mij uit en kreeg ik de volle laag; we hadden volgens haar geen dochter maar een zoon en hadden HEM nooit zo vrij mogen laten. Wij moeten regie houden over ZIJN leven en we blokkeren HEM volledig om zich gelukkig te kunnen voelen als jongen. Na 10 minuten van verwijten, eindigde ze met “zo dat ben ik kwijt, vertel eens waarom moest ik bellen?”

Ik was met stomheid geslagen, terwijl ik mijn kindje dolgelukkig in een prinsessenjurk een modeshow zag weggeven, dreunden de zinnen van deze arts keihard door in mijn hoofd! Alsof wij ons niet talloze keren hebben afgevraagd of wij HEM niet te vrij lieten, of het niet gewoon een fase was of we juist niet beter tegen ZIJN wens om een meisje te kunnen zijn, in hadden kunnen gaan. Deze beste arts moest eens weten hoeveel ruzies wij hebben gehad met ons kind omdat de kleertjes die klaarlagen voor de volgende dag te jongensachtig waren. Deze arts moest eens weten hoe slecht ons kind slaapt, hoe vaak ze wakker wordt van nachtmerries en hoe druk het steeds weer is in haar hoofd. Deze arts heeft totaal geen weet van het feit dat ons kindje, ook al heet ZE nu Maaike, vaak momenten heeft waarop ze veel dieper nadenkt over alles dan een ander kind van haar leeftijd. Nee, wij komen hier niet zomaar voor de gezelligheid, er is wel degelijk iets aan de hand en wij willen begeleiding, dat verdient ons kind!

Na het gesprek heb ik flink uitgehuild bij mijn man; doen we het echt zo verkeerd als ouders? Iedereen zegt ons dat we het zo goed doen en nu is er een arts die ons juist zou moeten begrijpen, die zegt dat wij van HAAR maar weer een HEM moeten maken?? Ik loop geschrokken en bleek naar Maaike toe en vraag haar; “ben je gelukkig Maaike?, je weet toch dat als je liever weer eens Collin wil zijn, dat dat altijd kan, dat de kleertjes gewoon klaar liggen onder in je kast.” Maar zoals we eigenlijk ook wel konden bedenken reageerde Maaike met bevestigende taal; “ik ben Maaike en dat blijf ik.”

Eran, Maaike en Senna

Eran, Maaike en Senna

Zusje Senna en broer Eran

Het is soms best lastig voor onze andere kinderen dat er zoveel aandacht uitgaat naar Maaike. Ze hebben er zeker begrip voor en worden ook betrokken bij het hele proces maar als er binnen een gezin één kindje meer aandacht nodig heeft, gaat dat vaak ten koste van de aandacht voor de andere kinderen. Zo blijft het elke keer weer pijnlijk voor Senna maar ook voor ons als bekenden op straat op Maaike af stappen en haar een complimentje geven over haar mooie jurk. Daarnaast staat dan een meisje wat net zo mooi is maar dat wordt vergeten, onze prachtige dochter Senna. Die eerst een tweeling broertje had en nu een zusje. Senna kan prachtig tekenen en die creativiteit stimuleren we ook bij haar, we geven haar vaak complimentjes zodat ze merkt dat ze gezien wordt binnen het gezin en net zo geliefd is.

Eran is de grote broer van de meiden, en stille jongen, heel gevoelig en lief. De zusjes zijn dol op hem. De enige keer dat we merkten dat hij het lastig vond dat Maaike een transgender kindje is, was toen Maaike nog Collin heette maar wel in een jurkje naar school ging. Daar kreeg hij veel vragen en opmerkingen over. In de klas is hier toen uitleg over gegeven en daarna was het voor iedereen duidelijk en geen issue meer.

10 februari 2016 – het intakegesprek

Omdat de afstand Friesland-Amsterdam lastig te doen is met alle ochtend files, hebben we de nacht voor de afspraak in het logeerhuis geslapen. Maaike was enorm opgetogen omdat het traject eindelijk ging beginnen, ze had heerlijk geslapen, was helemaal klaar om het gesprek te voeren en zichzelf als meisje voor te stellen aan de artsen. Het intake gesprek was vooral bedoeld om een goed beeld van Maaike te krijgen. Er werden algemene vragen gesteld, niet specifiek gericht op het meisje willen zijn. Ik heb Maaike van te voren geprobeerd uit te leggen wat ze kon verwachten en dat de arts vooral wil ontdekken wat er in haar hoofdje speelt. Ik zei; “de arts zal geen streepje of krulletje zetten en ook geen sticker geven voor het antwoord dat jij geeft. Er zijn geen goede of foute antwoorden lieverd, je moet eerlijk vanuit je hartje praten en dan is het altijd goed!”

Maaike logeerhuis

Slapen in het logeerhuis

Toen we in het VUmc aankwamen zagen we in de hal van het gender team allemaal jongeren formulieren en vragenlijsten invullen. Het was voor ons meteen een hele geruststelling dat om ons heen allemaal kinderen en jong volwassenen zaten die niet anders waren dan Maaike, we waren hier op het goede adres. Nadat we ons hadden ingeschreven mochten we naar een wachtkamer speciaal voor de allerkleinsten. Wat een fijne plek was dit, ik kreeg er helemaal een warm en liefdevol gevoel van! De wachtkamer zat vol met trotse papa’s en mama’s en hun kinderen. De arts riep het volgende kindje en de vader van het kindje wat voorheen een meisje was, stond op en zei trots; ‘Ja, dat is die jongen van mij.’

Na een tijdje riep iemand Maaike haar naam en mochten we naar binnen. Een vriendelijke arts met een open gezicht en een zachte blik zat voor ons. Ze legde ons de procedure uit en Maaike begon enthousiast te vertellen. Ze vertelde over school en over hoe de juf haar heeft geholpen om als Maaike geaccepteerd te worden in de klas. De arts genoot zichtbaar van Maaike haar enthousiasme en openheid. Na bijna een uur met en over Maaike in gesprek te zijn geweest, zei de arts; “Waarom zijn jullie hier eigenlijk? Jullie pakken het ontzettend goed aan met Maaike en ik zie dat ze gelukkig is als meisje.” Ik vertelde dat wij ondersteuning en handvatten zoeken voor hoe we met Maaike om moeten gaan als het even minder gaat en hoe we het straks in de pubertijd moeten aanpakken.

De agenda

Het intake gesprek zit er op en we zijn allemaal heel blij met hoe dat verlopen is. In april gaan we weer verder met het traject; wij ouders hebben dan een gesprek zonder Maaike en Maaike heeft een gesprek met een psychiater. Daarna staat een drie uur durend psychologisch onderzoek voor Maaike op de agenda, dit zal in mei plaatsvinden. Het doel hiervan is bepalen op welk niveau ze zit om hierop de gesprekken en de uitleg van de artsen af te kunnen stemmen. Ook zal Maaike nog twee keer alleen met een psycholoog in gesprek gaan. Als het goed is hebben we dan in juni het eindgesprek en zullen wij tijdens dit gesprek alle bevindingen en adviezen horen. Een lang en intensief traject maar wat zijn we blij en opgelucht dat het nu eindelijk begonnen is. 

Tot de volgende keer!

Liefs Sharon en Maaike

Hoe het met mooie Maaike is gegaan na het intake gesprek, lees je hier!