Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik een nieuwe post schreef. Er ging een periode voorbij waarin er ineens heel veel en tegelijkertijd helemaal niets gebeurde. Een tijd waarin ik op zoek was naar wat het precies met mij deed, een wirwar van gevoelens. 

coronacrisis corona covid-19

Vragen zonder antwoord

Zoveel verschillende emoties en uitdagingen die zich plotseling aandienden. Het ene moment voel ik lichte paniek en het andere moment valt er een soort van prettige rust over mij heen. Ervaar ik verbinding met mijzelf, mijn dierbaren en mensen in mijn omgeving. Mijn gedachten schieten van ‘Maar stel dat het nog heel lang duurt, hoe kunnen we ooit weer verder gaan zoals hiervoor? Hoe gaat het leven na deze crisis eruitzien? En wanneer kunnen we onze familie weer bezoeken? En wat als er toch iemand die we liefhebben heel erg ziek wordt? Komen we hier wel ongeschonden uit met zijn allen?’

Allemaal gedachten die aan het begin van de crisis in mijn hoofd de overhand namen. Gedachten die mij nu niet meer steeds belemmeren, ik laat ze voor wat ze zijn. Vragen die waarschijnlijk heel veel mensen zich momenteel stellen. Onbeantwoorde en logische vragen waar niemand nu een antwoord op heeft. De afgelopen periode is mij duidelijk geworden dat bezinning en overgave aan de situatie zoals deze is, het enig is dat zin heeft.

Meegaan in de flow

Voor kinderen is dit natuurlijk wel lastiger. De eerste weken accepteerden zij de situatie zoals deze was. Van de ene op de andere dag niet meer naar school mogen, niet meer kunnen afspreken met andere kinderen en alleen nog met ons naar buiten voor een wandeling; een bizarre tijd waar ze van het ene op het andere moment in mee gingen. Door de vele beelden — uit onder andere Italië — wisten wij als volwassenen waarvoor we het deden. Dat dit virus menens was. En konden wij beredeneren waarom social distancing noodzakelijk is. Voor kinderen voelt het toch meer alsof er vooral veel afgenomen wordt. Maar ze gingen mee in onze flow, so far so good.

Planeet komt op adem

Anders dan wij halen zij hier niet per se positiviteit uit. We leren ze wel te kijken naar hoe goed deze periode ook is voor de natuur. Dat de planeet door deze crisis echt op adem kan komen, wat heel erg nodig is. Dat we best blij mogen zijn dat het klimaat een periode rust gegund is op het gebied van vervuiling en vernietiging en daarnaast ook stil kunnen staan bij het grote verdriet dat er ook is. Want het is vreselijk dat er zoveel mensen ziek zijn en overlijden. Maar stilstaan bij de rust en de positieve kanten die deze periode brengt, zal ons eerder hierdoorheen helpen.

Hoe we het niet willen

Na een paar weken merkte ik dat we steeds beter in een ritme kwamen met ons gezin. Ik leerde te accepteren dat het leven zich zou beperken tot onze gezinsbubbel. Dat wij — naast moeder en vader zijn — doordeweeks ook de rol van juf en meester moesten overnemen. Een uitdaging, want wat voelde dat in het begin onwennig en wat was het zoeken naar balans hierin. Ook voor de kinderen was dit een bijzondere situatie wat maakte dat ze zo nu en dan in opstand kwamen. En terecht; dit is zo hoe we het allemaal niet willen.

Pauzestand creëert rust en verbinding

Wanneer het mij te veel word, kijk ik naar buiten en keert de rust weer terug in mijn hoofd. Een straat vol stilstaande auto’s, een uniek tafereel. Bij het ontwaken niet het geruis van de snelweg op de achtergrond maar vogels die weer van zich laten horen. Op zonnige dagen komen mensen uit hun bubbel tevoorschijn en maken op veilige afstand een praatje met elkaar in de straat. De behoefte aan verbinding is groter dan ooit. De mensen staan in pauzestand wat maakt dat we eindelijk weer echt tijd hebben voor elkaar, al is het niet altijd in nabijheid maar soms ook op afstand. Waarschijnlijk is dat ook de rust die ik tussendoor voel. Ondanks dat we over twee maanden gaan verhuizen, er nog veel moet gebeuren en alles in combinatie met mijn letsel, mijn revalidatie noodgedwongen stilstaat en dat allesbehalve wenselijk is, ervaar ik toch prettige kalmte de meeste tijd.

Beseffen wat echt belangrijk is

Bestonden onze dagen voor de crisis uit school, werk, revalideren, een paar keer in de week hockey, zwemles en talloze playdates, ons leven is nu overzichtelijker dan ooit. Geen gehaast meer, plannen en afstemmen. Iets wat aan het begin van de crisis alleen maar onwennig en als gemis voelde, voelt nu ook best prettig en leerzaam. We leren echt weer naar elkaar te luisteren, te kijken en met elkaar samen te leven. De agenda beheren we samen en al staat er weinig op; wat er opstaat gaat ons allemaal aan. We beseffen ons nu nog meer wat eigenlijk echt belangrijk is. Hoe gehaast het leven eigenlijk aan ons voorbij trok en hoe simpel geluk kan zijn. Het zit hem echt in de kleine dingen.

Mijn hart brak

Al die weken thuis, leek mijn meisje zich er prima doorheen te slaan. Natuurlijk miste ook zij haar beste vriendin, familie en de leuke dingen van school maar ze is pienter genoeg om te begrijpen dat niemand de situatie kan veranderen. We hadden er vaak genoeg gesprekken over tijdens het eten. Over hoe rot deze hele periode is en hoe zorgelijk ook wat betreft de kwetsbare ouderen zoals opa en oma. Maar we sloten eigenlijk altijd af met acceptatie en probeerden te kijken naar de kleine positieve lichtpuntjes. Alleen een paar dagen geleden was de rek er uit en kwamen de eerste tranen bij mijn meisje.

Enkele weken deze onwerkelijke situatie was te overzien maar het niet weten wanneer het eindigt brengt onrust. Snikkend lag ze in bed. “Mama, dit zou het allerleukste schooljaar ooit worden. We hebben echt zo’n leuke klas en we hadden zoveel leuke dingen op de planning staan. De Efteling, met elkaar bakken, een sleep-over. Nu kan dat allemaal niet doorgaan en wordt het zomaar ineens het stomste schooljaar ooit!”. Mijn hart brak. Ondanks dat ik weet dat deze situatie echt wel eindigt, ik haar help dingen te relativeren is dit natuurlijk gewoon hartstikke oneerlijk en verdrietig.

Vandaag veranderde deze crisis mijn lieve meisje van een trotse en zelfstandige bovenbouwer in een onzeker en verdrietig meisje. Het komt goed. Het wordt weer beter. Alleen zou ik haar zo graag willen kunnen zeggen wanneer …