Petra woont samen met haar vriend Sidney en hun prachtige zoon Jaro van bijna 3. Toen Petra en haar vriend vorig jaar voor een broertje of zusje voor Jaro wilden gaan, konden ze van te voren niet bedenken hoeveel verdriet en onzekerheid dit met zich mee zou brengen.

“De zwangerschap van ons zoontje Jaro verliep heel voorspoedig. Ik was een maand nadat ik met de pil was gestopt al zwanger en beviel 9 maanden later van een kerngezonde zoon. Toen Jaro iets ouder was dan een jaar voelden wij dat een tweede kindje heel welkom was, we waren er helemaal klaar voor.” Omdat de eerste keer zwanger worden zo gemakkelijk ging, was de verbazing groot toen het een jaar duurde voordat Petra in 2015 eindelijk een positieve test in handen had!

petra

In ‘blijde’ verwachting
Toen Petra overtijd was, kocht ze meteen een zwangerschapstest want ze was heel erg benieuwd of het na al die tijd eindelijk gelukt was. Maar de test was negatief, er verscheen geen tweede streepje. Petra voelde zich wel anders en was ook duidelijk overtijd dus er was wel iets aan de hand. Vijf dagen later deed ze nogmaals een test en toen was het raak: een tweede streepje, heel licht nog maar hij stond er. Petra was eindelijk zwanger. Wat een geluk! “Ondanks dat dit het moment was waar we zo naar uit hadden gekeken, kon ik niet heel blij zijn, er klopte iets niet. Mijn gevoel zei meteen dat het niet goed zat met de zwangerschap, en dat gevoel bleef aan mij knagen.” Een week voordat Petra haar eerste afspraak bij de verloskundige zou hebben, verloor zij wat bloed. Ze belde meteen de verloskundige op maar die zei “maak je niet druk, dit komt heel vaak voor in zwangerschappen en is volkomen normaal. Niets om je ongerust over te maken.” Echter toen zij de volgende dag op haar werk bleef bloeden, belde ze in tranen de verloskundige en werd er direct een afspraak voor een echo ingepland. “Dit was voor mij het moment waarop ik dacht; dit is het, nu gaan we zien dat het helemaal mis is.  Maar niets was minder waar, ik keek naar een beeldscherm waarop een prachtige embryo te zien was, helemaal kloppend bij de termijn. Ik kon met een gerust hart naar huis en nu echt gaan genieten van deze zwangerschap.” Nog geen dag later werd duidelijk dat het voorgevoel wat Petra al die tijd had, juist bleek. Toen zij die ochtend naar het toilet ging, zag zij een hele plas bloed liggen en was het duidelijk: ze hadden het kindje verloren. Een controle echo bevestigde dit later; Petra had een miskraam gehad.

“Wat een groot verdriet hadden we te verwerken, we wilden dit kindje zo graag. Een broertje of zusje voor Jaro is zo ontzettend welkom. Omdat deze zwangerschap een jaar op zich had laten wachten en er geen medische reden was om te wachten met een nieuwe zwangerschap, gooiden we onze onzekerheid en angst overboord en besloten we er weer voor te gaan.” Toen Petra precies 5 weken na haar miskraam een zwangerschapstest deed, kon zij haar ogen niet geloven. “Ik was gewoon weer zwanger! We gingen er vanuit dat we de eerste keer ontzettend veel pech hadden en dat deze keer alles goed zou gaan. Het gaf hoop voor de toekomst.”

Een tweede zwangerschap
Vanwege de miskraam en de onzekerheid besloten Petra en Sidney om met 7 a 8 weken alvast een echo te laten maken. Het beeld wat ze zagen op het scherm was niet zoals ze dat van de zwangerschap van Jaro herkenden. Maar de verloskundige stelde Petra en haar vriend wederom gerust; “dit beeld zien we wel vaker bij zwangerschappen die dicht op een miskraam zitten, niks om je zorgen over te maken.” Maar dat deden Petra en haar vriend wel, ze waren vreselijk ongerust en om dat iets weg te nemen mochten ze een week later terugkomen om weer een echo te maken. “We gingen een week op vakantie maar ik kon het maar niet loslaten, wat betekende die echo die we gezien hadden, zou het nu weer helemaal fout zijn? Toen ik daar lag en het echobeeld zag, was het mij meteen duidelijk; dit is helemaal niet goed! Ik zag geen enkel verschil met de echo van ruim een week geleden. De bevestiging van de verloskundige maakte een einde aan al onze angst en onzekerheid; een missed abortion, we waren ons kindje verloren.”

Omdat de zwangerschap zelf er wel nog heel mooi uitzag en ook een goede doorbloeding had, ging de verloskundige er vanuit dat het niet zomaar los zou komen. Petra werd doorgestuurd naar het ziekenhuis. “Gelukkig konden we de volgende dag al terecht. Ik wilde hier geen dag langer mee doorlopen want ik had nog veel zwangerschapskwalen en klachten en dat was enorm confronterend. Dit maakte alles dubbel zo zwaar, ik was boos, verdrietig en vreselijk angstig voor wat komen ging.” Petra koos ervoor om medicatie in te nemen die weeën opwekken na een miskraam. Toen de echo in het ziekenhuis ook bevestigde dat er sprake was van een missed abortion kreeg ze het medicijn Misoprostol mee en gingen ze naar huis. “Een paar uur nadat ik de volgende ochtend de medicatie in had genomen kwam er al een miskraam op gang. Een vreselijk pijnlijk en verdrietig moment en hoewel ik had gehoopt dat het daarna achter de rug zou zijn, kreeg ik een week later hevige bloedingen en moest ik direct naar het ziekenhuis.” Er werd onder verdoving weefsel bij Petra weggehaald en meteen besloten dat het verstandig zou zijn om alsnog een curettage te ondergaan. Dit zag Petra absoluut niet zitten, juist daarom had zij eerder al gekozen voor medicatie om de miskraam op te wekken. Na meerdere echo’s en gesprekken met zowel de verloskundige als de gynaecoloog werd uiteindelijk besloten dat het een hysteroscopie zou worden. “Bijna een maand na de echo die bevestigde dat we ons kindje waren verloren, werd ik de OK binnen gereden.”

gedenkplekje 1

Het herinneringsbakje
Het verlies van een kindje is heel pijnlijk en verdrietig en graag wil je dan iets tastbaars om het gemis een plekje te geven. Petra kocht hiervoor een heel mooi herinneringsbakje. “We hebben er een prachtig gedicht op geplakt en daar bewaren we alles in van de twee zwangerschappen. De zwangerschapstesten, de echo’s, de brieven van de verloskundige, het ziekenhuis en de kaartjes die we hebben gekregen. Het herinneringsbakje heeft tot vorig jaar beneden gestaan met een bos bloemen en een kaarsje erbij, maar is inmiddels naar boven verhuisd. Een nieuw jaar, we hebben het afgerond en we durven weer naar de toekomst te kijken!”

De reacties op het verdriet
Weinig mensen wisten dat Petra en haar vriend Sidney voor een tweede kindje gingen. Na de 2 miskramen aarzelden ze geen moment en maakten ze de mensen in hun directe omgeving deelgenoot van hun verdriet. “We besloten er geen geheim van te maken. Dit verdriet is zoiets eenzaams, dat is met geen pen te omschrijven. We wilden er over praten, het delen en kunnen huilen zonder dat mensen zich afvroegen wat er aan de hand was. De meeste mensen reageerden lief en begripvol, we kregen beide keren ontzettend veel kaartjes, bloemen en bezoek van vrienden en familie.”

Toch waren er ook pijnlijke reacties van mensen, sommige mensen waren zelfs boos omdat ze niet wisten dat Petra zwanger was. “We kregen reacties als; het is toch maar beter zo? Jullie hebben in ieder geval al een kindje. Gelukkig maar dat het nu fout gaat toch en niet veel verder in de zwangerschap? Ach, je bent nog jong! Natuurlijk, als je het heel reëel bekijkt, hebben ze vast gelijk maar zo voelde het voor mij niet. Mijn hart deed ontzettend pijn en kon ik er echt heel boos om worden. Ik begrijp dat het moeilijk is om te reageren op ons verdriet, verdriet wat je misschien niet kent maar zeg dan niets. Je hoeft niet persé iets te zeggen wat ‘logisch’ is. Soms kun je beter gewoon zeggen; ik weet niet wat ik zeggen moet.”

gezin Petra

De impact van een miskraam
Voor Petra is het soms lastig om weer te vertrouwen op haar lichaam. Het verliezen van een kindje is ingrijpend en het feit dat zij nu meer zwangerschappen heeft gehad die zijn geëindigd in een miskraam dan in een gezond kindje is lastig te bevatten voor Petra. Het geeft een onaangenaam gevoel. “Was Jaro gewoon geluk? Of waren deze twee zwangerschappen domme pech? Die vraag blijft mij constant achtervolgen en hier is ook geen antwoord op te krijgen.“

Ook bekroop haar wel eens een schuldgevoel. Tijdens de eerste zwangerschap heeft zij, toen zij nog niet positief had getest, de kozijnen geverfd. Achteraf is ze wel eens bang geweest dat dit invloed op haar zwangerschap heeft gehad. “Maar de verloskundige heeft mij direct streng toegesproken dat ik zo niet moet denken. Ik leef gezond, rook niet, drink niet en gebruik geen drugs. Een zwangerschap is zo’n ingewikkeld proces van celdelingen dat het eigenlijk elke keer een wonder is dat het goed gaat. Dat heb ik maar in mijn oren geknoopt en ik hoop dat anderen dat ook doen. De angst bij een eventuele volgende zwangerschap blijft en is nog groter dan voorheen. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan, maar ik hoop dat de tijd het ons zal leren.”

De nasleep van de tweede miskraam was groot, Petra kreeg last van nachtmerries. “Ik droomde dat ik de medicatie had genomen en dat het kindje geboren werd; te klein om te kunnen overleven, maar het leefde wel! Het was mijn schuld; want ik had de medicatie genomen. Niemand kon mij helpen en ik moest keer op keer toekijken hoe het kindje dood ging terwijl ik om hulp riep en iedereen mij beschuldigend aankeek.” Petra heeft geen professionele hulp gezocht maar het helpt haar om er over te praten. Hoewel het verdriet nooit helemaal weg zal gaan overvalt het haar niet meer zo plotseling en krijgt ze er steeds meer controle over.