Daphne is moeder van zoontje Seth wanneer ze voor de tweede keer in verwachting is. Dolgelukkig maar wat liep deze zwangerschap anders dan de eerste zwangerschap.
Extreem rustig in de buik
“Vanaf 18 weken stond ik al onder medische controle vanwege bloedingen en harde buiken die steeds terugkeerden. Er was alleen geen oorzaak voor te vinden. Ook was dit kindje extreem rustig. In het hele eerste trimester en een gedeelte van het tweede heb ik de kleine geen een keer gevoeld. En dat terwijl Seth een enorm beweeglijke baby was in de buik.” De arts gaf aan dat het ook niet noodzakelijk of ‘normaal’ was het kindje rond deze periode al te kunnen voelen en dus probeerde Daphne hierin rust te vinden en verder te genieten van haar zwangerschap.
Mijn wereld stortte in
Op 15 november 2011 veranderde alles. Daphnes wereld en die van haar gezin stond in een klap stil. Ze had zich al vaker zorgen gemaakt vanwege de bloedingen die maar aanhielden en tijdens de twintigwekenecho bleken die zorgen gegrond. Ze kregen heel slecht nieuws. “De echoscopiste bleef maar naar een bepaald punt kijken, ik kon alleen niet zien waar ze naar keek. Toen ze de gynaecoloog erbij haalde, begon ik echt angstig te worden; dit is niet goed. Ons kleine ventje bleek een open buik te hebben. Mijn wereld stortte in. Hoe kan het dat ze dat niet eerder gezien hebben?”
Nog diezelfde middag vertrokken Daphne en haar man naar het ziekenhuis in Maastricht voor onderzoeken. De nachtmerrie waar ze in beland waren, werd alleen maar erger. Open ruggetje, een hazenlip, klompvoetjes, vergroeide handjes, slecht ontwikkelde nieren. Daphne kon er met haar verstand niet bij, hoe is het mogelijk dat dit niet eerder tijdens een echo geconstateerd is. Er werden zoveel afwijkingen gevonden bij hun kleintje.
Een zoontje met Trisomie 18
“Na de vruchtwaterpunctie die we lieten uitvoeren bleek ons zoontje Trisomie 18 te hebben. Een chromosoonafwijking waaraan onze baby voor, tijdens of meteen na de bevalling zou overlijden. Er was geen toekomstperspectief, we zouden hoe dan ook ons kindje spoedig verliezen. Hoewel ik het liefste mijn zoontje zo lang mogelijk bij mij wilde houden, de zwangerschap wilde uitdragen, hebben we er toch samen voor gekozen de bevalling eerder in gang te zetten. Ik zat er vreselijk doorheen en kon het mentaal ook niet meer opbrengen — met de wetenschap die we nu hadden — nog langer zwanger te zijn.”
Vroegtijdig bevallen
Dinsdag 6 december was het zover, de dag waarop Daphne in het ziekenhuis zou gaan bevallen. In het ziekenhuis werden ze warm ontvangen, kregen ze duidelijke uitleg en direct een kamer toegewezen. De hele week had Daphne zich beziggehouden met het voorbereiden van de crematie. Ze wisten precies hoe ze het wilden hebben. Hun zoontje verdiende een mooi en liefdevol afscheid, hij was zo gewenst! Het regelwerk omtrent de crematie kon ze gelukkig overlaten aan een collega die sinds kort begrafenisonderneemster was. Hierdoor kon Daphne zich met emotionele en waardevolle zaken bezighouden; zoals het bestellen van een mooi mandje en een kledingsetje voor de kleine.
“Om 10.40 uur kreeg ik de eerste medicatie toegediend. Na een half uur liggen mocht ik alweer bewegen. Het kon namelijk best een tijd duren voordat er iets zou gaan gebeuren en dus hoefden we niet op de kamer te blijven. Gelukkig maar want nu het nog kon, wilde ik heel graag naar de kleine van Robs nicht gaan kijken, die net geboren was in hetzelfde ziekenhuis. Niet makkelijk en heel tegenstrijdig qua gevoel maar ik was blij dat ik gegaan was.”
Overleden in de buik
De eerste medicatie deed niets, Daphne voelde niets en had gelukkig afleiding door het bezoek wat die dag langskwam. Hun zoontje Seth met opa en oma en ook de moeder van Rob kwam even langs. Ook het medisch personeel was enorm lief, dit hielp zeker mee op emotioneel gebied. Het was een hele heftige periode maar door alle lieve mensen om hen heen, voelden Daphne en haar man zich enorm gesteund in dat ze het beste deden voor hun zoontje. Dat er geen andere optie was. Deze steun gaf Daphne moed en kracht.
Nadat de volgende ochtend de tweede medicatie was gegeven, kreeg Daphne krampen en moest ze deze wegpuffen. Een rollercoaster want het gevoel van de bevalling die in gang gezet werd, maakte het allemaal heel echt. Ze werd er emotioneel van en wilde rust. “Een half uur nadat ik wederom medicatie had gekregen, voelde ik mijn kindje niet meer. Ik had vreselijke pijn, vooral ook mentaal en voelde aan alles dat ons kleine mannetje was overleden. Een echo hoefde voor mij niet meer, die bevestiging op beeld was te veel, ik wist al genoeg.”
Een perfect zoontje
Het was een zware emotionele dag en Daphne wist dat het allerzwaarste nog zou komen. Ze was bang om te bevallen van hun zoontje. Ze hadden het allemaal zo graag anders gewild, maar het mocht niet zo zijn. Nadat ze die avond weer medicatie had gekregen, voelde Daphne dat ze ontsluiting had. Ze voelde zich lichamelijk heel slecht doordat haar lichaam de heftige weeën niet aankon. “Ik was doodop en probeerde wat te slapen omdat ik wist dat het nog heel moeilijk zou worden. Maar om 22.35 braken mijn vliezen en volgden heftige weeën elkaar op. Zelfs door de ruggenprik heen ervoer ik veel pijn, en al snel gaf ik aan dat ik erge persdrang had. Onze kleine lieverd werd om 00.39 uur levenloos geboren.”
“Wat was hij klein en teer. We zagen fysiek geen afwijkingen, maar wisten dat die er wel waren. Dat maakt het zo extra moeilijk. Hij was zo perfect. Ons lieve kleine ventje … Onze Lewi, je was zo enorm gewenst. Die nacht slapen we een paar uur in het ziekenhuis met Lewi in een bedje naast ons. Dicht bij elkaar zoals de afgelopen maanden. ” Broer Seth is heel trots en bewondert zijn broertje Lewi wanneer hij thuiskomt. De dagen tot aan het afscheid heeft Lewi in een prachtig mandje op zijn kamertje gelegen. Het verdriet was groot maar de aanwezigheid van Lewi voelde goed.
Voor altijd bij ons
“Hij lag daar zo vredig in zijn mooie mandje. Zijn kleine lichaampje met alles er op en eraan. We waren bang dat mensen niet durfden te kijken om afscheid te nemen maar gelukkig viel dat mee. Dat vond ik heel fijn want ik wilde onze Lewi graag aan dierbaren laten zien. Niemand heeft je gekend, daardoor weet eigenlijk niemand wat en wie er gemist wordt. Maar ik wel, ik weet dat heel goed! Jouw trappelende voetje in mijn buik … de uitgerekende datum 30 maart 2012 blijft voor altijd heel speciaal.”
Maandag 12 december 2011, het was een mooie zonnige dag. De dag waarop Daphne en haar gezin afscheid namen van Lewi. Gerda — Daphnes collega van de thuiszorg — begeleidt Lewi naar zijn laatste rustplaats. Zij heeft ontzettend veel voor het gezin betekend in deze zware periode. Twaalf ballonnen worden er losgelaten ter nagedachtenis aan hun mooie zoontje. “Een van de ballonnen vloog de boom in waarna het leek alsof die er uitgeduwd werd. Zo bijzonder om te zien; het was net alsof je daarmee wilde laten weten dat je er was. En dat ben je … voor altijd bij ons.”
Comments
Hoe de vijfde ziekte Hope fataal werd – Mama is thuis!
16/12/2018
[…] Lees ook: Daphne verliest met ruim 20 weken zwangerschap zoontje Lewi […]
Irma ten Napel
17/10/2018
Wat een heftig verhaal!
Ik kan me goed voorstellen dat je hem graag aan iedereen wilde laten zien, en dat ze ook afscheid van hem namen. Het is jou zoon, en wat voor een! Een prachtig mannetje…
Ik wens jullie heel veel sterkte
Mieke | mieksmind
16/10/2018
wat enorm heftig, je moet tegenwoordig zo blij zijn als je een gezond kindje ter wereld kan brengen. mijn tante heeft dit ook meegemaakt.
ingrid
15/10/2018
zo heftig dit verhaal. dit wil je niet hoeven meemaken. maar wel goed om te delen.
Laura
15/10/2018
Heftig… ik krijg altijd kippenvel bij dit soort verhalen…zo vreselijk…. wel heel knap hoe het opgeschreven is zeg…
Kreanimo
15/10/2018
Oh zeg…. kriebels.
Moedig om het te vertellen.
En hoe mooi is die boom?!
Renata Feyen
15/10/2018
Wat een aangrijpend verhaal – en moedig zeg 😮
Amy
15/10/2018
Ik word hier echt helemaal stil van. Ik kan me niet voorstellen wat het is om zoiets door te maken. Een dikke knuffel en veel moed voor Daphne!
CY SWART
15/10/2018
Wat een diep verdriet. Enorm heftig. Heel veel sterkte gewenst.
Priscilla
15/10/2018
Wat verschrikkelijk, de tranen rollen over mijn wangen. Dikke knuffel voor jullie!
Lodi
15/10/2018
Zo verdrietig om te lezen. Ik weet niet zo veel te schrijven en wens jullie het goeds met elkaar.
Julie
14/10/2018
Eerste en vooral proficiat met de geboorte van Lewis. Spijtig dat het zo heeft moeten lopen! Hij bewaard wel een plekje in jouw hart en je zal voor altijd zijn mama zijn.
Wat moedig dat je je verhaal vertelt!
Ik heb respect voor jou, als mama, voor jouw gezin!
Janet | thatonetime
14/10/2018
Jeetje wat een heftig verhaal om te lezen. Ik kan me voorstellen dat dit een ontzettend moeilijke keuze geweest moest zijn.
Monique
14/10/2018
Wat een moed en liefde …
Deborah
14/10/2018
Wat ontzettend heftig om dit mee te maken. Het lijkt mij emotioneel (bijna) ondragelijk. En toch moet je door… Fijn te lezen dat je een hoop lieve mensen om je heen hebt gehad in deze zware periode.
Claudia Struijck
14/10/2018
Wat ontzettend heftig zeg, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Daar kom je als moeder denk ik nooit overheen. Ik ben wel blij dat je een foto met ons deelt met je gezin!
Eva
14/10/2018
Lieve Daphne, wat herkenbaar je verhaal. Mijn eerste meisje heb ik ook veel te vroeg geboren laten worden. Zij had trisomie 13, een trisomie die ‘lijkt’ op 18. Door Levi eerder geboren te laten worden heb je hem voor verder lijden behoed. Dat is moederliefde!
En wat een mooi gezin heb je; 3 jongens!
Eva