Oorbellen …

Er zijn van die momenten in het leven dat je denkt alles gezien te hebben maar dan toch nog verrast wordt. Door iets wat je totáál niet aan zag komen. Zo’n gevalletje omgekeerde wereld. 

Dat had ik toen we afgelopen weekend met zijn allen aan tafel zaten voor het avondeten en Nouri doodleuk zei: “Mam, ik wil graag oorbellen.” De hap kipfilet die ik net had genomen, schoot bekant weer terug op mijn bord. Dit had ik toch zó niet uit zijn mond verwacht!

Meisje-meisje

Toen Nouri nog baby Noëlle was, hebben we er wel eens aan gedacht om gaatjes te laten schieten; dat staat zo schattig. Maar ik vond dat ze die keuze zelf moest maken, op een leeftijd dat ze daar klaar voor was. Maar Noëlle was geen meisje-meisje. Sterker nog: Noëlle werd uiteindelijk een jongen en ik was zó blij dat wij die keuze nooit voor haar gemaakt hadden! Stel je voor dat het kind nu met oorbellen liep, dan was het toch doodongelukkig? Dat mijn zoon als jongen zijnde ooit oorbellen zou willen, is geen moment in me opgekomen. Maar nu gooide hij het dan toch zomaar op tafel.

Lynn giechelde … “Oorbellen is iets voor meisjes!”, zei ze resoluut. En daar slaat ze de spijker op zijn kop, want inderdaad; dat is het algemene beeld dat we hebben. Zeker bij kinderen. Toch zijn er genoeg mannen die ook oorbellen dragen: David  Beckham, Colin Ferrel, Johnny Depp, Justin Bieber (tenminste, als je die een man kunt noemen) en zo zijn er nog wel meer. Vooral bij voetballers zie je het steeds vaker voorbijkomen. Karim Rossi van Nouri’s club Cambuur heeft ze ook. En — waar de hele hype om begonnen is — Ronaldo! Nouri’s grote voorbeeld draagt zijn diamanten glimmers in beide oren met verve. Tja, als Ronaldo ze heeft kun je als fan natuurlijk niet achterblijven. Dat snap ik. Beter dan je denkt.

Recalcitrant

Ik kan me nog heel goed herinneren toen ik mijn eerste gaatjes liet schieten. Nou ja, schieten? Dat niet. Ik prikte ze zelf in mijn oren met een naald. Say what? Yup! Ik was (goh, verrassend) die recalcitrante puber die zonodig weer eens iets moest wat niet mocht. Van mijn moeder mocht ik namelijk geen gaatjes. Niet zozeer omdat ze er tegen was, maar meer omdat mijn moeder al flauwviel bij het idee. Zij vindt piercings zó erg, dat alleen als ze eraan denkt, haar maaginhoud al omhoog komt! Daarom mocht ik geen gaatjes: zij kon ze niet verzorgen al zou ze het willen. Gaatjes mochten mijn zus en ik pas als we zestien jaar of ouder waren en daar dus zelf de zorg voor konden dragen.

Maar ja, ik was een enorme puber. Een puber die op korte termijn een feestje had. Een feestje waar die ene jongen op wie ik een mega crush had óók zou komen. Natúúrlijk moest ik oorbellen. Want al die andere meisjes op dat feestje hadden ze ook. En zonder oorbellen zou hij me vast niet zien staan. Logisch toch?
En zo ontstond mijn snode plannetje. Mijn vriendin opperde dat zij wel gaatjes kon prikken, dat had ze vaker gedaan. In een onbewaakt-alleen-thuis-moment joegen we op zaterdagmiddag een paar gaatjes in mijn oren met een naald uit mama’s naaikistje en een fles citroenjenever in de aanslag. Want citroenjenever is alcohol toch? En deed alcohol niet iets ontsmettends?

Twisted puberbrein

Uiteraard was mijn moeder woest toen ze thuis kwam! Niet eens zozeer omdat we tegen haar wensen in gingen, maar de manier waaróp. “Waarom zijn jullie niet gewoon naar de juwelier gegaan?” Eh … Tja, dat was eigenlijk best een goeie. Daar hadden we met onze twisted puberbrein nog niet aan gedacht!
Maar who cares? Ik had oorbellen! Nee, geen zweerknopjes, maar meteen diezelfde zaterdagavond een paar joekels van ringen erin die in de jaren tachtig zo hot waren. Ik voelde me zó stoer. Kijk mij nou ‘groot’ zijn! De vlammende pijn en knalrode oorlellen nam ik voor lief. De onvermijdelijke ontsteking die daarna volgde ook. Tjonge jonge, wat een puberbrein wel niet kan bedenken hè? Mijn moeder heeft er nog trauma’s van haha!

Respect voor mijn zoon met oorbellen

Terug naar mijn eigen puber. Die hoeft gelukkig niet met een naald en citroenjenever in de weer, want hoogstpersoonlijk zorg ik dat hij de gaatjes krijgt die hij zo graag wil. Ik vind het zó dapper van hem! Hij is al een ‘verschijning’ en ondanks zijn enorme onzekerheid, gaat hij maximaal voor wat hij leuk vindt, ongeacht de reacties van de buitenwereld. Dat was al zo toen hij een meisje was met jongenshaar en nu is het niet anders. Ik heb diep respect voor mijn eigen zoon!

Nouri doet dit omdat hij het zélf graag wil, niet omdat het in de mode is of iedereen het heeft. Sterker nog: ik denk dat hij straks de enige jongen met oorbellen is op school en in zijn vriendenclub. Ik denk ook dat hij nog wel het nodige commentaar voor zijn kiezen gaat krijgen. En juist daarom sta ik volledig achter hem. Jezelf ontdekken, je eigenheid ontplooien; ik kan het alleen maar toejuichen. En als je thuis lekker mag zijn wie je bent, dan kun je de buitenwereld ook wel aan!

Over Daphne

Daphne schrijft op mamaisthuis over haar zoon Nouri (12), die een jaar geleden de sociale transitie maakte van Noëlle naar Nouri. Nouri is naast genderdysfoor ook gediagnosticeerd met Cerebrale Parese. Dat is een ontwikkelingsstoornis, veroorzaakt door een hersenbeschadiging. Nouri battlet met spierontwikkelingsproblemen, moeilijke motoriek, automatiseringsproblemen, ADD, autisme en absences (= een vorm van epilepsie). In deze serie columns neemt ze je vooral mee in de zoektocht naar de genderidentiteit van haar kind en alles wat daarbij komt kijken. Nouri heeft ook nog een zusje: Lynn (5). Een olijke kleuter met een zeer hoog diva-gehalte en een behoorlijke gebruiksaanwijzing. Op DaphnesWereld.com houdt ze eveneens een eigen blog bij over het reilen en zeilen van haar gezin en over de soms bijzondere belevenissen als treinmachinist.