Alle familie, vrienden, kennissen en mensen die ons op social media volgen weten het inmiddels, een mooi moment om het ook aan jullie — lieve lezers van mamaisthuis — te vertellen. 

Wij zijn in verwachting van ons tweede kindje! Wat gaat het snel, inmiddels zijn we in het tweede trimester aanbeland, kennen we het geslacht en kan het grote namen verzinnen weer beginnen. Lezen jullie mee hoe wij de afgelopen tijd hebben beleefd?

De test

24 april is het D-day, exact een maand voor onze bruiloft. Ik voel mij al een paar dagen niet echt mezelf. Hoewel we al langer zeker weten dat er genoeg liefde in onze harten is voor nog een kindje, hebben we nog maar kortgeleden de knoop definitief doorgehakt. Ik kan mij er op dat moment nog niets bij voorstellen, maar een aantal mensen in mijn omgeving zijn er al heilig van overtuigd dat ik zwanger ben. Enerzijds om hen het tegendeel te bewijzen en anderzijds omdat ik het ergens zelf stiekem ook wel wist, doe ik een test. De hele dag en avond zoek ik naar een geschikt moment. Dat moment volgt pas laat op de avond. Als de trouwambtenaar, die met ons de ceremonie van ons komende huwelijk heeft doorgenomen, is vertrokken. Erwin is nog snel even de auto voltanken, terwijl Floris lekker ligt te slapen. De kust is dus ‘veilig’. Snel doe ik de test. Al gauw verschijnt het voor mij herkenbare plusje. Hetzelfde gevoel van blijdschap vult mijn hart opnieuw. Omdat ik Erwin enigszins wil verrassen voordat hij thuiskomt, mik ik de test snel in een cadeauzakje. Achteraf niet nodig. Zijn eerste reactie is namelijk: Serieus?! Op zijn gezicht bespeur ik een mix van verbazing, ongeloof, maar vooral blijdschap. Als ik hem duidelijk maak dat het echt geen grap is en we daadwerkelijk het geluk hebben zo snel weer zwanger te zijn, dringt het ook tot hem door. We worden nog een keer papa en mama! En Floris wordt grote broer! We vinden dat zo bijzonder. Een kleine, grote broer.

Onze grote dag

In de daaropvolgende weken regelen we de laatste dingen voor de bruiloft. Door de spanningen die dit met zich meebrengt, merk ik dat ik niet altijd evenveel tijd heb om stil te staan bij de baby in mijn buik. Ergens voel ik mij daar schuldig over, dat gevoel bekruipt mij met name als we op 11 mei de eerste echo hebben. Ik vind het ineens enorm spannend. Helemaal wanneer blijkt dat we eigenlijk nog wat te vroeg zijn voor een duidelijke echo, voel ik de spanning en onzekerheid. Alles staat even stil voor dit kleine wonder. Op beeld is wel een zwangerschap te zien, maar het is nog erg pril. Op dinsdag 23 mei mogen we terugkomen. Ik kan jullie vertellen: dat waren twee hele lange weken. Weken waarin ik alle ‘schade’ heb ingehaald en heel bewust bezig ben geweest met het mensje in mijn buik. Qua timing is de tweede echo echt top, aangezien we een dag later gaan trouwen. Als het dan — eindelijk! — zover is kan ik ook echt geen minuut langer meer wachten. Ik wil maar één ding weten: is alles goed daarbinnen? En dat is het gelukkig! In mijn buik groeit een heel mooi, gewenst, lief klein wonder. In de auto komen de tranen. Van geluk. Hoewel ik er altijd van overtuigd was dat een tweede zwangerschap minder ‘eng’ zou zijn, ben ik nu juist zoveel bewuster zwanger. Ik vind het zo bizar dat het ons een tweede keer gegund is! Alle onbevangenheid rondom de zwangerschap lijkt in een klap verdwenen. Onze trouwdag voelt dubbel bijzonder. Een dreumes in onze armen, een klein mensje in mijn buik. We vertellen het die dag aan onze trouwfotografen en zij pakken ons nieuwtje meteen op. Zo maken we de foto die je bovenaan dit artikel vindt: Erwin, Isa, Floris & … Heel blij mee. Ons geluk gevangen in één foto.

Hoera! Floris krijgt een …

Na ons huwelijk volgt de definitieve termijnecho. De termijn wordt iets bijgesteld. Een december-baby. Het blijkt daardoor ook dat we eind juni al terecht kunnen voor de geslachtsbepaling. Hoewel niet iedereen het geslacht van zijn of haar kindje wil weten, kunnen wij echt niet wachten. We knallen zo ongeveer uit elkaar van nieuwsgierigheid. Op 30 juni is het dan zover. Ook dit moment maak ik voor mijn gevoel veel bewuster mee. Tijdens de zwangerschap van Floris was ik superzeker van mijn zaak: een jongen. Hoewel dat nu ook mijn eerste gedachte is, twijfel ik toch in de aanloop naar de echo. Het duurt even voordat we iets kunnen zien. Het kindje ligt met de beentjes opgetrokken en gekruist. Alsof de baby het nog even spannend wil houden. We moeten even geduld hebben … Maar dan is het ineens heel duidelijk: een broertje! Stiekem vind ik het heel fijn dat mijn moederinstinct mij niet helemaal in de steek heeft gelaten en mijn eerste gevoel juist blijkt.

Hallo tweede trimester!

Inmiddels zijn we aangekomen in het tweede trimester. Hoewel ik met vlagen nog erg misselijk en moe ben, verloopt de zwangerschap prima. Het tweede trimester is voor mij — zoals voor veel vrouwen — het favoriete trimester. Ik ga er dan ook volle bak van genieten, want wat lijkt het allemaal snel te gaan zeg! We hebben een vrij korte to-do-list voordat de baby komt. Althans, voorlopig. Helemaal bovenaan die lijst staat het uitzoeken van de naam. Suggesties, anyone? We vinden het best lastig om een leuke naam te verzinnen voor het kleine broertje, passend bij Floris. Dus mocht je ideetjes hebben, zet ze vooral even in de comments. Vinden we leuk : )
Zo nu en dan zal ik op mamaisthuis een update schrijven over mijn belevenissen tijdens deze zwangerschap. Ik vind het zwanger zijn heel anders nu er al een — behoorlijk actieve — dreumes is om voor te zorgen. Even liggen en uitrusten is niet echt meer mogelijk en dat maakt het soms toch net iets pittiger. Maar verder vind ik het vooral heel bijzonder en mooi!

Hoe vinden of vonden jullie een tweede zwangerschap? 

Liefs,
Isa