Nooit meer twee! Over twee weken wordt onze kleine man alweer drie jaar en hoewel ik dat ontzettend gaaf vind, vind ik het ook soms lastig dat hij zo snel groot wordt.

De fases die hij allemaal doorloopt, komen niet alleen bij hem, maar überhaupt in ons gezinsleven nooit meer terug. Ik riep altijd: ‘Ik hoop dat ik moeder mag worden van twee kinderen’. Cadeaukind hierbij niet meegerekend, werd ik dat en voel ik mij nog dagelijks een enorme bofkont en trotse moeder. Maar wat ik nooit had gedacht is dat de wens voor een kindje blijkbaar nooit helemaal weggaat. Als ik diep in mijn hart kijk, zie en voel ik dat ik nog steeds een kinderwens heb. Het is alleen geen optie meer, het kan niet en het past niet in ons leven. We hebben een samengesteld gezin wat echt niet altijd even makkelijk is en daarbij komt dat de energie ontbreekt voor nog een kindje. Hoewel ik het afgelopen jaar best momenten heb gehad dat ik dat besef lastig vond, merk ik dat het steeds meer een plekje krijgt. Ik zie nu ook zoveel voordelen van het gezin dat wij nu hebben en de fases waarin onze kinderen zich bevinden. Alle drie de kids verdienen voldoende aandacht en dat kunnen we nu op de juiste manier geven en daarom is het ook goed zo.

17160308_1449487268418190_1176900088_n

Maar goed, nooit meer twee; toch jammer. Net als bij Bloem vind ik het tweede levensjaar zo ontzettend leuk, magisch bijna als je kijkt naar wat een klein mini-mensje dan ineens allemaal kan en leert. Ze leren steeds meer woordjes, drukken zich beter uit en nemen klakkeloos over wat ze om zich heen horen. ‘WOW’, ‘vet cool’, ‘echt niet’, ‘oh my god’, het ene moment lig ik echt in een stuip maar het andere moment neem ik zijn vocabulaire iets serieuzer en voel ik mij geroepen om hem te leren eerst algemeen beschaafd Nederlands te praten alvorens daar andere hippe uitdrukkingen aan toe te voegen. Nog even en hij doet de ‘dab’ : )

Peuters, het zijn me pittige mini-mensjes. Een sterke eigen wil en het onvermogen om zich goed uit te drukken: een lastige combinatie waardoor je als ouder geregeld in een conflict belandt met je kleintje. Hoewel ik onze kleine man tijdens zijn driftbuien soms wel achter het behang kan plakken, doet de wanhoop in zijn ogen — van zijn niet toereikend vocabulaire — mijn boosheid ook vaak weer als sneeuw voor de zon verdwijnen. Driftbuien, de nee-fase, Bloem heeft dat praktisch overgeslagen maar waarschijnlijk dacht Jip: ik schijn de laatste te zijn die jullie als ouders kan laten slagen voor de test ‘een relaxte ouder blijft relaxt ondanks de vele nee’s’ en dus gedraagt Jip zich als een peuter volgens het boekje. Hoewel de driftbuien mild zijn en niet heel vaak voorkomen, zijn ze er wel! Soms is het echt even handjes openvouwen in de zen-stand, diep naar de buik ademen, tot 10 tellen en een dikke IGNORE face opzetten : ) Dat is echt het enige wat soms helpt. Sorry buurtjes, wij laten onze zoon uitrazen, stampvoeten en schreeuwen … en ja dat werkt, misschien niet voor jou aan de andere kant van de muur maar wel voor ons. Inmiddels hebben we door dat hij er niet lang in blijft en daarna na wat tranen te laten vloeien weer helemaal rustig wordt en zich laat troosten als een klein vogeltje dat de wereld toch eigenlijk net iets te eng, lastig en groot vindt. SMELT!

17160275_1449487198418197_1524035696_n

Die knuffels die zo’n klein mannetje geeft, de manier waarop een peuter zich laat troosten en een ‘hou fa jou’ bij het naar bed gaan, ja, we zijn dikke vette bofkonten dat wij dit allemaal mogen meemaken. Ondanks het beetje slaaptekort, de vermoeidheid na een verbale strijd en de zorgen over ‘of we het wel allemaal goed doen’.

Opvoeden is een bijzondere taak en ik kijk uit naar de fase die hierna komt. Nooit meer twee! Nog maar 1 jaar en dan gaat onze kleine krullenbol naar de basisschool. Ik ben benieuwd hoe dat met Jip gaat, zo’n laatste jaar voor het echte schoolwerk begint. Hoe ontwikkelt een mensje met de nodige testosteron zich in zo’n 4e levensjaar? Nooit gedacht dat het cliché zo waar is: jongens en meiden is echt andere koek, ander gedrag dat om een andere aanpak van opvoeden vraagt.

Nooit meer twee! Wat hoop ik, kleine lieve Jip, dat we de warme en bijzondere band die we hebben, blijven houden. Dat je altijd en overal om knuffels zult blijven ‘vragen’. Al is het maar door gewoon met je kleine lijfje tegen me aan te gaan hangen als ik ergens sta. Niet erom vragen maar wel bevestigend te reageren als ik je vraag of je een knuffel wilt. Kleine jongens worden veel te snel kleine stoere mannen en hoewel ik je alle stoerheid, wijsheid en avonturen toewens, hoop ik dat je toch nog heel even mijn kleine lieve eigenwijze mannetje blijft … Hoe pittig het soms ook is om je ’s avonds eerst te overtuigen dat spoken niet bestaan om vervolgens te belanden in een tafereel van spoken verjagen omdat ze toch zeker wél bestaan, ik doe het met liefde. Die mooie fantasiewereld waarin enkel spoken en monsters het gevaar zijn, blijf daar vooral nog even in geloven … Het is soms verdrietig om te beseffen dat ook jij, als je groot bent, getuige zult zijn van al het geweld en verdriet in de wereld. Nooit meer twee, met dit bijna nieuwe levensjaar komt ook die werkelijkheid steeds dichterbij. Een heel jaar drie, een heel jaar nog lekker dicht bij mij, samen genieten van kleine en grote ontdekkingen totdat ik je loslaat de grote wereld in. Een heel jaar drie, voor altijd … jouw mama.