“Met Esther, niet schrikken hoor maar we komen niet thuis nu. Ik ben gewond geraakt en word zo met de ambulance afgevoerd naar het ziekenhuis. Is mijn meisje nog wakker dan wil ik haar stem graag even horen.” 

ptss aanrijding verkeersslachtoffer herstel

Dit waren de woorden die ik tegen jou zei die avond van de aanrijding. Plotsklaps veranderde een ontspannen en gezellige avond met onze kinderen voor jou in een bizarre ervaring. Het was slechts de derde keer dat je bij ons kwam oppassen en het was na deze heftige avond ook voor lange tijd de laatste keer.

Veel bewondering voor

De afgelopen jaren heb ik vaak aan dat telefoontje gedacht. Hoe surrealistisch moet dat wel niet zijn als jonge oppas om zoiets mee te maken. Het als zeventienjarige aan jonge kinderen moeten vertellen dat hun moeder niet thuiskomt maar met spoed naar het ziekenhuis gebracht gaat worden. Ik kan er alleen maar veel bewondering voor opbrengen hoe jij onze oudste hebt opgevangen. Ons zoontje sliep al en heeft er die avond gelukkig niets van meegekregen. Maar jij stond meteen klaar met je troostende woorden en knuffels en hebt daarna onze dochter onwijs goed overgedragen aan haar tante, mijn zus. Ik had mij op dat moment geen lievere oppas kunnen wensen.

Van aanrijding naar lockdown

Voor de aanrijding waren we net met jou als oppas begonnen want we wilden wat meer tijd samen doorbrengen. Niet meteen voor een heel weekend – zoals wanneer de kinderen geregeld naar mijn zus gingen – maar gewoon een avondje tussendoor. De laatste tweeënhalf jaar is het er alleen nooit meer van gekomen. En dat heeft meerdere redenen.

Zo belandden we na de aanrijding en eerste deel van de revalidatie vrijwel direct in de coronacrisis. Waardoor we nog lange tijd in die bubbel bleven van een kleine intieme wereld. De eerste lockdown en onzekerheid rondom het virus maakten dat wij toentertijd nergens naartoe gingen. Wel hield ik al die maanden contact met je, wat later overging in jaren. Niet vaak maar zo nu en dan appte ik je. Het voelde toch alsof je onderdeel was van een stukje geschiedenis en een ervaring die mijn leven voorgoed veranderde. Daarnaast gunde ik de kinderen dat ze jou weer zouden zien als oppas en hoopte ik dat we dat in de toekomst weer zouden kunnen oppakken.

Behoefte om af te sluiten

Nu mijn lieve zus recent geëmigreerd is naar Bonaire en de mogelijkheid voor een weekend zonder kinderen wegvalt, voelde ik nog meer dat het tijd was om jou weer te zien. Niet alleen vanuit een behoefte aan een oppas maar ook om een stukje af te kunnen sluiten van die avond. Het was voor mij nog niet klaar. Ik moet nog stappen zetten in het loslaten, het krijgen van een stuk vertrouwen en leren een avond uit met mijn partner niet meer te associëren met die bewuste avond.

Triggers en flashbacks

Hoewel ik mijn PTSS goed onder controle heb, lijkt mij het samen op stap gaan, de kids bij dezelfde oppas achterlaten toch een nieuwe ervaring. Ik kijk er enorm naar uit om het achter mij te laten en positieve ervaringen op te doen. Ik gun het mijzelf, mijn lief, de kinderen en de oppas maar het is het laatste stapje van heel veel stappen die ik al genomen heb. Ik ben denk ik vooral bang voor flashbacks en triggers op dat specifieke moment. Stel dat het die avond ook zo’n warme zomeravond is en het regent, krijg ik dan geen nare herinneringen?

Kantelpunt in mijn leven

In mijn gedachten zie ik de koplampen al opdoemen uit het niets, hoor ik de piepende banden op het asfalt en proef ik het bloed dat over mijn hoofd stroomt. Ik denk dat ik moet accepteren dat ik het nooit helemaal los zal kunnen koppelen van een avond samen uit. Het is een kantelpunt geweest in mijn leven maar ook in mijn persoonlijke ontwikkeling en groei. Ik moet alleen leren dat het er mag zijn en dat ik niet bang hoef te worden van flashbacks. Gelukkig gaat dat heel goed en schiet ik niet vaak meer in de stress bij het horen van een sirene of piepende banden.

Voor velen zal deze stap heel simpel voelen; een oppas aan huis in de avond. Voor mij was dit voorheen ook niets om zo bij stil te staan. Met intense herinneringen in mijn hoofd, gedachten en angsten die ik onder controle heb maar die zich blijvend zullen opdringen op soortgelijke momenten, is het echt iets wat geoefend moet worden. Hoe meer positieve ervaringen hoe groter het vertrouwen weer zal worden.

Laten zijn wat er is

Vorige week hebben we gezellig met jou wat gedronken, wat was dat fijn. Het voelde heel goed om jou weer met de kinderen te zien en je persoonlijk een knuffel te kunnen geven na bijna drie jaar. Wellicht is de ervaring van die avond voor jou niet zo groot geweest maar mijn dankbaarheid is dat wel. Je hebt zoveel zorgen weggenomen en niet iedereen kan dat. Zeker niet op die leeftijd. Morgen kom je voor het eerst in al die tijd weer oppassen. We kijken er allemaal enorm naar uit. Het is er tijd voor. Mooie herinneringen maken. En daarmee weer een stuk loslaten en laten zijn wat is!