Net na de aanrijding toen de prognose rondom mijn verbrijzelde knie/onderbeen niet positief was, kon ik – uitgaande van die wetenschap – niet goed overzien wat dat voor de toekomst zou betekenen.

Operatie tibiaplateaufractuur revalidatie

De kleine lichtpuntjes

Wel was meteen nadat ze mijn been hadden opengemaakt duidelijk dat ik een tibiaplateaufractuur in de meest lelijke vorm heb. Bingo! Het herstel van zo’n letsel kent eigenlijk een aantal stadia waarin je als patiënt keuzes moet maken. Een proces waarin je steeds weer voor nieuwe uitdagingen komt te staan. Als er een ding is wat ik heb geleerd het afgelopen jaar: blijf altijd naar de kleine lichtpuntjes kijken want die zijn er. En wees moedig en incasseer de pijn. Iedere keer opnieuw. Voor mij hoort pijnvrij lopen – vooralsnog – tot het verleden. Ik had alleen niet gedacht dat ik, een jaar nadat er in mijn been en knie allerlei schroeven en plaatwerk was bevestigd, zelf al zou kiezen voor een nieuwe operatie. Maar dat doe ik met alle liefde die ik voel voor mijzelf en voor mijn gezin.

Nacht nooit vergeten

Voordat ik werd aangereden was ik niet eerder geopereerd. In al mijn 42 jaar was ik nog nooit opgenomen geweest in een ziekenhuis. De indrukken die ik die nacht opdeed zal ik dan ook nooit vergeten. De angst die je voelt wanneer je gestabiliseerd wordt middels een nekkraag en door twee man sterk op een brancard wordt neergelegd. Nog altijd niet wetende of je ook inwendig hoofdletsel hebt, inwendige bloedingen. De totale chaos ondanks de kalmte die alle artsen uitstraalden op de spoedeisende hulp. Meteen nadat ik werd binnengereden stond er een team van ongeveer acht artsen om mij heen, allen met een andere specialisatie. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dankbaar ben voor de snelheid en uiterste zorgvuldigheid waarmee ik als zwaargewonde patiënt werd nagekeken. Ondanks dat de MRI een eeuwigheid leek te duren, heftige diagnoses zich daarna in snelheid opvolgden, ben ik blij dat er met zoveel zorg is gehandeld.

Kans op pijn reduceren

Ik zal nooit de woorden vergeten die ik uren later die nacht te horen kreeg. Een verbrijzeld onderbeen en een knie waarbinnen al het kraakbeen is weggeslagen door de harde klap van de auto. Doordat ik die avond veel pijn had, kon ik aan die woorden eigenlijk niet direct een betekenis hangen. Ook de weken na de operatie had ik nog geen idee hoe de toekomst en de revalidatie eruit zouden gaan zien. Alle stapjes waren zo klein, net als dat mijn wereld zo veel kleiner werd. Daarentegen was de pijn groot en nog altijd is die te groot gebleven. In oktober 2020 besprak ik met mijn chirurg de mogelijkheden die ik nog had om pijn te reduceren, of op zijn minst de kans daarop te vergroten. Hij gaf aan dat de eerste stap het verwijderen van het osteosynthese  materiaal is. Ik moest er alleen niet te hoge verwachtingen van hebben, er is geen garantie dat het verwijderen ervan iets zou oplossen. Geen kraakbeen meer geeft een slechte prognose en dat herstelt zich niet meer.

Kunstknie op termijn

Helemaal aan het begin van mijn proces had ik al eens gezegd dat ik wellicht in de toekomst het materiaal zou willen laten verwijderen. Met name omdat het lichaamsvreemd voelt. Maar dat mijn besluit zou zijn gestoeld op dagelijkse pijn en beperking in beweging; dat had ik niet gedacht. En daar baal ik onwijs van. Het voelt namelijk alsof ik helemaal geen keuze heb. Wanneer ik een kwalitatief beter en gezonder leven wil dan zal ik dit moeten doen. Voor mijzelf en voor ons gezin. De operatie zal de eerstvolgende stap zijn met hopelijk het gewenste resultaat. Wanneer het materiaal verwijderd is zal blijken hoe sterk mijn knie nog is. Mijn grootste angst is op korte termijn al een kunstknie te moeten. Dat voelt zo niet ik. Ik die zo hield van skeeleren en hardlopen. Dat high-impact sport geen optie meer is, heb ik in zekere zin al geaccepteerd maar een kunstknie voelt echt oneerlijk! En daarbij komt dat ik 42 jaar zo ontzettend zuinig op mijn lichaam ben geweest! Hopelijk lukt het om die operatie nog heel ver voor mij uit te schuiven.

Een mentaal proces

De afgelopen weken heb ik mijn focus verplaatst van het lichamelijke naar het mentale. Het dal achter mij laten waar ik zo diep in had gezeten. Ik wilde er alles aan doen om vooral positief en sterk genoeg te zijn. Om dat te bereiken accepteerde ik de ongemakken en liep door de pijn heen kilometers in ons mooie park. Soms met een kruk maar vaak ook met alleen een brace om. Om mij vooral op het mentale te concentreren zorgde ik voor zo min mogelijk verkeersprikkels om mij heen. Het was echt een genot om de natuur de afgelopen twee seizoenen steeds weer te zien veranderen. Geluk zit wat dat betreft echt in de kleine dingen. Sinds ik door het oog van de naald gekropen ben, realiseer ik mij dat meer dan ooit. Gelukkig heb ik ook niet veel nodig om dankbaar te zijn. Het proces van motivatie, sterk worden en fysieke pijn accepteren is nog steeds gaande. Echter met een grote verandering: afgelopen week belde mijn chirurg dat hij mij – door inspanningen van zijn hand – tussendoor heeft kunnen plannen. Morgen word ik al geopereerd! Slik!!

Ik heb geen keuze

Net als een jaar geleden word ik weer onder volledige narcose geopereerd. Voor de tweede keer in mijn leven. Het blijft soms zo’n strijd in mijn hoofd dat dit soort momenten in mijn leven nog zo verbonden zijn aan L. Dat zij de beslissing maakte om te appen waardoor ik elke keer keuzes moet maken als het gaat om de gezondheid van mijn been. Daarnaast vind ik het spannend en ook een beetje ingewikkeld. Een operatie die niet per se hoeft, waar ik toch voor kies omdat het wellicht pijnverlichting op kan leveren. Maar dat is onzeker; een mogelijk resultaat dat ik dus ook moet incalculeren.

Ik heb mij de laatste week vaak afgevraagd of ik er goed aan doe. Ondanks dat de operatie maar een uur duurt en de risico’s klein zijn, zijn ze er wel. Weer zware pijnstilling. Weer met het been omhoog. En weer een periode van lichamelijk herstellen. Maar aan de andere kant: heb ik een keuze? Nee. Want ik wil zo ontzettend graag minder pijn hebben en beter kunnen lopen. Ik wil weer een beetje mijn been terug zoals het was voor de aanrijding. Het been dat mij vrijheid gaf. Nu voelt het soms alsof er een deel van mij gevangen zit in mijn been. Een stuk verleden en een stuk toekomst. Opgesloten in dat been wat na al die tijd nog steeds niet helemaal eigen voelt. Hopelijk na morgen weer een beetje meer …

Tot snel ♥♥