Ik ben Monique en vandaag, donderdag 20 oktober, stap ik in de achtbaan van onze IVF behandeling. Ik sta te trillen van spanning en opwinding, voel de scherpe bochten van hoop en vrees al aan me voorbij razen. 

De komende periode ga ik jullie iedere 2 à 3 weken op de hoogte houden van ons avontuur, met hopelijk een happy end. Maar voordat we beginnen, zal ik me eerst aan jullie voorstellen.

Mijn leventje is eigenlijk heerlijk. Ik ben 39 jaar en mijn partner en ik zijn al meer dan 13 jaar gelukkig samen. We wonen in een leuk huis met een grote tuin, ingenesteld in een gezellig dorp. We hebben de afgelopen jaren veel aan ons stulpje verbouwd om er onze eigen draai aan te geven. Het grootste deel is af, maar bezig blijf je altijd. Ik heb een geweldig leuke maar ook drukke baan, waar ik erg van geniet en veel voldoening uit haal. Als bekroning op dit alles hebben we twee prachtige dochters gekregen, die nu 7 en 5 jaar oud zijn. Zij zijn ons alles, onze slagroom op de taart! We vinden het fantastisch om ze te zien opgroeien, ze te laten stralen en te begeleiden om prachtige en evenwichtige mensen te worden.

Toen onze jongste dochter ruim een jaar oud was, begon het weer te kriebelen. We wilden zo graag nog een derde kindje, om ons gezin compleet te maken. We hebben altijd graag een groter gezin gewild. Het liefste had ik wel vijf of zes kinderen … ik zag het al voor me; de drukte, de aanloop en de gezellige chaos. Manlief vond dat dan weer iets te veel van het goede, dus drie zou het worden. Onze droom.

DSC_2005_2

Wat waren we naïef. Onze eerste twee zwangerschappen waren beide enorme gelukstreffers. We bedachten dat we graag een baby zouden willen, ik liet mijn Mirena verwijderen … en hop! Van onze eerste dochter was ik in ronde 1 zwanger, van onze tweede dochter in ronde 2. We hoorden in onze omgeving natuurlijk ook de verhalen dat het bij stellen vaak pas na heel lang proberen lukte — of helemaal niet, miskramen en meer ellende. Wat waren we dankbaar dat het ons zo ongecompliceerd gegeven werd.

De derde zwangerschap liet niet lang op zich wachten. Eerlijk gezegd had ik niet eens in de gaten dat ik zwanger was. Onze jongste dochter lag in die tijd veel in het ziekenhuis en had veel zorg nodig, waardoor ik er niet zo mee bezig was en het uitblijven van mijn menstruatie weet aan stress. Tot ik na een paar maanden ineens hevig ging bloeden. Toch maar even naar de gynaecoloog. Ik bleek al een week of 14 zwanger te zijn! Helaas was het vruchtje al veel eerder ergens afgehaakt terwijl de vruchtvliezen en alles eromheen door waren blijven groeien. Met medicatie is alles afgedreven en dat was het einde van mijn onbewuste derde zwangerschap. Verdrietig natuurlijk, maar we stonden er ook realistisch in. Ik was niet meer de meest piepjonge moeder en we wisten wel dat dit kon voorkomen. Even zuchten en doorgaan.

Het duurde nu een tijdje voor ik weer zwanger was. Na een jaar proberen had ik dan eindelijk weer een positieve test in handen. Wat waren we blij! Bij de eerste echo, die we al wat eerder kregen, had de gynaecoloog al zijn twijfels of het wel een goede zwangerschap zou worden. Na een paar weken met veel zenuwslopend wachten en nog een paar echo’s werd het weer duidelijk: het vruchtje groeide niet door en ging zachtjes te gronde. Mijn lichaam snapte er niks van, wilde blijkbaar per se zwanger blijven en klampte zich weer vast aan het oplossende embryootje en het warme nestje wat het omringde. Weer moest met medicatie mijn lichaam met geweld tot de orde worden geroepen.

Weer een jaar wachten. Weer een positieve test. Dit keer met meer angst en beven dan de onbezonnen blijdschap die we gewend waren. Uit alle macht probeerden we rustig en positief te blijven, want dat helpt volgens ons. Vlak voor mijn eerste echo-afspraak kreeg ik licht bloedverlies. Niks om me zorgen over te maken volgens de gynaecoloog, dat komt zo vaak voor. Ik mocht toch komen voor een eerdere echo, een paar dagen voor mijn eigenlijke afspraak. Daar zagen we een piepklein vruchtje met een kloppend hartje … zo mooi! Ik was opgelucht, maar intuïtief niet blij. Dat bleek terecht. Thuis werd het bloeden steeds erger. Twee dagen later had ik mijn echte echo-afspraak. In de omkleedruimte, met toch nog een sprankje hoop in me, ontschoot me een rauwe snik toen ik zag wat zich afspeelde. Het bloed liep langs mijn benen. Op de echo was te zien dat ook dit een miskraam was die zich voor onze ogen afspeelde, als een vreselijke film.

Dat kleine wurmpje, waarvan het hartje nog maar heel zachtjes en onregelmatig klopte, had na 7 weken en 3 dagen al geen toekomst meer.

Daar zaten we dan, met ons verdriet en nog een leeg plekje in ons hart te vullen. Op naar de fertiliteitspoli dan maar. Daar waren we na de eerste miskraam ook al geweest, om ons vanwege de miskraam en ook mijn leeftijd te laten checken. We werden snel weer de wei ingestuurd; met ons was niks aan de hand, we waren kerngezond, mijn eicelfabriekje deed het prima en ik hoefde me echt geen zorgen te maken.

Na de derde miskraam wilden ze ons toch wel een handje verder helpen. Ik had er geen vertrouwen meer in om maar af te blijven wachten. De klok tikt heel hard in mijn oren en ik heb mijn leeftijdsgrens voor het krijgen van nog een kindje al drie keer naar boven opgeschroefd.

IUI zou het worden, met hormoonstimulatie om in ieder geval voor minstens 1 of 2 goede follikels te zorgen. We bespraken van te voren met de fertiliteitsarts het traject dat we gingen volgen goed door. Gelukkig zijn de artsen en verpleegkundigen echt erg aardig en meelevend. We spraken af dat we vier IUI pogingen zouden gaan doen. Mochten die niet lukken, dan zouden we overstappen op plan B: IVF. Dat was op dat moment nog een ver van mijn bed show. Uiteraard zouden we bij de eerste IUI poging wel even zwanger worden.

Of bij de tweede.

De derde dan?

Kom op, vier keer is meer dan scheepsrecht!

Nadat we na de vierde mislukte IUI poging onze rug weer gerecht hadden, belde ik de fertiliteitspoli op. Om aan de telefoon in snikken uit te barsten en te melden dat het weer niet gelukt was. En of ze voor ons een afspraak wilden maken voor de IVF intake. Nooit gedacht dat het zover zou komen. Misschien nog wel gehoopt dat we ons langzaamaan hadden kunnen aanpassen aan het feit dat een derde kindje misschien niet voor ons weggelegd was, dat we het zouden kunnen afsluiten en tevreden konden zijn met wat we hebben. Dat zijn we natuurlijk, begrijp me niet verkeerd. Ik ben intens dankbaar en gelukkig met wat we hebben. Maar er blijft een vurige wens in ons aanwezig, die we ook de ruimte willen geven om er te mogen zijn.

IVF dus. Dat gaat het zijn.

ivf spuiten

Intake gehad. Weinig nieuws onder de zon, want ik was al behoorlijk goed op de hoogte dankzij het feit dat ik mij goed had ingelezen in het hele traject. Wel was ik even behoorlijk onder de indruk van de lading medicijnen die we meekregen van de apotheek. Ik ben blij dat we in de garage een extra koelkast hebben staan, waar nu een halve apotheek in ligt. Eerst moest nog een wachttijd van 2 maanden overbrugd worden, waarin mijn lichaam in een standby-stand werd gezet door de pil te gaan slikken. Je wordt ingepland als een soort labrat, waarbij ze uitgaan van de afspraak voor de eicel pickup. Daar moet ruimte voor zijn in hun rooster, dus van daaruit wordt teruggeteld en je medicatieschema gemaakt. En nee, beste mevrouw, dat kunnen we niet aanpassen omdat u een control freak bent, en omdat u meteen wilt beginnen met die spuiten vanwege uw kom-maar-op-mentaliteit. U moet wachten, in ons rooster passen en geduld hebben. Dus.

Vandaag was dan eindelijk de dag die al een paar maanden met lichtgevende letters in mijn agenda stond. De eerste spuit decapeptyl mocht gezet worden. Decapeptyl legt je eigen hormoonhuishouding feitelijk helemaal plat. Mijn lichaam mag zich niet meer bemoeien met mijn hormoongebeuren; de stekker tussen mijn hersenen en mijn eierstokken wordt eruit getrokken.

Overgave nu. En overgang! Want dat zijn de bijwerkingen van decapeptyl. Ik met mijn stoere hoofd dacht nog: hee, hoe erg kan het zijn, gaat vast reuze meevallen en bijsluiters moet je al helemaal niet lezen. Vanochtend ging de eerste spuit erin, een beetje plechtig. Dit zou onze nieuwe kans worden, onze eerste stap op de weg naar hopelijk een nieuw leventje!

’s Middags zat ik in een werkafspraak, met een hoofd zo rood als een tomaat en trillende handen. Of ik net had hardgelopen, vroeg een collega die langsliep. Hmm. Ik ben benieuwd wat dit nog gaat brengen. In ieder geval voor nu een tintelend gevoel van hoop.

Tot de volgende keer, Monique

Lees ook: Het echte werk gaat beginnen.

-We hebben uit alle aanmeldingen op onze oproep ‘IVF gastblogger’ voor Monique gekozen. Ondanks dat zij niet herkenbaar in beeld wil, willen we haar een kans geven haar verhaal te doen om eigen emoties een plek te kunnen geven maar ook om anderen met haar heldere en eerlijke verhaal te informeren-