Ik had het allemaal al uitgedacht: mocht ik ooit moeder worden dan word ik die parttime werkende moeder die alles op rolletjes laat lopen. Die met een leuke job zichzelf en het gezin in balans houdt. 

Nooit zal verslonzen, genoeg tijd en energie overhoudt voor sociale contacten en geniet van wat een baan haar brengt. Even niet moeder zijn maar gewoon een gewaardeerde werknemer. Geen carrière-bitch maar een jonge vrouw die mee wil draaien in de maatschappij en haar titel niet alleen wil ontlenen aan haar rol als moeder. Een happy mom met blije kindjes en een tevreden partner. Natuurlijk, zo ging ik het doen. Joh, doen we effe! Ik zou beslist die ‘werkende mama in balans’ worden.

Het leven had een ander plan

Boy was i wrong! Nooit had ik kunnen bedenken — sterker nog het was het laatste waar ik ooit voor zou kiezen — dat ik thuis zou komen te zitten met mijn lieve kindjes. Ik ga geen betoog houden over hoe zwaar thuismoeders het kunnen hebben en hoe dankbaar ook deze rol kan zijn. Ik deel mijn persoonlijke verhaal en dat staat op zichzelf. Geen vergelijking … gewoon ik;  een moeder die haar moederschapsplan opnieuw moest schrijven.

mamaisthuis me cvs

Wens versus realiteit

Doorgaan! Inmiddels weet ik, nu ik moeder ben, dat dat ook niet anders kan. Je kunt niet stoppen of stilstaan want zodra je dat doet sjezen de kinderen je voorbij en word je aan je arm meegesleurd. Ik ging altijd door, toen ik puber was en tegen allerlei obstakels in het leven aanliep en toen ik volwassen werd en was. Maar altijd was daar die moeheid, die moeheid die niet wegging.

Uiteindelijk kreeg ik een ‘mooi’ stempel in mijn medisch-dossier, mijn ik-paspoort: chronisch ziek. Oeps! Dit stond niet in mijn plan van aanpak, in mijn draaiboek. Wat nu? Zo anders kan het dus gaan in het leven. Ik had geen bijzondere ambities, eigenlijk vond ik een leuke moeder zijn combineren met een toffe baan al een mooie uitdaging maar dat bleek niet haalbaar. Zonder dat ik het wilde, kreeg mijn rol van mama een hele andere invulling. Werd ik die ‘zo gevreesde’ thuisblijfmoeder.

Doorgaan en toneelspelen

Jarenlang dacht ik dat ik status kon ontlenen aan een baan. Ik had enorm veel plezier in mijn werk en ondanks dat mijn eetstoornis vroeger veel roet in mijn ‘studie-pannetje’ had gegooid, probeerde ik mijzelf op te werken waar dat kon. Een baan was de ideale aanvulling én uitdaging naast het moederschap. ‘Hoi, ik ben moeder en heb een goede baan … leuk mens ben ik hè!’ Dat gevoel. Ik durf te bekennen dat ik — ondanks dat ik het niet meer kon opbrengen — nog lange tijd toneelspeelde. Ik moest doorgaan. Het moederschap is geen baan, kom op zeg, dat kan ik toch ook best combineren met een betaalde job?

Het goede voorbeeld willen geven

Nee dus, dat kon ik niet. Het heeft lang geduurd voordat ik dat kon toegeven. En weet je, eigenlijk vind ik dat nog het meest pijnlijke van thuiszitten. Erkennen dat je ‘slechts’ moeder bent. Want er wordt nog steeds laatdunkend gedaan over vrouwen die niet werken maar fulltime voor het gezin zorgen. En wat mis ik het en wat vind ik het lastig: geen collega’s meer, geen team-uitjes, geen kopje koffie met een ‘weekend-chat’, geen waardering en uitdaging meer op zakelijk vlak, geen inkomen meer waar je hard voor hebt geploeterd en geen ideaal voorbeeld meer zijn voor je eigen kinderen. Hoewel ik weet dat thuisblijfmoeder zijn ook een hele goede en verstandige keuze kan zijn, had ik nog altijd liever voor een baan gekozen en dat voorbeeld aan mijn kinderen meegegeven.

Ik heb in de laatste drie jaar wel ervaren dat volledig thuis zijn bij de kinderen soms ook hard werken is. Zowel mentaal als fysiek. De combinatie van werken en voor de kinderen zorgen is zeker ook geen makkelijke. Wat je situatie ook is — thuisblijver of werknemer — het is jouw gezin, jouw overweging en jouw beslissing. Stop met vingertjes en stop met hokjes. Mama’s: richt je op je eigen gezin in plaats van oordelen over een ander want vergeet niet dat juist dát ook een hoop tijd en energie kost!

De beste ‘job’ ever

Mamaisthuis is mijn nieuwe invulling, naast de tijd die ik met liefde in mijn gezin investeer. Hoewel het constant vereist dat ik op zoek moet gaan naar balans en de meeste tijd moet accepteren dat de ziekte bepaalt wat ik aan energie en tijd kan investeren, voelt het voor mij als de beste ‘job’ ever! Ik voel me gewaardeerd en ik kan door mamaisthuis beter accepteren dat het mantelpakje en de auto voorlopig even geen dienst hebben om 7.30 uur ’s ochtends.

En toch hoop ik ooit mijn moederschapsplan te herschrijven. Omdat dat betekent dat er genezing mogelijk is. En het uiteindelijk mijn eigen keuze zal zijn om wel of niet te werken en niet die van mijn ziekte.