Ik ben van de borstvoedingsbrigade. Niet van de maffia, nee die zijn me echt te radicaal. Lukt het niet, balen joh maar gelukkig is er zoiets als kunstvoeding en een fles.
Wil je niet, ook prima, ik neem aan dat je een weloverwogen beslissing hebt gemaakt in het belang van je kind en jezelf. Tuurlijk kan dat ook kunstvoeding zijn, redenen genoeg lijkt me.
Disclaimer
De rest van dit blog is dan ook vrij van oordeel wat betreft ieders eigen keuze voor wel of geen mommymilk. Zo’n disclaimer inbouwen leek me even nodig gezien de grote tumult die vaak met dit onderwerp gepaard gaat op social media. Reageer gerust en discussieer er op los als je toch die onbedwingbare drang krijgt jouw mening door de strot van een ander te drukken. Dat is voor de populariteit van de blog best lekker, maar weet dat het mij daar niet om te doen is.
Ik ben dus van de borstvoedingsbrigade. Zo. Ik hou ervan. Ik vind het magisch ook. En speciaal. En in veel situaties ook megahandig. En soms ook een hele grote beperking maar daarover later meer.
Makelaars met kwastjesschoenen
Zwanger van de eerste dacht ik nog dat ik tot het eind van m’n verlof zelf zou voeden en dan zou afbouwen. Ik werkte destijds bij een groot vastgoedkantoor met allemaal snelle makelaars. Ik zag mezelf niet bepaald in de lift staan met m’n lauwwarme flesjes melk tussen high-fivende makelaars met kwastjesschoenen, dat leek me nogal awkward. Maar toen wist ik nog niet wat die rare moederhormonen met me zouden doen. Eenmaal weer aan het werk ging ik de awkwardness compleet voorbij en zat ik kolvend op het invalidentoilet en als het moest stapte ik, met m’n versgeperste flesjes, gewoon in de lift. Proost mannen!
Toeschietreflex op het invalidentoilet
Dat invalidentoilet was natuurlijk alles behalve een ideale en wetmatig goedgekeurde plek om te kolven. Zeker niet omdat er regelmatig op de deur gebonsd werd door een gesjeesde makelaar die ‘stante pede’ de scootersleutels nodig had. Die hingen namelijk in een kastje op het invalidentoilet. Maar ach, ik deed het ermee. Alles voor de baby.
Met een stapeltje foto’s riep ik een kunstmatig toeschietreflex op en deed ik m’n best ontspanning te vinden in de oh zo gesjeesde wereld om me heen. Trots als ik 200 cc wist te pompen, balen als het bleef hangen op 40 cc omdat ik last had van deadlines of scooterritjes. Na negen maanden was het wel genoeg geweest.
Het blijven toch mannen
Bij baby nummer twee was er geen haar op m’n hoofd die nog twijfelde over wel of geen borstvoeding. Net bevallen deed ik er zelfs een beetje nonchalant en arrogant over. Geef die baby maar hier, die koppel ik wel even aan joh, been there done that! Op wat tepelkloven in de eerste week na (auw-tsie mama, dat is niet fijn, maar leve de medela-zalf die overigens ook uitstekende resultaten boekt als lipvet voor droge lippen. Dat is dus echt een gouden tip!), ging het ook nu weer easy peasy.
Lees ook: 10 keer waardoor ik weet dat ik écht burgerlijk ben
M’n verlof was wat langer. De makelaars kenden m’n voorliefde voor het kolven al, dus maakten we grapjes over lekkende tieten en de grootte van m’n cupmaat. Het blijven toch mannen. Deze baby raakte na verloop van tijd nogal geobsedeerd door m’n borsten, ik noemde haar vaak een verslaafde. Toen ze zo ongeveer rond een jaar op ieder willekeurig moment m’n tepels tevoorschijn toverde was het basta. Er is een grens, ook voor mensen bij de borstvoedingsbrigade. Het was even afkicken maar die onbezonnen wijntjes smaakten ook wel weer goddelijk.
Die zure lucht, zo eigen
En nu hangt weer de vlag uit! Baby numero tres, en de boobies zijn het kunstje nog niet verleerd. Ik had er ook wel weer zin in hoor. Die intieme momenten, baby dicht tegen je aan. Dat prikkende gevoel als de melk gaat stromen. Dat snoetje na het drinken met zo’n rode wang omdat die tegen de warme borst aangedrukt zit. Die zurige lucht van al die gloepjes, die eigenlijk best vies is maar ook lekker omdat het zo’n eigen geur is. Je baby zien groeien op niks anders dan voeding gemaakt door jouw lijf. Perfecte samenstelling, hoeveelheid en temperatuur. Dat is toch fenomenaal.
Not in your face
Dat ik bij de brigade zit betekent ook dat ik niet moeilijk doe over blote borsten en voeden in het openbaar. Maar wel gewoon op een manier die niet zo ‘in your face’ is, ik ben namelijk niet van de maffia, snap je het verschil? Uit praktische overwegingen vind ik een kunstvoedingsfles tussendoor of een mixje (fiftyfifty) ook echt heel prima. Zo heb ik het altijd gedaan en dat werkte altijd prima. Dat bood me de mogelijkheid te kunnen werken of soms eens alleen op stap te gaan.
Radicaler borstvoedingsgeloof
Baby nummer drie blijkt daar echter alleen hele andere ideeën over te hebben. Ze heeft het me niet verteld, maar ik vermoed dat zij wel een wat radicaler borstvoedingsgeloof aanhangt. Ze weigert iedere aangeboden vorm van melk mits het vers uit de borst komt. Geen fles dus. Niet afgekolfd, niet gemixt en niet puur uit het pak. Niet warm niet, niet koud. Niet van papa, niet van oma. Gewoon niet. En hoe prachtig ik het ook vind dat moeder natuur ons zo mooi op elkaar heeft afgesteld, zo had ik het nou ook weer niet bedacht.
Ik ben nu een half jaar aan m’n baby vastgeketend en alles wat ik nog over had aan een eigen sociale leven begint nu toch wel erg wazig te worden. Ik vond met lauwwarme flesjes in de lift nog best te doen, maar je baby meenemen en onder het bureau leggen gaat simpelweg niet. De baby meenemen naar een lunchafspraak met een vriendin is prima, maar ’s avonds mee uit eten nemen doe ik mezelf en de andere gasten toch echt niet aan.
Heerser over mijn voorgevel
Ze vreet me op en zij gedijt daar uitermate goed bij. Letterlijk, want haar dijen zijn buiten proportie terwijl die van mij als sateprikkertjes verder door het leven gaan. Triomfantelijk is ze de heerser over mijn voorgevel. Is het haar manier om in een gezin met drie meiden voldoende aandacht op te eisen? Ik snap het, geef haar eens ongelijk. Voorlopig wappert hier dus nog even de vlag en geniet ik van haar rode wangen na het drinken. Als m’n lidmaatschap straks met wederzijds goedvinden wordt beëindigd dan ga ik echt weer uit eten, laat ik de wijn rijkelijk vloeien en ga ik demonstratief een week op vakantie en topless op het strand liggen.
Comments
Juliette
6/08/2018
Ik heb enorm genoten van het geven van borstvoeding maar bij mijn derde dochtertje was het niet genoeg (ik was in 1 jaar tijd zwanger geworden) en moest mijn baby extra kunstvoeding. Ik vond het jammer maar het was helaas niet anders. Enig idee hoe lang jij nog voeding wilt geven?
Ellen
6/08/2018
Interessant om te lezen voor de toekomst.
Fleur
6/08/2018
Belangrijk is een ontspannen moeder en de druk rond het moeten borstvoeding geven loopt soms hoog op. Het is mooi als het lukt en zo niet dan zijn er gelukkig alternatieven
Kirsten Ber
2/08/2018
Wat een mooie benaming! Eindelijk een waarbij ik denk, ja, ik wil je alles vertellen over bv maar als je een andere mening hebt is het ook goed. Ik heb mijn dochter een jaar bv gegegeven. Ik had daarna enorm de behoefte om mijn borsten weer van mij te laten zijn.
Danielle
30/07/2018
Mooi om te lezen. Hier bij de eerste vier maanden geprobeerd en elke keer drama. Bij de tweede ging het wel ineens goed en tot zijn eerste verjaardag borstvoeding gegeven. Vanwege medische problemen moest ik toen stoppen helaas
Jamey
28/07/2018
Ik heb helaas nooit bij de brigade mogen horen. Flesjes was helaas de enige optie hier.
nicole orriens
27/07/2018
Wat een mooi alternatief voor de borstvoedingsmafia. Ik ben dan dus ook van de borstvoedingsbrigade. Ik vond het ideaal en een fantastieke manier om mijn kinderen letterlijk en figuurlijk te voeden. Ik vond het altijd zo’n bijzonder idee dat ze groeiden op mijn moedermelk.