Marieke is bewust alleenstaande moeder van Niene

“Een slimme meid krijgt haar kind op tijd!” Wat doe je als je zesendertig bent, geen rammelende eierstokken hebt maar wel een kinderwens, je die Mr Really Right maar niet tegenkomt, de klok doortikt en je eieren, ondanks dat je al een aantal jaren achter elkaar vrolijk je achtentwintigste verjaardag viert, over datum dreigen te raken?

De klok tikt door…

Je kunt blijven wachten op de man die het ideaal plaatje compleet maakt óf je maakt een plan B. “Alle mogelijke scenario’s om moeder te kunnen worden, hebben de revue gepasseerd en heb ik uitvoerig bekeken: het invriezen van mijn eicellen of het alleen krijgen en opvoeden van een kindje. Mag ik dat een kindje wel aandoen; is bewust alleenstaande moeder worden niet egoïstisch of zielig? En als ik daar voor wil gaan, onder welke voorwaarden dan? Het krijgen van een kind met een onbekende donor via de spermabank, het krijgen van een kindje met een kennis die donor wil zijn, het krijgen van een kindje met een bekende donor of het krijgen van een kindje in co-ouderschap met een vrouwloze man of homostel met kinderwens. Er zijn tegenwoordig veel mogelijkheden om een kinderwens als alleenstaande vrouw in vervulling te laten gaan.”

Bekende donor; een weloverwogen keuze

Marieke had het altijd al gezegd: “Ik wil heel graag kinderen en als ik niet op tijd de juiste partner vind dan doe ik het alleen.” Uiteindelijk kiest Marieke voor een bekende donor die zij vindt via een forum op internet. Zij heeft hiervoor gekozen omdat zij vindt dat haar kindje het recht heeft om te weten wie verantwoordelijk is voor de andere helft van de genen. Programma’s als ‘Spoorloos’ bevestigen dit gevoel voor haar; Marieke gunt haar kindje de kans een band met de donor op te bouwen mocht daar behoefte aan zijn. Ook het boek ‘Choosing Single Motherhood’ was voor Marieke zeer verhelderend toen zij de voor- en nadelen van een anonieme of een bekende donor tegen elkaar af ging wegen. “Moeders neigen ertoe te denken dat het verhaal van de conceptie hun verhaal is maar in werkelijkheid is dat het verhaal van het kind. Hoe zou ik het vinden als ik een donorkind zou zijn en ik zou mijn donor maar een keer mogen spreken als ik zestien ben? Wat als ik tot die tijd moet wachten met mijn vragen en op het grote moment van de ontmoeting de helft van die vragen vergeet. Dat lijkt mij echt vreselijk, dan blijf ik met zoveel vragen zitten.”

Zeggen dat de donor niet belangrijk is, vindt Marieke kortzichtig, naïef en egoïstisch geredeneerd. Zij is van mening dat ieder mens een diepgewortelde nieuwsgierigheid heeft naar waar hij vandaan komt, naar zijn roots. “Als mijn kindje later besluit om af en toe de donor op te willen zoeken dan is het voor mij wel belangrijk te weten wie dat is en of het een fijn en prettig persoon is. Ondanks dat ik weet dat ik ontzettend leuke genen heb, is dit slechts de helft van de genen van het kindje en het zou natuurlijk jammer zijn als deze overruled werden door de genen van een of andere arrogante kwal!”

Voordat de perfecte donor in het leven van Marieke kwam, heeft zij drie ‘donordates’ gehad. Deze dates waren verre van romantisch maar wel noodzakelijk om te kunnen bepalen of de donor leuk genoeg was. Uiteindelijk was daar de man met de open en sympathieke uitstraling, de sociale kerel met een fijne achtergrond. “Ik zag meteen dat dat hem was.”

Angst en twijfels

Marieke heeft zeker twijfels gehad; moest ze niet nog even een paar jaar wachten aangezien je tegenwoordig als vrouw tot je veertigste jaar zonder al te veel risico’s een kind kan krijgen. Wie weet kwam haar prins op het witte paard nog voorbij? En wat als ze nu alleen een kindje krijgt en over een paar jaar die man wel voorbij komt? Uiteindelijk was de angst dat dit allemaal niet zou gebeuren en Marieke dus nooit moeder zal worden groter dan het vertrouwen dat het ook met een partner zou lukken binnen de gegeven tijd van haar biologische klok.

“Ik ben niet bang geweest, wel verdrietig. Verdrietig om de droom die ik moest laten varen; een gezin stichten met iemand waar ik veel van houd. Ik had het heel graag anders gezien, zowel voor mezelf als voor mijn kind. Dat is een rouwproces waar ik doorheen moest en uiteindelijk heb ik geaccepteerd dat het was zoals het was en vanaf dat moment kon ik met plezier en vol verwachting uitkijken naar mijn zwangerschap.”

Reacties uit de directe omgeving

Marieke heeft van vrienden alleen maar positieve reacties gekregen op haar keuze om alleen een kindje te krijgen. Iedereen reageerde met veel respect en met bewondering op haar keuze. “Begrijp me niet verkeerd, ook ik vind het het meest ideaal voor een kind om een papa en een mama te hebben. Maar de wereld is niet ideaal. Er zijn ook papa’s en mama’s die dat nooit hadden willen worden of nooit hadden moeten worden. Ik heb mijn kind een warme, stabiele en veilige omgeving te bieden waarin ik haar met veel liefde maar ook met grenzen en regels groot breng. Als ik naar Niene kijk dan zie ik een vrolijk, bijdehand en ondeugend grietje dat, net als haar mama, volop geniet van het leven!”

Mariekes moeder was de enige die er in het begin moeite mee had. Ze vroeg zich af of Marieke wel besefte hoe zwaar het zou zijn om een kindje alleen te krijgen en groot te brengen. Voor Marieke voelde de reactie van haar moeder als een motie van wantrouwen in haar ‘kunnen’ hoewel ze natuurlijk ook wel wist dat het uiteindelijk om een dieper liggend gevoel ging; elke moeder ziet het liefst haar dochter samen met een leuke en lieve partner een gezin stichten. “Toen ik een jaar later vertelde dat ik in blijde verwachting was, reageerde mijn moeder ontzettend blij en trots en dat is zij sindsdien gebleven.”

Alleen zwanger zijn

Marieke is via zelfinseminatie zwanger geraakt en de donor is tijdens de zwangerschap altijd betrokken geweest. Ondanks dat de zwangerschap goed verliep, Marieke vrolijk en er alleen wat misselijkheid was in de eerste zestien weken, waren er ook momenten waarop zij zich eenzaam voelde. “Ik had de eerste schopjes die van buitenaf voelbaar waren heel graag gedeeld met een partner en ook had ik zo graag gewild dat er een partner in beeld was die trots was op mijn prachtige zwangere buik. Het moet toch ontzettend bijzonder zijn voor een partner dat een vrouw zijn kindje draagt? Dat stuk heb ik absoluut gemist en daar heb ik ook best wel eens wat tranen om gelaten.” Tijdens de vierde maand van haar zwangerschap ontmoette Marieke een hele leuke man en even leek het erop dat het sprookje toch nog uit zou komen voordat haar kindje geboren werd. Maar de dag voordat haar verlof in ging, wilde hij er toch mee stoppen. Hij was nog niet over een ex heen. “Daar ben ik toen echt diep bedroefd om geweest, ik vond het leven zo oneerlijk. Ik was woedend en heel verdrietig en de verlofperiode was dus geen fijne tijd. Gelukkig werd Niene een paar dagen eerder dan de uitgerekende datum geboren en kon ik daarna vooral genieten van mijn mooie kleine wondertje! Later realiseerde ik me dat die man helemaal geen leuke en geschikte partner voor mij was, dat had ik alleen niet willen zien omdat ik zo graag wilde dat het toch nog goed kwam met dat gezinnetje.” Bij de bevalling van dochter Niene was een hele goede vriendin aanwezig, een bijzondere ervaring waar beiden nog vaak met veel plezier en liefde aan terugdenken.

Het leven met Niene

Het alleen opvoeden van Niene ervaart Marieke als één groot feest! Juist doordat er geen partner in het leven is van Marieke kan zij alle tijd die zij heeft, besteden aan haar meisje. “Niene is van het begin af aan een hele relaxte, vrolijke en lieve baby geweest dus ik kon volop genieten en hoefde mij nooit schuldig te voelen dat ik daarmee iemand die ook wel eens aandacht wilde, tekort deed. Ik zit zelfs na 20 maanden nog altijd op mijn roze wolk! Natuurlijk besef ik mij ook dat het met een vader erbij zo mogelijk nog leuker is omdat je je liefde voor je kind dan kunt delen en samen kunt lachen om wat je kindje zegt en doet. Dat blijft toch wel het ideaalplaatje, zowel voor mijzelf als voor Niene. Tevens is het fijn dat je met een vader erbij de zorg en huishoudelijke taken zoals boodschappen doen en eten koken kunt delen wat het soms allemaal wat makkelijker maakt.”

De toekomst

Marieke heeft een dagboek bijgehouden vanaf de eerste dag dat zij besloot alleen een kind te krijgen tot een jaar na de geboorte van Niene. Dit boek zal zij later aan Niene geven wat haar wellicht ook helpt om de dingen beter te begrijpen. Maar uiteraard zal het onderwerp donor en het feit dat zij geen papa heeft al veel eerder besproken worden. Dat is een proces wat zich stapje voor stapje ontwikkelt en begint op de dag dat bij Niene het besef komt dat andere kindjes een papa hebben en zij niet. “Ik heb geen idee wanneer ik de eerste vragen kan verwachten maar ik ben er wel benieuwd naar. Ik las ergens dat je in het begin op de vraag: ‘Waar is mijn papa?’ best kunt antwoorden: ‘Die heb jij niet!’ Daarmee is de kous voor zo’n kind dan af en is de volgende vraag waarschijnlijk: ‘Mag ik een koekje?’ Pas als ze wat groter zijn, kun je beginnen over een donor waarbij goede boeken je kunnen ondersteunen om dit zo goed mogelijk te bespreken en uit te leggen.”

Doordat Niene is ontstaan middels zelfinseminatie is de donor voor de wet dus ook een donor en geen vader. “Als ik tegen Niene zou praten over haar vader zou dat niet alleen onjuist zijn maar ook verkeerde verwachtingen scheppen.
Ik heb regelmatig contact met de donor en een paar keer per jaar zien we elkaar. Niene is nog te klein om te beseffen wie hij is maar als ze groter wordt, is het aan haar om te bepalen welke plaats hij in haar leven krijgt. Ik bepaal niet wie er wel en niet belangrijk is in het leven van mijn kind, dat bepaalt alleen zij zelf. De donor is een fantastische man en ik gun het Niene enorm dat ze daar later een mooie band mee opbouwt!”