Als er één belangrijk ding is wat ik in mijn jeugd heb meegekregen dan is het wel dat je niet alles nodig hebt. Goed moet nadenken over je uitgaven en je bewust moet zijn van de prijs die je er voor moet betalen. 

De geldboom staat niet iedere dag in bloei

Hoewel ik vermoed dat we vroeger soms echt wel iets meer konden uitgeven dan er gedaan werd, waren mijn ouders zuinig en maakten ze bewuste keuzes. Deze manier van leven heb ik dus ook meegekregen en vaak genoeg werd mij duidelijk gemaakt wat de waarde van spullen en geld was. Toentertijd vond ik dat storend, irritant zelfs en dacht vaak: ‘Man doe niet zo moeilijk, leef!’. Maar ik had geen enkel idee hoe duur het leven eigenlijk werkelijk was en dat die geldboom in de tuin wel gesnoeid kon worden maar niet de volgende dag weer vol in bloei zou staan.

Code saldo-probleem

Pas toen ik op kamers ging wonen, werd mij dat keihard duidelijk gemaakt door de rode cijfers die op de pinautomaat verschenen. Of wanneer ik deze niet tegenkwam om de check-check-dubbelcheck te doen, door de felgekleurde blosjes van jukbeen tot oor wanneer ik bij het afrekenen de caissière voorzichtig hoorde zeggen: ‘Ik denk dat het niet gaat lukken’, en ‘Nee, deze code geeft geen storing aan … dit is meer een saldo probleem’. Bam! Koud één week na het ontvangen van mijn salaris was het weer op.

Uitgegeven aan schoenen, toffe shirts — ik kon echt niet twee weken achter elkaar hetzelfde aan met stappen — en make-up in alle kleuren van de regenboog. Gave sieraden geheel passend bij mijn ‘OOTD’, etentjes en hebbedingetjes gewoon omdat je daar zo gelukkig van wordt … naar het schijnt. Rijlessen en uiteraard veel héél veel belminuten en berichtjes. Halleluja voor de lancering van WhatsApp! Het leven van een jong volwassene is gewoon echt ontzettend duur. Het is elke keer weer een uitdaging om niet alleen de eerste week van de maand drie maaltijden per dag te kunnen eten.

koopkracht prijsvechters koopverslaafd

Bankroet versus eindelijk volwassen

Gelukkig heeft mijn buitensporige leefstijl niet heel lang geduurd en was ik op tijd te redden uit de greep die verspilling en geldverkwisting heet. Toen ik een prachtig appartement in Utrecht kon betrekken, werd ik bewuster van mijn koopgedrag en leefstijl. Met als laatste duw in de rug een inbraak waarbij mijn laatste geld — contant in huis omdat ik voordat alle rekeningen werden afgeschreven nog even wat ‘eetgeld’ moest veiligstellen — uit huis werd vervreemd. Genadeloos bankroet verklaard.

Pas toen viel het kwartje echt. Want was ik bewuster met mijn geld omgegaan, dan had deze inbraak niet veel meer dan een rommelig huis en een beetje angst ‘opgeleverd’. De buit was alles wat ik nog had om die maand van te kunnen leven, best triest! Het roer ging om, ik werd eindelijk volwassen. Ik paste in de praktijk toe wat ik altijd als voorbeeld had gekregen: zuiniger omgaan met geld en in elk geval niet altijd maar kopen wat je eigenlijk niet nodig hebt.

Ongevoelig voor marketing en aanbiedingen

Nog steeds maak ik bewuste keuzes; ik houd van mooie dingen maar heb gewoon niet alles nodig. Ik weet heel goed dat geluk niet in materie, een kledingkast vol mooie items of een design huis zit. Het zit wel in mijn liefde voor mijn kinderen, herinneringen maken en de dingen die ik met passie en plezier doe.

Ik wil mijn kinderen bijbrengen dat je echt niet alles nodig hebt en dat je je niet moet laten beïnvloeden door reclame en marketing. Ik ben daar namelijk niet gevoelig voor, nooit geweest en ik kan producten prima weerstaan. Ook aanbiedingen! Want als dat niet in de aanbieding was geweest, had ik het dan ook nodig gehad en gekocht?

koopkracht

Earth calling de prijsvechterverslaafde

Geboeid keek ik vorig jaar naar de documentaire ‘Goedkooplust’. Aanrader om nog eens terug te kijken! Hierin komt een Action-verslaafde moeder aan het woord. Zij beweert dat als prijsvechters als Action niet zouden bestaan, zij haar kinderen niet zou kunnen geven wat ze verdienen. Dat ze zelfs niet rond zou kunnen komen. Ik kan daar niet zo goed bij. Natuurlijk shop ik ook wel eens bij Action maar dat is dan wel met name voor de aanschaf van kinderfeestjes-benodigdheden of de aankoop van knutselspullen. Als ik er kom, laat ik mij niet verleiden door alle aanbiedingen. Ik koop gericht en bewust.

Daarbij speelt ook mee dat ik mij bij een winkel met zoveel goedkope ‘rommel’ vaak afvraag in wat voor arbeidsomstandigheden het gemaakt is en door wie. Maar wat mij vooral verbaasd heeft, is dat deze dame met haar impulsieve koopgedrag aangeeft dat ze niet zonder de Action zou kunnen rondkomen met haar gezin. Het is niet de prijsvechter die er voor zorgt dat zij rond kan komen maar door de prijsvechter heeft zij juist minder te besteden. Earth calling de prijsvechterverslaafde! Want wat heb je nu eigenlijk echt nodig?

Lees ook: Minimalisme maakt Dieuwkes leven makkelijker en intenser!

Deense prijsvechter Normal

Nu komt er binnenkort een nieuwe prijsvechter naar Nederland. De Deense keten Normal. Ik weet dat er heel veel Ria’s op de wereld zijn die nu een gat in de lucht springen. Die niet kunnen wachten tot het rode ‘Normal’ lint wordt doorgeknipt. Dat blijkt wel uit het feit dat Ria na de uitzending van ‘Goedkooplust’ enorm veel volgers op haar Facebookpagina heeft gekregen.

Als dit soort ketens goed zijn voor de economie in ons land dan is dat natuurlijk alleen maar goed. Ik hoop alleen van harte dat er geen ‘kinderhandjes’ aandeel hebben bij de vervaardiging van al die goedkope producten. Dat we geen vraagtekens hoeven te zetten bij de arbeidsomstandigheden waaronder deze prijsvechters zo goedkoop onze snuisterijen kunnen produceren en verschepen naar Nederland.

Koop jij vaak bij winkels als Action en koop je bewust of kom je vaak thuis met spullen die je eigenlijk niet nodig hebt?