Iedere mama heeft wel eens van die gebeurtenissen waar je liever niet aan terugdenkt. Of ze zijn te pijnlijk, te bizar of te beschamend. 

Als je net bevallen bent dan kun je je nog schuilen onder de plu van hormonen en zwangerschapsdementie maar daarna is dat geen excuus meer. Dan moet je dealen met je eigen onhandige acties. Ik ga het nooit meer vergeten, voor mij was dit zo’n gebeurtenis wat je niet een tweede keer overkomt, tenminste, zo lomp ben ik toch ook weer niet?!

Vorige week woensdag waren we klaar voor vertrek, mijn dochter moest naar de zwemles. Zij stapt altijd zelf in de auto en mijn zoontje van 1.5 jaar zet ík er in. Wat ik al jaren doe — met name omdat ik dan mijn handen vrij heb om de autostoel goed vast te maken — is mijn sleutels op de bestuurdersstoel gooien. Dus over de stoel heen zodat ik als ik weg wil rijden niet hoef te zoeken.

Hartstikke opgesloten

Zo ook vorige week. Ik zet de kleine man in de stoel, hoppaaaaa daar gaat de sleutel en met een boog belandt hij voor op de stoel. Mijn dochter was dit keer niet ingestapt omdat ik naast de struiken geparkeerd stond en ik dacht dat het handiger was als ik eerst even de auto naar voren reed zodat we geen krassen op de deur zouden krijgen.

Zo de dreumes zit, ik gooi de deur dicht en doe de deur, de deur … de deur wil niet open?? Ik krijg echt met geen mogelijkheid de deur open. Veelbelovend word ik aangekeken. De kleine snapt er werkelijk niks van. Hij kijkt alsof hij denkt dat mama een grapje maakt. Maar nee, mama maakt geen grapje: MAMA HEEFT HAAR EIGEN ZOONTJE OPGESLOTEN IN DE AUTO!!

Klein detail anders

Ik wist niet waar ik het zoeken moest … : ( Ik had gewoon mijn eigen kind opgesloten in de auto terwijl het buiten heel warm was! Dochterlief stond verbaasd te kijken naar het knopje wat toch echt niet omhoog stond. “Maar mama, heb je dan geen reservesleutel binnen liggen”? “Nee schat, en de sleutel van het huis heb ik ook niet want die zit ook aan de bos die op de bestuurders stoel ligt”. Alles zit aan de sleutelbos die netjes zoals altijd op de stoel ligt te wachten totdat hij weer dienst mag doen. Maar dit keer was er één klein detail anders aan het verhaal. Voordat ik de sleutel op de stoel gooide heb ik per ongeluk op het knopje gedrukt waarmee je de auto op slot doet. Oeps!

Redder in nood

In een soort van blinde paniek heb ik bij buren aangebeld en gevraagd om hulp. Wat moest ik? Mijn zoontje keek mij angstig aan door het raam en snapte werkelijk niet waarom we er niet gezellig bij gingen zitten, we zouden toch een stukje gaan rijden? En mijn dochter begreep er ook niks van, een mama is een redder in nood, maar nu kon ze haar eigen broertje niet bevrijden. Ai. Daar viel ik van mijn voetstuk, BAM!

Lees ook: Wanneer je kind zegt: “Mam, ik moet je iets vertellen …”

Nijntje brengt rust

De ANWB kwam na een uurtje mijn kleine vent bevrijden en wat is hij stoer geweest. Hij heeft een klein traantje gelaten en verder de hele tijd op de laptop van de buurvrouw naar Nijntje zitten kijken. Hij zal wel gedacht hebben: “We hebben hier binnen ook een dvd-speler mama, dus dat hoeft toch niet door het raam?”.

Nooit meer overdoen

Ik heb in de jaren dat ik mama ben genoeg rare, gekke en hilarische dingen meegemaakt. Ik ben onhandiger en vergeetachtiger dan ooit. Maar deze actie van afgelopen week spant de troon, dit ga ik nooit meer vergeten en hopelijk ook niet nog eens overdoen!