Veel mensen die lijden aan een psychische aandoening voelen zich onbegrepen en alleen. Juist doordat ze het gevoel hebben dat hun ziekte niet erkend wordt, er niet mag zijn, zijn ze stil.

De strijd die zij dagelijks moeten leveren om overeind te blijven, mee te draaien in de maatschappij om zodoende aan alle verwachtingen te voldoen is een hele eenzame strijd. Deze strijd wordt onder andere gekenmerkt door het dragen van een masker.

Lizzy haar leven wordt al drie jaar beheerst door een postpartum depressie. Lizzy doorbreekt de stilte, ze laat van zich horen door te schrijven over hoe het leven is als het constant overschaduwd wordt door donkere wolken…

lizzy 1

“Toen ik beviel op 26 maart 2013 was er geen vuiltje aan de lucht. Oke, het was een zware bevalling maar we waren gezond en dat was het belangrijkste. Toen de adrenaline die me de weken daarna op de been hield wat begon af te zwakken, zag ik ergens heel in de verte een zwart stipje. Misschien een klein regenbuitje, ergens ver hier vandaan. Toch kwam die bui, die wolk, steeds dichterbij en werd hij zwarter en zwarter tot hij al het zonlicht blokkeerde. Waar ik ook ging, die donkere wolk ging met mij mee. Soms was het even droog, andere momenten brak het onweer met alle geweld los. Ik had geen controle meer over waar en op wie die buien zouden losbarsten.

Mijn donkere wolk
-is geen gebrek aan karakter maar een gebrek aan bepaalde chemische stofjes in mijn hersenen.
-is doodvermoeiend, omdat je continue in gevecht bent met jezelf (en je omgeving).
-is soms zo geniepig en snel dat het overal zijn sporen nalaat.
– laat een schaduw achter. Die van schaamte. Schaamte dat je je voelt zoals je je voelt, je het niet zomaar kan stoppen, je je omgeving ‘belast’ en weinig tot niks meer zonder moeite gaat. Die schaduw maakt dat je het gevoel hebt dat je man een betere vrouw verdient, je kinderen een betere mama, je ouders een betere dochter, je vriendin een betere vriendin.
– geeft het gevoel dat je alle controle over je brein verliest. Dat maakt je boos, verdrietig en soms ook ontzettend chagrijnig. Heb geduld met me, ik doe mijn best.
– geeft het gevoel dat je A L T I J D tekort schiet. Oh en het schuldgevoel naar je kind is niet te beschrijven. Ik heb dagen dat ik vooral bezig ben om haar mijn donkere wolken niet te laten zien.
– maakt het soms lastig om de ene voet voor de andere te zetten. Angst, vermoeidheid, somberheid spelen daar allemaal in mee. Mijn donkere wolk zorgt ervoor dat ik dat niet zal toegeven, immers is alleen ‘lijden’ zoveel beter…
– regent niet alleen somberheid. Het heeft veel verschillende buien in zich. Angst, paniek, twijfel, boosheid, wanhoop. Het gaat niet alleen om 1 gebeurtenis, of het niet kunnen dealen met.
– is voor mijzelf net zo onbegrijpbaar als voor jou. Ik weet niet altijd wat nodig is, wat op dat moment het meeste speelt of hoe het zo ver heeft kunnen komen.
– heeft geen ‘uiterste houdbaarheid’ (zoals sommige wel verwachten). Was het maar zo! Juist de uitzichtloosheid, het geen licht aan het eind van de tunnel zien, grijpt je naar de keel.
– is een ziekte, geen keuze.

lizzy 2

Ik praat liever niet over mijn donkere wolk. Daar zorgt ‘ie’ ook wel voor. En mensen praten er ook niet graag over met je. ‘Het is een mindset waar je van af moet, doe meer van wat je leuk vindt, daar wordt iedereen gelukkiger van, ben je nog steeds depressief? Weet je zeker dat er niet iets anders met je aan de hand is?’.

Ik schrijf dit omdat ik mij niet wil verstoppen, omdat ik eerlijk wil (kunnen) zijn in wat ik voel en vind, omdat ik graag zou willen dat mensen mijn donkere wolk en die van anderen beter leren begrijpen.
Stigmatisering van psychische aandoeningen is niet van honderd jaar terug, of van gister. Het is van nu en het is overal.
Het niet (h)erkennen van iemands lijden is het ergste wat je kunt doen.”