Jeetje Govi, je bent er niet meer. Het nieuws dat jij de strijd niet hebt kunnen winnen, kreeg ik gisteren te horen. Ik ben er stil van, verdrietig … geraakt.

Ook al wist ik dat je ziek was, het overviel me. Wanneer je ziek bent heb je ook een kans om beter te worden, toch?

Govi Hoskam

Vorig jaar hadden we nog contact en schreef je dat ze de primaire tumor niet konden vinden. Je complimenteerde mij met mijn blog en schreef dat je mijn kindjes met veel plezier via Facebook volgt. Zo was jij inderdaad, zoveel meer dan slechts een verloskundige. Jij hield van ieder kindje dat je op de wereld zette. Jouw liefde voor het vak ging zoveel verder, oneindig …

Niet slechts een vak maar liefde

In de zomer van 2016 schreef je nog dat je na de bestralingen naar Frankrijk was gegaan. Je was moe maar voelde je redelijk. Ondanks de pech die jullie hadden onderweg, genoot je van de vakantie. Je werd al wat kaal, dat wel, maar had een leuk hoedje en sjaaltje gekocht. Ik zag het je zo zeggen, je positiviteit bleef voelbaar en ook nu sloot je het bericht weer af met de vraag hoe het met mij en de kinderen ging. Je bleef altijd geïnteresseerd. ‘De geboorte’ was voor jou niet enkel een vak, het was liefde, oneindig …

De laatste twee jaar stuurde ik je af en toe een berichtje omdat ik had gehoord dat je ziek was en zo graag hoopte dat je op een dag zou schrijven dat je ‘schoon’ verklaard was. Dat bericht bleef uit, mijn laatste bericht van twee weken geleden onbeantwoord.

Achteraf heb ik zo’n enorm spijt dat ik niet eerder een berichtje had gestuurd maar de angst om slecht nieuws te vernemen weerhield me ervan. Zolang ik ‘gewone’ post op je tijdlijn voorbij zie komen, zal het vast beter met je gaan, of op zijn minst redelijk met je gaan, dacht ik. Ik was natuurlijk ook niet een vriendin, familielid, naaste. Ik was gewoon één van de duizenden vrouwen die jij op het belangrijkste moment van hun leven hebt bijgestaan. Net als voor hen, was jij voor mij die zeer kundige, warme, lieve vrouw die mij bijstond op onzekere, moeilijk momenten tijdens de zwangerschap en bevalling.

Jij deed altijd dat beetje extra

De gesprekken die ik met je had tijdens de controles waren zoveel meer dan het standaard protocol. Jij deed altijd net een beetje extra; voor de zekerheid al in een heel vroeg stadium via een inwendige echo kijken of we de kleine konden zien, wanneer ik onzeker was deed je alle extra metingen die ik maar wilde en je overspoelde mij niet alleen met praktische info maar vooral ook met heel veel warmte en liefde. Jouw liefde voor het vak voelde voor mij als een beetje liefde tussen ons. Ik voelde dat ik je kon vertrouwen, jij wist hoe ik dit ging doen. Ik wist het vaak zelf niet maar door jou wist ik mijn oerkracht te vinden.

Govi Hoskam

Opgeven was bij jou geen optie, nooit

De eerste bevalling 8½ jaar geleden was heel heftig: langer dan 24 uur gebroken vliezen zonder weeën, wee-opwekkers, een remifentanilpompje waardoor ik bijna vergat adem te halen en een baby die ik er bijna niet uit kreeg doordat ik volledig uitgeput was. Ik kon niet meer … maar jij wel. We waren een team en je liet mij niet in de steek. ‘Kom op Esther’, zei je op krachtige harde toon maar omlijst met een gevoel van liefde en vertrouwen. ‘Kom op meid, je kunt het, nu niet opgeven’.

Out of the box handelen en blind vertrouwen

Je hebt tot het allerlaatst gewacht met de knip omdat je geloofde dat ik het echt zelf kon. Als laatste middel werd er door jou een verpleegkundige bij geroepen die wat meer gewicht had. Op jouw instructie werd ze gevraagd boven mij te hangen en met al haar gewicht op mijn buik richting geboortekanaal te drukken. Jij wist wat je deed, hoe onnatuurlijk het ook voelde, ik vertrouwde op jou en wist dat je er alles aan zou doen om mij natuurlijk te laten bevallen.

Uiteindelijk bleek het zetten van een knip de beste oplossing en dat was ok. We deden dit samen, zo voelde het. Volledig vertrouwend op jou had ik alles gegeven, en jij bepaalde nu is het genoeg. De manier waarop je keek naar ons meisje was zo bijzonder, trots op de geboorte van de zoveelste die je op de wereld had gezet. Zelfs de placenta moest op de foto van je: ‘Kijk eens hoe mooi het huisje was waar jullie meisje in woonde, prachtig toch?’, zei je met een glimlach.

Thuiskomen bij jou in de praktijk

De bevalling van onze tweede staat nog heel vers in mijn geheugen. Negen maanden lang hadden we fijne gesprekken. Je attendeerde mij op het maken van een bevallingsplan zodat we er alles aan konden doen om mijn wensen — onder andere geen ruggenprik — uit te laten komen. En je gaf mij de hele zwangerschap het vertrouwen dat het ook deze keer ging lukken. Het voelde als thuiskomen bij jou in je praktijkruimte. We lachten, bespraken mijn zorgen toen de baby in stuit lag en keken samen uit naar zijn geboorte.

Govi Hoskam

Mijn wens kwam uit

Ik zal nooit vergeten hoe jij hier ons huis binnenliep toen mijn vliezen gebroken waren. Ik zat middenin een enorme weeënstorm en zag mijn wens uitkomen: jij zou ook bij mijn tweede bevalling aanwezig zijn. Dat het nog bijzonderder was dan ik dacht bleek wel toen je vertelde dat je dienst er eigenlijk bijna op zat maar je deze bevalling heel graag zelf wilde doen. Zo was jij, na een lange werkdag die er eigenlijk opzit vanuit liefde een bevalling willen begeleiden.

Tot het uiterste en adequaat handelen

Ik heb tegen je gescholden en je gesmeekt mij niet in de steek te laten. Ik hoefde je maar aan te kijken als ik het echt niet meer zag zitten en kreeg mijn laatste beetje kracht terug. Ons zoontje zat met zijn schoudertje vast achter mijn schaambeen. Maar net als bij de eerste gaf jij niet op. We hadden namelijk samen afgesproken: geen ruggenprik, geen keizersnede maar een natuurlijke bevalling. Ondanks de helse pijn gebood je mij om op mijn zij te liggen. Ik was boos, hoe kon je nu denken dat ik op mijn zij kon bevallen? Je wist wat je deed, door deze ligging werd er ruimte gecreëerd en lukte het inderdaad. Anders denken en adequaat handelen, doen wat op dat moment goed voelt en vertrouwen op gevoel, dat was jij.

Duizenden mooie sterren dankzij jou

Lieve Govi Hoskam, je bent en blijft voor mij bijzonder. Ik had graag nog dat kopje koffie met je gedronken maar het heeft niet zo mogen zijn. Ik ben je zo ontzettend dankbaar en ben blij dat ik je heb gekend. Een groot gemis dat andere zwangeren jouw kunde, liefde en gezelligheid nu moeten missen. Maar ik weet zeker dat er ooit op een dag duizenden mooie sterren aan de hemel zullen stralen die daar allemaal zijn dankzij jou. Lieve Govi, rust zacht en drink een lekker wijntje ; )