Oudjaarsnacht 2019 proostte ik met tranen in mijn ogen op het nieuwe jaar dat voor ons lag. Amper bekomen van de aanrijding en onder de zware pijnstillers had ik maar een wens voor 2020: gerechtigheid. 

Of op zijn minst een datum waarop de rechtszaak zou plaatsvinden. Als die er al zou komen…

verkeersslachtoffer verkeersdelict tibiplateaufractuur meervoudige kamer strafzaak rij mono

De intensiteit onderschat

Ik voelde mij zo alleen in het proces. Ik snakte naar een moment waarop dader en slachtoffer elkaar weer in de ogen konden kijken. Hoe erg ik ook hoopte dat mijn zaak voor zou komen dat jaar; 2020 werd vooral het jaar van politieverhoren en statusupdates van de tactische recherche. Tevens maakten we een start met de letselschadezaak, die nog altijd voortduurt en de komende jaren zal dat zo blijven. Iets waarvan mensen vaak de intensiteit onderschatten. Inmiddels moet ik mij al twee jaar lang verantwoorden, laten beoordelen door verzekerings- en medisch specialisten en dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Meerdere malen heb ik geopperd om er mee te stoppen – het kost zoveel energie – maar mijn advocaat wist mij vanwege mijn onzekere letsel en toekomst te overtuigen van de noodzaak er van.

Wens voor 2021

In het jaar 2020 heb ik mij vooral gericht op de twee operaties en het lange herstel daarvan. We wisten dat er achter de schermen keihard gewerkt werd aan mijn zaak maar toen duidelijk werd hoe complex deze was, heb ik me er bij neergelegd dat er dat jaar geen politierapport richting het Openbaar Ministerie zou worden verzonden.

En dus had ik tijdens het toosten op het jaar 2021 ook maar een hele grote wens: laat dit alsjeblieft het jaar zijn van juridische duidelijkheid. Ook gezien mijn ernstige PTSS die toen al meer dan een jaar speelde, had ik daar enorme behoefte aan. Het was op alle gebieden noodzakelijk dat er een stip aan de horizon gezet kon worden. Welke kleur deze ook zou hebben. Ik voelde het afgelopen jaar op energetisch gebied bij mijzelf een enorme shift waardoor ik wist dat ik dit aan kon.

Het verlossende telefoontje

Begin dit jaar kwam daar eindelijk na anderhalf jaar het verlossende telefoontje van Theo, een van de heren van de recherche die zich vastgebeten had in mijn zaak. Het politierapport was afgerond en werd overgedragen aan het OM. Nu was het afwachten hoe de zaak beoordeeld zou worden maar aan het werk van de Theo en zijn collega Jeroen zal het niet liggen. Die hebben alles op alles gezet om de onderste steen boven te krijgen. Alle fouten die op de weg door Laura zijn gemaakt, alle nalatigheid van de politie direct na de aanrijding; alles moest opgehelderd worden. En daarnaast moest de hoogst haalbare straf geëist worden, niet minder. Om die strafeis door de officier van justitie te laten uitspreken hebben Theo en Jeroen ontzettend goed werk verricht. En daarvan hebben ze mij altijd op de hoogte gehouden het afgelopen jaar. Heel bijzonder!

We zullen jullie nooit vergeten

Een maand geleden hebben mijn lief en ik samen afscheid genomen van Theo en zijn collega Jeroen. Ik wilde het graag afsluiten omdat ze zoveel voor ons hebben betekend en ze mij niet hebben laten vallen op het moeilijkste moment in mijn leven. Als verkeersslachtoffer ben je niet alleen enorm kwetsbaar maar ook erg afhankelijk van instanties en het werk van anderen. Theo en Jeroen, nogmaals dank voor alles wat jullie gedaan hebben. We zullen jullie nooit vergeten. ♥

Slachtoffer voor je verdere leven

Wat was ik enorm blij en opgelucht toen ik in augustus te horen kreeg dat de zaak voor de meervoudige kamer zou komen. Ik heb er altijd moeite mee gehad dat mensen best snel over je blijvende en ernstige letsel heenstappen. Het is lastig te begrijpen voor de omgeving maar verkeersslachtoffer van een ernstig verkeersdelict ben je niet voor even, dat ben je voor je verdere leven. Deelnemen aan het verkeer zal nooit meer zonder herinnering of littekens zijn. Ik heb het geaccepteerd en heb mijn levensgeluk dubbel zo hard teruggevonden, maar wil mij wel hard maken voor veilig verkeer en bewustwording. Dat mijn zaak nu zo hoog opgepakt wordt, geeft voldoening ongeacht de uitkomst ervan.

Strafzaak op het goede moment

4 oktober was het zover. Mijn strafzaak voor de meervoudige kamer. Na ruim twee jaar en heel veel tranen, pijn, ongeloof, onmacht, acceptatie en strijdlust, zou ik eindelijk Laura weer zien en haar vanuit het diepste van mijn hart kunnen toespreken. In die twee jaar heb ik meerdere brieven geschreven aan haar. Steeds weer begon ik opnieuw maar vond ik niet de juiste woorden. Nu achteraf weet ik waarom: ik kon haar niet aankijken, toespreken als ik niet eerst mijn eigen proces had doorlopen. Ik heb namelijk in het afgelopen jaar een enorme persoonlijke ontwikkeling doorgemaakt. Nadat ik een intensief proces heb gevolgd voor mijn PTSS, waar ik van genezen ben, ben ik doorgegaan met de zoektocht naar acceptatie, zelfliefde en heling. Een proces dat – los van wat de aanrijding heeft losgemaakt – op alle gebieden ontzettend goed en nodig is geweest. Ik sta hierdoor veel meer in het nu. Ervaar minder angst voor de toekomst, het ‘what if’, en kan vergeven. En met name dat laatste maakt dat het moment van de rechtszaak op het goede moment kwam.

Laura behoort voor altijd tot mijn systeem

Vergeving werkt helend. Het niet kunnen vergeven werpt blokkades op en maakt een lijf ziek. Ik voel mij nu letterlijk voor een deel bevrijd van Laura. Ze zal altijd onderdeel uitmaken van mijn leven. Ze behoort nu tot mijn systeem en dat accepteer ik. Ik geloof zelfs dat, doordat zij er altijd bij zal horen, zij zonder dat ze het weet mij nog dingen gaat leren in het leven. Over mijzelf, over mijn omgeving, over de wereld van ziek zijn en acceptatie. Ondanks dat ik nooit zal vergeten wat Laura mij heeft aangedaan. Dat door haar egoïsme op de weg mijn been kapot is en ik steeds weer een beetje meer afscheid moet nemen van de normale dingen. Ik nooit pijnvrij zal zijn en daar steeds weer opnieuw mee moet leren leven. Ondanks dat ze dingen in ons leven gecompliceerder heeft gemaakt, gun ik haar vergeving. Ook zij is mens, ook zij heeft haar leerprocessen in het leven.

Geen teken van berouw

De strafzaak voor de drie rechters was emotioneel ontzettend zwaar. Maar het was goed. De rechters gingen met name in op het onderdeel ‘appen achter het stuur’. Ze legden Laura de bewijslast voor haar voeten waardoor ik meteen al vertrouwen kreeg dat ze voor deze zware overtreding haar straf niet zou ontlopen. Er was eigenlijk nog maar een ding wat ik heel graag van Laura had willen ontvangen en dat was iets van spijt, een teken van berouw. Maar tijdens het voorlezen van het spreekrecht – waardoor de rechters en de aanwezige pers zichtbaar geraakt waren – was haar blik koel en bijna emotieloos.

En toch; het was goed zo. Ik had mijn proces al doorgemaakt. Ik zal moeten leven met een dader die mij zwaargewond het ziekenhuis inreed maar mij nu nog geen spijt zal betuigen. Voor Laura is het nu te vroeg. Misschien komt dat moment wel nooit. Maar eigenlijk maakt dat ook niet uit. Laura bewandelt haar pad. Daarin heeft zij lessen te leren. En hoe gek het ook klinkt: haar houding, haar geweten en hetgeen zij met deze ervaring gaat doen, zijn onderdeel van haar leven hier op aarde.

Controle over die avond en daarna

De ontmoeting met Laura zal ik nooit vergeten. Een jaar lang herinnerde ik mij haar blik toen ze zich over mij heen boog direct na de aanrijding. Ik lag daar bloedend en zwaargewond op het natte asfalt en zij sprak mij toe. Ik voelde mij altijd klein als ik dat beeld weer op mijn netvlies had. Tijdens de EMDR sessies kon ik haar naam niet eens uitspreken zo klein en nietig voelde ik mij bij dat beeld. Zij had controle over die avond, over het hele proces erna door zich wekenlang niet als dader te melden bij de verzekering. Door alle bewijslast – heel WhatsApp – te verwijderen uit haar telefoon. Door nooit in al die twee jaar spijt te betuigen.

De rollen zijn gelijkwaardiger

Maar nu was ik het die sprak in de rechtszaak. Nu was zij stil en moest zij mij aanhoren. Voor mij zijn de rollen nu gelijkwaardiger. Doordat ik er in mijn hart anders mee omga. Doordat ik zelf probeer om winst te halen uit de leerprocessen en niet meer alleen kijk naar wat ik heb moeten opgeven of inleveren. Niet alleen ik ben slachtoffer maar ook Laura is dat. Zij is slachtoffer van haar eigen tekortkomingen. Ik gun haar dat ze een liefdevol mens zal zijn waarbij ze respect houdt voor haar medemens. Omdat het eigen leven nooit meer waard is dan dat van een ander. Nooit!

De rechtbank legt aan Laura een taakstraf op van 120 uur en een ontzegging van de rijbevoegdheid voor de duur van 9 maanden waarvan 3 maanden voorwaardelijk met een proeftijd van 2 jaar. Het vonnis is inmiddels onherroepelijk.

(De vordering van de officier van justitie was 12 maanden rijontzegging waarvan 3 maanden voorwaardelijk – proeftijd van 2 jaar – en een taakstraf van 120 uur).