Als ik iets de laatste jaren geleerd heb is het loslaten. Eigenlijk verbaas ik mijzelf er over dat ik het steeds beter kan. Nu ben ik nooit echt een moeder geweest die haar kroost angstvallig dicht bij zich hield, maar toch merk ik bij mijn jongste dat ik soms iets meer moet wennen aan bepaalde dingen.

opa en oma herinneringen maken logeren

Weg is ook echt weg

Al vanaf dat onze dame nog maar een baby was ging ze af en toe logeren bij mijn zus of ouders. Mijn zus woont dichtbij dus dat voelt fysiek niet als een afstand, mijn ouders wonen in Friesland dus dan was weg ook wel echt weg. Maar toch had ik daar weinig moeite mee. Opa’s en oma’s hebben ook zelf ooit kinderen in de luiers gehad dus dat moet niet al te lastig zijn voor ze. Naarmate mijn dochter ouder werd en ze kon praten werd het logeren op afstand voor mij ook steeds makkelijker. Die gesprekjes die we dan af en toe door de telefoon voerden; heerlijk. Gebrabbel en vaak enigszins onverstaanbaar maar ik hoorde haar stem en het plezier erin dus het was goed.

Ik genoot ervan wanneer ze als kleuter opgetogen aan de telefoon vertelde over wat ze gedaan had die dag. Wanneer er dan na de wervelwind aan enthousiasme de zin ‘Ik hou van jou mama’ volgde, wist ik dat het goed was en deelde ik op afstand mee met het genieten en herinneringen maken.

Later steeds dichterbij

Mijn kleine man, nu 4 jaar, heeft al vaker gelogeerd maar nog nooit zo ver weg. Voor mij voelde bij hem de fysieke afstand van meer dan 100 km gek genoeg toch anders dan bij mijn oudste. Misschien juist ook omdat het de laatste is die nog echt klein is. Zich meer afhankelijk toont. De laatste die je nog heel even onder je vleugels kunt houden totdat de grote wereld begint te lonken. Nu wij ouder worden, besef ik mij des te meer dat herinneringen maken belangrijker wordt. Dat later misschien wel dichterbij is dan we denken.

Lees ook: Even niet meer … 

Ik ben enorm dankbaar dat mijn kinderen een opa en oma hebben die zo ontzettend veel van ze houden. Bij wie de deur altijd openstaat, er voldoende energie aanwezig is om voor ze te zorgen, er met ze op uit te gaan en liefde te geven. Ik besef mij dat dit niet vanzelfsprekend is. Zolang het kan moeten we het koesteren en hoop ik dat onze kinderen nog een foto-album vol aan mooie herinneringen kunnen maken.

Herinneringen met een gouden randje

Afgelopen vakantie is onze kleine man voor het eerst alleen gaan logeren in Friesland. Twee nachten en twee dagen heeft hij volop aandacht gekregen. Werd er geknutseld, geknuffeld, gefietst en enorm veel gekletst. Hij houdt ervan … onze praatjesmaker. Energie en gezelligheid die nog gemist zal worden in Friesland. ; ) Zoals bij veel dingen waar ik mij vooraf zorgen over kan maken, is mij de fysieke afstand enorm meegevallen. Zijn blije gezichtje bij het afscheid, zijn kleine handje in de hand van oma en de gelukkige en dankbare blik van opa; herinneringen met een gouden randje!

Is dit herkenbaar voor jou? Dat je bij je laatste, jongste kind soms anders omgaat met afstand en loslaten? Lees het graag in de comments!