Negen maanden lang kreeg ik de vraag of ik bang was voor de bevalling, wat ik steevast beantwoordde met: “Nee, het moet eruit en miljarden vrouwen gingen me voor”. Maar dit, dit had ik nooit meegenomen in mijn scenario.
Er viel niets te regisseren
Scenario’s schrijven in mijn hoofd, dat is wat ik doe om gevoel van controle te hebben. Alleen wist ik dat een bevalling precies het tegenovergestelde van me zou vragen; controle loslaten. Ik was er dan ook volledig van overtuigd dat ik dat zou kunnen, het gewoon over me heen laten komen. Geen geboorteplan, niet vasthouden aan concepten als ‘absoluut geen pijnstilling’ of die mooie badbevalling met kaarsjes. Maar toch, wat er uiteindelijk gebeurde was nooit in mijn hoofd opgekomen. Misschien heel even, in de weken toen bleek dat je in een stuit lag, nam ik het mee in de film van je geboorte. Maar nadat je draaide tijdens de versie, kon ik weer terug naar het idee dat je op mijn borst gelegd werd en dat je vader en ik uren naar je zouden gaan staren. Je mooie — met zorg uitgekozen pakje — zou worden aangetrokken en we zouden vol verliefdheid en euforie je lieve familie bellen. Van dat scenario na de bevalling, droomde ik sinds ik een klein meisje was. Maar dit, dit had ik nooit meegenomen in dat scenario!
De uren naar onze eerste kennismaking toe waren dan ook precies hoe ik het me voorgesteld had; niet te plannen, niet te regisseren. Naar verwachting zou je geboren worden op mijn verjaardag, zoals ik zeg: niet te plannen maar ik deed er 27 uur over, zoals ik zeg: niet te regisseren. Toch heb ik er geen nare gevoelens aan overgehouden, leuk is anders maar je moest er gewoon uit. Arrogant misschien; mijn overtuiging dat ik je gezond op de wereld zou zetten. Ik ben nooit bang geweest dat er echt iets met je mis was, dat je hier iets aan over zou houden of dat er veel noodzaak was bij het medische ingrijpen. Misschien was dat ook wel wat mij later zo boos maakte.
Boos op iedereen maar vooral op mijzelf
Je kwam er uit en je huilde niet, je kreunde. Je keek me met grote boze ogen aan, waar was je beland?
Je werd direct meegenomen naar een ander kamertje, samen met je vader. Vijf witte jassen kwamen aangerend en de deur werd hard voor mijn neus dichtgegooid. Netjes legde de verloskundige me uit wat er gaande was: je had de kracht niet om je longen te ontvouwen waardoor ze naar binnen klapten. Daarom kreeg je onder hoge druk zuurstof toegediend om ze te ontvouwen. Dit ging niet zoals zou moeten en je werd meegenomen naar Neonatologie. Daar lag ik dan, met mijn benen nog in de beugels. Later zou ik die eerste uren omschrijven als dat jij en je vader samen naar de roze wolk dreven en ik met mijn billen bloot (letterlijk) op de grond kletterde. Na ruim twee uur, twee hele lange uren als nieuwbakken moeder, mocht ik eindelijk bij je. Ik keek naar je en ik snapte er niks van. Ik voelde niks, behalve boosheid en intens verdriet. Ik was heel boos, boos op de artsen want ze hadden je toch gewoon even kunnen oplappen en bij me terug kunnen leggen. Op de verpleegster omdat ze het nodig vond je direct aan te kleden en je de fles te geven zonder mij. Ik was boos op je vader want die had jou meegenomen. Die had jou direct in zijn hart gesloten en hij had er bij mij 1½ jaar over gedaan om dat te kunnen. En ja, ik was zelfs boos op jou, we hadden toch samen negen maanden geleden afgesproken dat je voor altijd bij me zou blijven? We hadden een pact samen, mijn wereld was mooier geworden met jouw komst. Ik voelde me negen maanden lang beter dan ooit, on top of the world! En nu leek je het prima af te kunnen met de verpleegster van Neonatologie. Maar ik was vooral boos op mezelf, voor alle dingen die ik dacht, die ik voelde. Ik was afgestompt maar ik wist dat dat een teken was van angst, intense verlatingsangst. Later zou ik het allemaal wat meer relativeren en ook weten dat ik zo stoned was als een garnaal, maar wist ik op dat moment veel. Ik was boos op dat we geen beschuit met muisjes kregen, dat niks voelde alsof we net het mooiste van ons leven hadden gekregen.
Nu weet ik dat je dat bent: het mooiste wat me ooit overkomen is. Dat je vanaf dag 1 al reageerde op mijn stem. Dat je voor altijd in mijn leven zal blijven en dat dat mij absoluut on top of the world maakt! Dat je gezond bent en dat er ouders zijn met veel ergere verhalen. Dat alleen jouw start slecht was … maar wat zou ik graag mijn start als moeder overdoen.
Comments
Dat kusje door mijn telefoon … – Mama is thuis!
29/03/2018
[…] Lees ook: Kleine Reijn had een moeilijke start […]
Lieve maand december, ik zou je opnieuw willen inkleuren! – Mama is thuis!
18/12/2017
[…] van een eigen gezin mij een nieuw blank canvas zou geven om zelf in te kleuren. Maar juist door de komst van Reijn wil ik extra graag dat iedereen lief doet deze maand, dat Reijn een fijne associatie krijgt met jou […]
linda
6/05/2017
Ohw wat sneu en herkenbaar. Ik dacht ook dat ik de regie had. Nu 17 jaar later weet ik het zeker. Leef in het nu. Dat is alles wat je hebt. Bedwelmende middelen zijn het ergste wat je kan overkomen. Los van je gevoel. Los van de werkelijkheid. Los van de mensen om je heen. Terwijl het enige wat belangrijk is je te verbinden met alles en iedereen die er toe doen nu op dit moment. Aan jou de keuze wie of wat. Enjoy!
Christel
4/05/2017
Ik ken je niet en je zus die dit post ook niet, maar mijn god wat HEFTIG…… Veel geluk gewenst…X christel
Marion
4/05/2017
Lieve sarah.
Ken je me nog..de moeder van Nicole.
Ik lees je verhaal en je nam me helemaal mee in je gevoel.
Moest er een traan van weg pinken.
Prachtig hoe jij je ervaringen met ons deelt…en zo herkenbaar.
Hoop dat alles een plek heeft gekregen en je nu jezelf je kind en je partner samen de ruimte gunt en geeft om onwijs te genieten van dit hele mooie wonder ‘Reijn’…..
Veel liefs Marion x
Esther
4/05/2017
Wat een lieve betrokken zus heeft Sarah! 🙂 Welkom ook hier Femke, mooie dag gewenst!
Lindsay
4/05/2017
Jeetje ja herkenbaar. Het is zo niet hip om je pas uitgeperste baby half levend achter te laten op de neo en zelf met een lege maxicosi naar huis te moeten gaan. En jezelf een ontaarde moeder moeten voelen omdat de verzorging van Jouw kind uit je handen is gerukt. Het was “maar” een week, maar ik heb een jaar later nog steeds het gevoel dat ik die week haar mama niet was. Sinds haar slechte start is ze niet meer ziek geweest, dus ik heb uiteraard niks te klagen. Maar toch gaat het nog regelmatig door mijn hoofd heen.
Nicole
4/05/2017
Lieve Sarah wat dapper en mooi geschreven! Jij bent een geboren moeder. Het levensverhaal van je lieve zoon start ook met het loslaten van jou angst…. wauw! Wat een prachtige connectie ❤ Ik lees graag meer van je! Dikke knuffel
Femke
4/05/2017
Lieve Sarah,
Ik lees je blog met tranen over mijn wangen van verdriet, compassie en ook trots.
Zo mooi omschreven hoe het ook kan zijn en hoe het kan voelen wanneer het moeder worden even anders loopt dan gehoopt, gedroomd of bedacht.
Ik kijk uit naar de komende blogs van mijn zusje, over moeder zijn, mijn knappe neefje en belachelijk knappe zwager.
Liefs Femke