Ik ben een vrouw, een rouwende vrouw. Een vrouw die graag moeder had willen worden, maar bij wie dat niet is gelukt.
Ik bewandel mijn eigen pad, een pad dat ik moet bewandelen met uiterste concentratie en bedachtzaamheid.
Het is een reis door het donkerste gedeelte van mijn ziel en het heeft ontzettend veel tijd gekost om de plaatsen te passeren waar ik bang voor was.
Op de dagen dat mijn verdriet op de voorgrond staat, ben ik waarschijnlijk niet leuk. Ik heb dan een kort lontje, ben niet geconcentreerd, ik huil snel en glimlachen doet zelfs pijn. Op die dagen ben ik niet mijn eigen vrolijke zelf.
Bied op die dagen geen beterschap aan, geen pil, en geen ‘goed gesprek’. Kom gewoon naast me zitten en zie mijn verdriet, wend je niet van me af. Wees alsjeblieft voorzichtig met me. Ik zal hier nooit overheen komen, dus vraag me ook niet dat te doen.
Zelfs op de dagen dat mijn verdriet op de achtergrond lijkt te zijn, is het verdriet er. Onder mijn hartelijke lach steekt nog steeds de pijn van gemis en frustratie. Mijn lijf duikt ineen van het loden gewicht van het gemis van mijn kind, en soms voelt het alsof ik ontplof.
Misschien — later als ik heel oud ben — kijk ik achterom en denk dan bij mezelf dat de tijd mijn wonden heeft geheeld. Maar vergeet niet dat er geen dag voorbij zal gaan waarop ik denk: wat als …
Lees ook: Voor altijd een kinderloze moeder
Over Margreet
Margreet en haar man zijn ongewenst kinderloos. Hun allerliefste wens zal niet vervuld worden en dat doet pijn. Over het verdriet dat zij voelt, schrijft zij op haar blog. Puur en zonder schaamte, gewoon zoals het is. Hiermee inspireert zij andere vrouwen en creëert zij openheid rondom dit thema. Verdriet alleen dragen is zwaarder dan wanneer het gedeeld wordt en gedragen door lotgenoten. Margreet voelt zich in haar hart een moeder en laat dat niet los maar houdt het op een andere manier vast op haar nieuwe levenspad.
Comments
Lipstickencupcakes
6/09/2018
Wat lijkt me dit een ontzettend verlies. Heel veel sterkte gewenst
Juliette
5/09/2018
Wat een mooie blog en heb je je emoties prachtig omschreven. Wat een verdriet moet je dragen…heel veel liefs. Juliette
Linda
5/09/2018
Ik heb er werkelijk waar geen woorden voor, wanneer je als vrouw je grootste wens niet uit kan laten komen. Ik hoop dat uiteindelijk tijd alle wonden heelt, of het op zijn minst wat draagbaarder kan maken. Want ik kan mij zo goed voorstellen dat die pijn nooit weg gaat!
Monica
4/09/2018
Wat verschrikkelijk. Ik ben zelf moeder en had een enorme kinderwens dus mijn droom is gelukkig uitgekomen. Vind het zo verdrietig als het bij een ander niet lukt. Heel veel sterkte gewenst.
Daisy De Vos Burchart
4/09/2018
Wat een prachtige tekst, die tegelijk ook best pijnlijk is. Ben zelf wel moeder maar ik kan me zo goed voorstellen hoe frustrerend en pijnlijk dat moet als je zelf ook zo graag wil en het maar niet wil lukken 🙁
Heel veel sterkte op de vooral moeilijke dagen. En wat ben je toch een sterke vrouw! Ik hoop oprecht ook dat je dat je mensen kan helpen/inspireren door dit taboe te doorbreken! Echt heel veel respect!
Priscilla
4/09/2018
Oh wat kan ik het verdriet me voorstellen. Mijn kinderwens is/was ook erg groot en wij hebben er een lange medische weg voor moeten afleggen. Hele dikke knuffel!!
Deborah
4/09/2018
Wat een prachtig maar o zo pijnlijk stuk tekst.
Ik leef, voor zover dit kan, met jullie mee!!
Sterkte, vooral op de moeilijke dagen.