In mijn vorige blog schreef ik er ook al over en ik blijf er maar mee bezig tijdens deze zwangerschap. Een lastige keuze: Ga ik voor een tweede poging tot borstvoeding of ga ik meteen voor flesvoeding? 

Aangezien het ‘drama’ van de eerste keer nog behoorlijk vers in het geheugen ligt, wil ik beide opties goed afwegen.

Een hoopvol begin

Het begon zo mooi. Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Mei vorig jaar beviel ik van een kerngezonde zoon. Hoewel de borstvoeding in eerste instantie wat langzaam op gang leek te komen — mede door de keizersnede — was Floris een tevreden baby. Maar omdat ik het voeden toch best lastig vond, besloot ik de hulp van een lactatiekundige in te roepen. Zij adviseerde mij te gaan kolven, om mijzelf en mijn lijf te helpen. Ik had hier geen ervaring mee, maar wilde dit wel proberen. Nog voordat ik het ziekenhuis had verlaten, begon ik met kolven. En dat ging goed! Heel goed zelfs. Wat was ik trots op mijn eigen lijf! De productie nam flink toe. Volgens de lactatiekundige was dit een heel goed teken. Kolven was voor mij — net als voor veel vrouwen — niet echt een leuke bezigheid. Maar ik ging ervoor, dit moest lukken! Ineens vond ik het slagen van de borstvoeding veel belangrijker dan ik vooraf had kunnen bedenken. Een beetje vreemd vond ik dat wel, want ik stond er voor de komst van Floris heel nuchter in. Maar de geboorte van een kindje kan je kijk op dingen behoorlijk beïnvloeden, weet ik nu.

De eerste barstjes

Vol goede moed ging ik thuis verder waar we in het ziekenhuis waren gebleven. Ik had een hele lieve en kundige kraamzorg en ben echt goed geholpen bij het voeden van Floris. Wat ik wel heel vervelend vond, waren mijn borsten. Ik ben van nature al goed bedeeld maar tijdens de zwangerschap kwam daar iets bij. Niet extreem veel maar van mij mocht het wel stoppen, mijn borsten zaten voor mijn gevoel echt mega vol. Een vervelend gevoel wat maar niet verdween. En het deed inmiddels enorm veel pijn. Ik kolfde, voedde, masseerde en koelde. Maar het gevoel van ‘vol zitten’ bleef. Daarbij kwam dat ik echt tegen de klippen op moest eten, omdat het voeden en de enorme productie veel energie kostte. Ik herkende dan ook binnen een paar dagen mijn ‘oude’ lijf niet meer. Ik viel af en er was eigenlijk niet tegenaan te eten. Toen Floris ook bleef afvallen, kwam bij mij de onzekerheid: deed ik hier wel goed aan? Ik wil dit zo graag doen voor hem maar zo gaat het toch niet? Floris vroeg enorm veel. Wanneer ik klaar was met voeden kwam hij zeker een uur later weer. Het moest allemaal zo fijn en mooi zijn maar dat was het verre van. Toen ik op een avond in bed lag te piekeren, wilde mijn man niks liever dan flesvoeding gaan kopen voor zijn zoon. Hij had nu behalve een verdrietige baby inmiddels ook een verdrietige vrouw.

Borstontsteking en verdriet

Inmiddels werd ook ik niet meer blij van het voeden van Floris. De knusse momenten van het begin, waren weg. Ik werd er heel verdrietig van. Ik wilde zo graag zelf mijn kindje voeden. Toen ik tijdens een voeding huilend tegen mijn man en moeder zei dat het voeden en mijn borsten meer pijn deden dan het litteken van de operatie, stortte ik in. Ik kon niet meer, ik was helemaal op. Voor mijn gevoel had ik enorm gefaald als nieuwbakken moeder.

We besloten de huisarts te bellen en deze kwam dezelfde dag nog langs. De details zal ik jullie besparen maar het kwam erop neer dat ik een dubbele borstontsteking had en ernstige hyperlactatie. Nu klinkt dat laatste als een luxe-probleem: altijd meer dan genoeg melk voor je kindje, maar het is allesbehalve fijn. De melk hoopte zich gewoon op. Behalve dat, verklaarde dit ook waarom Floris afviel en honger bleef houden. Hij dronk simpelweg bijna geen vette, voedende ‘achtermelk’. Hij kon hier niet bij doordat er te veel melk was en mijn borsten te vol zaten.

Hoewel ik eerst echt niet wilde stoppen met voeden, kwam ik na het gesprek met de huisarts tot de conclusie dat het zo niet verder kon. Mijn lijf was op en ik herstelde door dit alles maar langzaam van de keizersnede. Toen ik eerlijk vertelde dat ik mij heel down voelde tijdens het voeden, besloten we dat het op een andere manier verder moest. Erwin kocht een bus flesvoeding en gaf zijn zoon voor het eerst de fles. Binnen een mum van tijd was hij weer de lieve, tevreden baby van de eerste paar dagen. Ik kreeg medicatie om de productie te verminderen, gevolgd door een zware antibioticakuur. Voeden mocht niet meer. Een beetje de druk weghalen door te kolven mocht wel, maar al vrij snel zou de productie teruglopen en zelfs stoppen.

Hoewel ik het een enorme tegenslag vond, wist ik dat het juist was. Onze zoon was immers het allerbelangrijkst. Floris groeide weer als kool en dat deed mij heel goed. Deze hele periode kreeg voor mij langzaam een plekje. Gelukkig herstelde ook ik snel en voelde ik mij een sterker mens worden, zowel mentaal als fysiek.

Een tweede poging: ja of nee?

En toen raakte ik opnieuw zwanger. Al snel was het voor ons iets om over na te denken: weer borstvoeding proberen of niet. De behoefte tot een tweede poging was er bij mij eigenlijk meteen. Ik wil het zo graag nog een keer proberen. Mede omdat ik in mijn omgeving heb mogen ervaren dat het — na een mislukte eerste keer — de tweede keer wel goed kan gaan. Van Erwin hoeft het niet zo nodig. Hij gunt mij een fijne eerste periode met de kleine man en zijn grote broer. Zonder pijn en verdriet. En dat snap ik. Daarom hebben we samen iets afgesproken. We halen sowieso flesvoeding in huis, voor het geval borstvoeding niet lukt. Ook het nummer van een lactatiekundige leggen we alvast klaar. Er vanuit gaan dat het gaat lukken, doe ik niet. Maar ik koester wel de hoop. We zijn minder onwetend nu, wie weet helpt dat.

Heb jij een soortgelijke ervaring en daarna een succesvolle periode gehad? Laat het mij weten in de comments. Tips en adviezen zijn meer dan welkom! 

Liefs,
Isa