Al een week lang twijfel ik of ik er een blog over moet schrijven. Maar ik zit zo vast, ben zoekende en ervaar daarin ook een bepaalde mate van ‘alleen zijn’ dat ik het toch maar ‘gewoon’ doe. 

Was ik het jaar met frisse ideeën en enthousiast van start gegaan, inmiddels is mijn ambitie gaan wankelen en mijn gedrevenheid een beetje zoekgeraakt.

Niet meer slechts een hobbyist

Mijn blog bestaat in deze vorm nu ruim twee jaar. Een mooie periode waarin de ene piek de andere opvolgde en de groei een mooie lijn omhoog toonde. Eind vorig jaar voelde ik dan ook ineens heel trots en blij dat het er echt tijd voor was. 2018 zou ik van mamaisthuis een bedrijf maken en vanaf dat moment hoef ik mij niet langer slechts hobbyist te noemen. De waardering, contacten en het plezier in iets hebben van jezelf die wegvielen toen ik door mijn ziekte niet meer kon werken, had ik teruggevonden met het creëren van deze plek.

Met gepaste inspanningen en input kon ik eindelijk iets doen waar ik voldoening uithaalde en gelukkig van werd. Supertrots was ik dat het na twee jaar zo’n succes is gebleken. Hoewel ik heel vaak nog een stap terug moet doen, letterlijk teruggefloten word of mensen moet teleurstellen omdat ik geen strakke deadlines kan waarborgen, was het wel mijn ‘kindje’, mijn passie en mijn weg naar onafhankelijkheid.

ME CVS blogger bedrijf ambitie

Zelfs niet wanneer het moet

De laatste drie weken ben ik alleen harder dan ooit teruggefloten. Nu ik het zo opschrijf, voel ik het weer en dat maakt mij behoorlijk verdrietig. Al mijn energie ging namelijk zitten in mijn gezondheid. Eigenlijk mijn niet-gezondheid want ik was letterlijk uitgeschakeld door extreme hooikoorts en te veel hooi op mijn vork. Niet eerder was het zo’n aanslag op mijn lichaam, mensen die er ook last van hebben kunnen vast een beetje invoelen hoe naar het moet zijn.

In plaats van alles om mij heen los te laten en mij alleen maar bezig te houden met mijn lijf en toegeven aan rust, ging ik door. Weliswaar een tandje minder maar ik bleef schrijven omdat het mij juist zo ontzettend veel brengt. Het maken van mooie posts, uitwerkend van interviews is een stukje van mij waar ik veel in kwijt kan en dat kan ik niet zomaar loslaten. Ook niet wanneer het moet … zelfs niet wanneer er geen energie meer over is. Want naast het ziek zijn, is het privé ook nog eens razend druk zo einde schooljaar. Daar kun je als moeder niet aan ontsnappen, je moet door ongeacht of je nu ziek bent of niet.

Lees ook: Een nieuwe ster voor dezelfde wens

Plezier omzetten in ambitie

Nu de hooikoorts minder is en ik mij lichamelijk iets beter voel, komt pas de klap. Ik heb zoveel gegeven en ben ontzettend moe van alles. Ineens voelt alles onzeker voor mij. En dat gevoel maakt mij aan het zweven qua gedachten. Wil ik dit platform nog wel beheren? Wil ik hier nog wel een groter succes van maken? Wil ik er überhaupt nog wel een bedrijf van maken? Hoe ga ik ooit die balans vinden; die balans die ook niet te maken was in een betaalde baan en deze ziekte? Is het realistisch om plezier om te zetten in ambitie?

Er zijn een aantal mensen die mij de laatste week gevraagd hebben hoe het gaat, alsof ze het aanvoelden. Normaal ben ik niet het type om eerlijk te zeggen dat het niet zo lekker gaat maar hé als we het over valkuilen hebben dan is dat er één van ; ) Alleen zijn heb ik genoeg gevoeld deze weken.

Zou dit de grens zijn?

Hoe het gaat? Alles waar ik zo van overtuigd was begin dit jaar, alles wat zo heerlijk ambitieus voelde, voelt ineens een stuk minder haalbaar. Zou dit de grens zijn waarop voor eens en altijd duidelijk wordt dat deze rotziekte gewoonweg niet te combineren is met welke ambitie dan ook. Mijn ambitie, mijn vrijheid. Vrij van etiketten en stigma’s.

Hoe ik mij voel? Ik voel dat ik het even niet weet …