Ze waren er klaar voor; na de geboorte van twee prachtige zoons wilden Samantha en haar man graag een derde kindje krijgen. Een feest voor zoontje Jayden van 6 want die riep al lange tijd dat hij zo graag een zusje wilde.

Toen Samantha hem vertelde dat een baby ook een jongen kan zijn, zei hij dat dat geen punt was; dan kon de baby mooi naar oma toe. Niet lang daarna was Samantha zwanger, wat was dit kleine wonder gewenst in het gezin. Na een goede eerste termijnecho was het tijd om het aan beide jongens te vertellen, die vervolgens een gat in de lucht sprongen. Trots leefden ze mee met mama en haar steeds groter groeiende buik.

NIPT

“Aangezien ik inmiddels 36 jaar was en we het geluk hadden van twee kerngezonde zoons, besloten we de NIPT te laten doen. In die tijd werd het in Nederland nog niet vergoed maar we hadden het geld er voor over. We wilden graag vroegtijdig weten of er geen chromosoomafwijkingen waren én we waren reuzebenieuwd of we inderdaad een meisje kregen. Natuurlijk was gezondheid het allerbelangrijkst maar een zusje aan ons gezin toevoegen zou ook wel heel bijzonder zijn en voor een mooie balans zorgen.”

Een eerste kleindochter

Vlak voor kerst kregen Samantha en haar man de uitslag van de test. Er waren geen afwijkingen gevonden en hun droom kwam uit: er groeide een klein meisje in Samantha’s buik. Wat een prachtig nieuws zo voor de feestdagen. De spanning tijdens de ‘Reveal Party’ was voelbaar, dit nieuwe wonder was zo welkom en iedereen was benieuwd of Jaydens wens zou uitkomen. “Toen de roze kleur uit de taart tevoorschijn kwam, rolden er tranen over de wangen van mijn ouders. Hun eerste kleindochter, een mooier kerstcadeau hadden ze niet kunnen krijgen. Vanaf dat moment mocht iedereen het weten. De jongens waren zo zorgzaam en lief voor mij en hun babyzusje. Jesse gaf iedere dag kusjes op mijn buik en Jayden zorgde ervoor dat ik altijd net een beetje meer eten binnenkreeg!”

Voor Samantha en haar gezin was de twintigwekenecho een spannend moment. Groot was de opluchting toen bleek dat met het zusje van Jayden en Jesse alles in orde was. Nu konden ze pas echt zonder zorgen genieten van de verdere zwangerschap.

“Ik heb de kasten uitgezocht en alle babykleding voor jongens weggeven. Het ging nu echt gebeuren, ons meisje gaat verder groeien en over een tijdje kunnen we haar in onze armen sluiten. Wat keken we hier naar uit!”

Tot die ene avond

“Dat we onze droom maar heel kort zouden leven, hadden we geen moment kunnen bedenken. Alles was goed en leek goed … tot die ene avond! Als een zeepbel spatte alles uit elkaar en maakte intense blijdschap plaats voor grote zorgen en diep verdriet.”

Samantha genoot altijd enorm van het gekriebel en gewiebel van haar meisje in de buik. Iedere avond was het raak, zodra zij rustig ging zitten, liet de kleine merken dat het nog lang geen tijd was om te slapen. Heerlijk vond ze dat, ze kon de klok erop gelijkzetten. Tot die ene avond, er gebeurde helemaal niets. Na een tijdje rustig gezeten te hebben, voelde ze helemaal geen bewegingen in haar buik. Haar man Vincent zag de paniek in haar ogen maar bleef rustig: ‘Ze kan toch een keer wat minder druk zijn. Ga lekker slapen dan zul je zien dat ze weer gaat dansen.’ Ze spraken af de volgende ochtend de verloskundige te bellen als ze het niet vertrouwden.

“Toen ik de volgende ochtend wakker werd en na het ontbijt nog steeds niets voelde, besloten we te bellen. Hoewel ik kalm probeerde te blijven, voelde het alsof er een storm op komst was. Zou het nu echt mis zijn? Waarom reageert mijn kleine meisje niet? De verloskundige reageerde heel nuchter en vertelde dat het met 24 weken heel normaal was dat je een dag de kleine wat minder voelt. Niets om je zorgen over te maken. Omdat ze merkte dat wij dat wel deden mochten we langskomen; we zouden toch met 5 minuten weer buiten staan.”

Meteen toen Samantha plaats had genomen op het bed, voelde ze aan alles dat het helemaal mis was. Dat de verloskundige geen hartslag kon vinden bevestigde dat gevoel alleen maar meer, ondanks dat zij rustig bleef en zei dat het wel vaker voorkwam. Er moest een echo gemaakt worden om duidelijkheid te krijgen hoe het met de dochter van Samantha en Vincent ging.

Gestopt met kloppen

“Mijn man zat rustig te wachten in de auto met onze zonen — want ik zou immers met 5 minuten weer buiten staan — toen de verloskundige hem kwam halen. Natuurlijk voelden Jayden en Jesse ook dat er iets aan de hand was. Terwijl onze twee kanjers daar ijzig op een stoel zaten te wachten dacht ik alleen maar heel bewust na over hoe ik het beste kon reageren, want dat het mis was wist ik al. ‘Er zit vocht om het hartje en de longetjes … het hartje is gestopt met kloppen’, zei de echoscopiste. Ik hoorde nog dat ze zei dat het — gezien de grootte van ons meisje — waarschijnlijk net gebeurd was, daarna ging alles langs mij heen. Wat een nachtmerrie, hoe kon dit nou? Ik vocht tegen de tranen en keek naar onze lieve jongens die muisstil op een stoel zaten.”

“We huilden samen. Toen we hoorden dat we onze dochter verloren waren, bekeek ik onze twee jongens als een wonder. Iedere knuffel en kus die ik kreeg, voelde vanaf dat moment als een soort levenslijn die je toegegooid krijgt. Het intense gevoel van hun armen om mij heen, hun zoute warme tranen, dankbaarheid en verdriet komen op dat moment samen.”

Een klein engeltje

Vanaf het moment van overlijden komt het gezin in een achtbaan terecht. Een rollercoaster aan emoties waar je niet meer uit kunt en grotendeels op de overlevingsstand staat. Hun meisje kregen ze niet meer terug, de focus lag nu op de jongens; hoe gaan we hen door zoiets heftigs heen slepen. Hun zo gewenste zusje en kleine vriendinnetje, ze hoort er vanaf dat moment iedere dag bij. Hoewel het lastig te begrijpen is, helpt het Jayden en Jesse dat hun zusje een heel mooi plekje in de hemel heeft. Op die manier kunnen ze er mee dealen en zijn ze vooral trots dat ze een klein engeltje hebben, want dat kan niet iedereen zeggen.

“Iedere dag werden we wakker in dezelfde nachtmerrie. De dood van ons geliefde meisje was keiharde realiteit maar het leven draaide door. Voor onze jongens moesten we verder, ondanks het grote verdriet. Iedere dag zorgden we dat ze verder konden in het normale ritme van school en afspraken. Maar wanneer ze buiten de deur waren, zakte ik in elkaar van verdriet en pijn. Die dag dat ze naar school gingen en wij naar het ziekenhuis moesten om te bevallen van hun zusje, brak ik helemaal. Het was zo oneerlijk. Waarom moest ons dit overkomen? Zo zaten we vrijdag nog met onze neus in de behangboeken en zoeken we deze dinsdag een kistje uit voor ons lieve meisje.”

vijfde ziekte miskraam baby zwangerschap voorlichting

Onmenselijk en definitief afscheid

“Op 14 maart 2017 om 22.25 is onze dochter Hope geboren. Ik weet nog dat ik vlak voor de bevalling wel twintig keer uitschreeuwde: ‘Ik wil dit niet, ik wil dit niet! Als ze geboren wordt ben ik haar voor altijd kwijt.’ Ondanks het enorme verdriet waren we zo blij dat we ons lieve meisje nu eindelijk vast konden houden. Het voelde zo fijn, we waren eindelijk papa en mama geworden van een dochter. Ze was zo gewenst en volmaakt. Dat we de geboorte van Hope als iets moois konden ervaren, hadden we niet verwacht. Het afscheid die dag erna was onmenselijk en veel te definitief.”

Een aantal weken later wordt duidelijk dat Hope is overleden na een zwangerschap van 24 weken en 3 dagen. Samantha bleek de vijfde ziekte opgelopen te hebben en hierdoor heeft hun meisje bloedarmoede en vochtophoping gekregen.

Lees ook: Daphne verliest met ruim 20 weken zwangerschap zoontje Lewi

Verhaal delen om te informeren

Samantha heeft geen idee waar en hoe ze de ziekte heeft opgelopen. Haar zoontjes hebben de vijfde ziekte nooit gehad. Ze wil heel graag het verhaal van Hope delen om mensen te waarschuwen en bewust te maken. De vijfde ziekte is vaak onschuldig bij kindjes maar tijdens een zwangerschap kan het via de moeder een gevaar opleveren voor het ongeboren kind. Hier wordt nauwelijks over geschreven.

“Ook al bestaat er maar 9% kans op de heftige afloop zoals die van Hope, ik vind het mijn taak om mensen voor te lichten. Hope heeft een verhaal te vertellen waar veel te weinig over bekend is.

Wanneer de ziekte zichtbaar is, heeft besmetting al plaatsgevonden. Mocht jouw kindje deze ziekte hebben, stel mensen in je omgeving op de hoogte en zeker zwangeren. Zo kan er gekeken worden of iemand antistoffen in het bloed heeft, dit is het geval als je al een keer deze ziekte hebt gehad. Jouw kindje in de buik is dan beschermd. Mocht er geen sprake zijn van antistoffen en je bent zwanger dan kan er  — mocht het nodig zijn — een bloedtransfusie plaatsvinden via de baarmoederwand. Wanneer iedereen op de hoogte is van het risico van deze ziekte bij zwangeren hoeft er wellicht nooit meer een kindje aan te overlijden. Ons mooie meisje Hope krijgen we er niet mee terug en dat doet ontzettend veel pijn maar ik zal er alles aan doen om anderen dit intense gemis en verdriet te besparen.

Dank voor het lezen en delen van ons verhaal.”