Twee weken geleden was het zover. Na bijna anderhalf jaar kreeg ik eindelijk via het OM het politie-dossier onder ogen. Meer dan vijftien maanden heb ik erop moeten wachten. Lange maanden die voor mij in het teken stonden van revalidatie, pijn en een prangende onbeantwoorde vraag: ‘Ze zal toch niet ontkennen dat ze heeft zitten appen?’
Vertrouwen terugkrijgen
Voor mij is die fout toegeven het allerbelangrijkst! Ik voel mij met betrekking tot dat strafbare feit zo ontzettend machteloos. Het maakt al mijn verdriet, pijn en onzekerheden ten aanzien van mijn gezondheid zo ontzettend nutteloos. Ik wens voor mijn opgroeiende kinderen een zo groot mogelijk haalbare verkeersveiligheid en daarbij hoort voor mij ook gerechtigheid. In de hoop dat mensen leren van hun fouten maar ook om mijn eigen geloof en vertrouwen in medeweggebruikers weer terug te krijgen.
Zo alleen gevoeld
Echter – toen de maanden voorbij streken – bekroop mij steeds meer het gevoel van onrechtvaardigheid. Ik heb mij zo alleen gevoeld in deze zaak. Ik was het slachtoffer, dat was duidelijk. Maar er was al die tijd maar geen dader. Tenminste, niet officieel. Niet veroordeeld. Niet iemand die een bekentenis aflegde zoals die bewuste avond van 26 september 2019. Doordat er zo weinig schot in het juridische proces zat, zakte de moed mij vaak in de schoenen.
Geen inbeslagname
Die avond zijn er helaas fouten gemaakt door de onvoldoende bemande politie waardoor L. geen auto en geen telefoon heeft hoeven inleveren. Een verkeersongeval waarbij iemand direct toegeeft dat er op het moment van de aanrijding gebruik gemaakt werd van een mobiele telefoon. Een verdachte en een verkeersslachtoffer met ernstig lichamelijk letsel. Zover was duidelijk. En toch vond de agent het die avond niet noodzakelijk om telefoon en auto in beslag te nemen voor nader onderzoek. Die wetenschap heeft vijftien maanden aan mij geknaagd.
Het plezier is mij ontnomen
Seizoenen die voorbij gingen waarin ik zo enorm verlangde naar ontspannen autorijden, normaal pijnvrij kunnen lopen … Jij die al die tijd als automobiliste aan het verkeer kon deelnemen, de dans ontsprong zonder enig letsel. En ik die al meer dan een jaar moet dealen met de slopende ontwrichting van PTSS. Autorijden waar ik zo van hield. Het plezier en de fysieke mogelijkheid is mij ontnomen.
Vijftien maanden bleef het stil
In het afgelopen jaar heb ik zo vaak gehoord: ‘Tuurlijk ze is schuldig, ze heeft een zeer grote fout gemaakt. Maar vergeet niet dat zij ook een trauma heeft’. Ik heb mijzelf dat ook altijd voorgehouden. Ook zij moet dealen met dit gegeven. Zij zal vast spijt hebben en berouw tonen. Ik ben niet het type dat kijkt naar het slechte in de mens, juist niet. Ik probeer altijd te kijken naar het goede en ben zeker vergevingsgezind. Dat is al die maanden ook echt mijn uitgangspunt geweest.
Ik wil gebruik maken van mijn spreekrecht in de rechtszaal. Ik wil haar laten weten hoe wij nu leven, wat de gevolgen zijn van haar daad en hoe onzeker de gezondheid van mijn been geworden is. In de hoop dat ze beseft dat ze een keuze had. In de hoop dat ze de beslissing van die avond nooit meer zal maken. Ik ben benieuwd waarom zij nooit geïnformeerd heeft hoe het ging. Niet via de recherche en niet via mijn advocaat. Het bosje bloemen dat wij drie dagen na de aanrijding kregen kwam te vroeg. Dat hebben we haar laten weten. Ik lag zwaargewond op bed, nog beduusd van wat mij was overkomen. Het bericht met enkel ‘het spijt me en groetjes’ voelde koud en inhoudsloos. Wel hebben we toen aangegeven dat we open stonden voor contact vanuit haar op een later moment. Echter, het bleef stil. Vijftien lange maanden bleef het stil.
Een andere scenarioschrijfster
Soms zat mijn hoofd zo vol gedachten. ‘Ze zal toch niet ontkennen dat ze zat te appen toen ze mij van het zebrapad afreed’. Dit was namelijk wat ze direct verklaarde die avond nadat ze haar auto met piepende banden tot stilstand had gebracht. Een verklaring die door meerdere getuigen is aangehoord en opgeslagen. Woorden die ze in andere vorm maar met dezelfde strekking later die avond ook aan de politie vertelde. Woorden uit haar eigen mond waarmee ze ons deelgenoot maakte van wat er zich in haar auto had afgespeeld ten tijde van de harde knal en het gegil dat ze hoorde. Net voordat ze mij in het licht van de koplampen van haar auto meters verderop op het natte wegdek zag liggen. Dat een hele slechte film die zich zo zuiver en echt heeft afgespeeld ineens zo’n andere scenarioschrijfster zou krijgen, dat had ik nooit kunnen bedenken.
Impact van een ernstig verkeersdelict
Aangezien de zaak nog voor moet komen wil ik inhoudelijk niet veel kwijt maar het helpt mij om te schrijven. Zo kom ik verder in mijn eigen mentale proces. Ik zal nooit toelichten om wie het gaat en hoop dat mensen altijd met respect blijven reageren. Hoe lastig soms ook want onrecht doet pijn. Ik deel over de aanrijding omdat ik mensen wil informeren over de enorme impact van een ernstig verkeersdelict. Over hoe kwetsbaar je bent als verkeersslachtoffer, niet alleen op de weg maar ook in het hele juridische proces erna. Er zijn zoveel klappen die je steeds weer te verwerken krijgt. Voor mijn gevoel had L. een hele harde klap kunnen voorkomen. Ik had immers maar een wens: ‘Ik wil dat ze erkent en bevestigt wat ze die avond zelf vertelde. Dat zij mij append en met snelheid van het zebrapad gelanceerd heeft.’ De straf maakt mij niet uit maar dat verklaren is voldoende.
Vol ongeloof het politie-dossier gelezen
Daarmee maakt zij dat we beiden in zekere zin slachtoffer zijn en maakt ze het juridisch lijden voor mij milder. Hoezeer ik het ook hoopte; jij hebt besloten je anders op te stellen in deze zaak. Mensen hoeven niet langer tegen mij te zeggen dat jij ook slachtoffer bent. Die gevoelens van medelijden heb ik je ruim een jaar lang gegund. Het politie-dossier bewijst keihard dat er in onze zaak maar een dader en een slachtoffer is. Wij zullen voor altijd met elkaar verbonden zijn. Zo gaat dat in het leven. Mensen gaan deel uit maken van je bestaan omdat ze daar blijvende invloed op uitoefenen. Met tranen en een knoop in mijn maag las ik het dikke dossier. Vol ongeloof!
Ik hoop dat er nog een moment komt dat je mij de mogelijkheid geeft jou niet alleen als dader maar ook een beetje als slachtoffer te zien. Maar daarvoor moet je spijt hebben en oprechte interesse tonen in hoe mijn leven de afgelopen vijftien maanden is geweest. Daarvoor moet je willen weten hoe mijn gezin hierdoor beïnvloed is. Berouw tonen en een bekentenis afleggen is het enige wat je mij nu nog hoeft te geven. Je hebt mij zoveel ontnomen door dat appje.
Hunkering naar onbezorgd stukje verleden
Vandaag was het een prachtige winterdag. Voor het eerst in jaren had heel Nederland schaatskoorts. Terwijl ik in ons mooie park liep trok mijn jeugd zich aan mij voorbij. Kijkend naar het ijs, de bevroren meertjes en sloten zag ik ouders en kinderen die voor het eerst sinds jaren de ijzers onderbonden. Dat was mijn jeugd; glijden over de Friese meren. De ijzige wind door je haren terwijl benen zich sterk maakten om de winterse kou te trotseren. Je moest eens weten hoe de tranen over mijn wangen rolden vanachter mijn zonnebril. Tranen van diep gemis, hunkering naar dat onbezorgde stukje plezier uit mijn verleden. Met een koud, pijnlijk en zwak been loop ik terug naar huis. Het was de zoveelste confrontatie met wat er niet meer is.
Er is maar een die spijt heeft van die avond in september en dat ben ik. Had ik jou maar nooit ontmoet.
Geef een reactie