Een week geleden plaatste ik op Facebook onderstaand krantenbericht. Een bericht waarin de Engelse moeder Tammy vertelt dat zij liever nooit moeder was geworden omdat het moederschap haar te veel heeft gekost op emotioneel, psychisch en mentaal vlak.

Dit artikel maakte veel los op onze Facebook pagina want bij iedere moeder, of je je nu wel of niet kunt identificeren met Tammy, raakt deze opmerking het basisgevoel van het moederschap. In Nederland is het not done om je in negatieve zin uit te laten over het hebben van kinderen en over de druk die dat op je leven uitoefent. Er wordt ons geleerd om vooral positief en dankbaar te zijn voor het feit dat we moeder mogen en kunnen worden. Dat de zwangerschap, de bevalling, de geboorte van je kind én van je gezin een emotionele en fysieke achtbaan te weeg brengt, komt voor veel moeders als een complete verrassing.

Naar de omgeving en de buitenwereld wordt vaak mooi weer gespeeld als het gezinsleven obstakels kent of zwaar is. Maar ook al loopt alles op rolletjes, ontwikkelt je kindje zich helemaal volgens het boekje en vorm je een gelukkig gezin samen met je partner; het hebben van kinderen en de verantwoordelijkheid hiervoor dragen is af en toe een uitdaging.

Altijd mama

De druk die je kunt ervaren als moeder kan vergroot worden doordat je het gevoel hebt mooi weer te moeten spelen en steeds maar weer die dankbare en ‘ik houd alle ballen met gemak in de lucht’ moeder te moeten zijn. Het is onmogelijk en zelfs emotioneel ongezond om altijd maar te ‘spelen’ dat je nooit moe of humeurig bent, nooit zorgen hebt over je kinderen, nooit de behoefte hebt om je kinderen achter het behang te pakken, nooit je man zat bent omdat hij duidelijk alles vanaf een andere planeet (Mars) bekijkt, nooit eens een dag- een uur- een minuut- een seconde even geen Mámá wilt horen, nooit eens lekker los wilt gaan en je weer twintig wilt voelen, nooit meer terugverlangt naar het strakke goddelijke lijf dat je had toen het leven nog zo simpel leek, nooit even wilt uitslapen, nooit meer onbevangen in het leven wilt staan en nooit meer even HELEMAAL NIKS WIL.

Natuurlijk willen moeders dit, logisch, naast dat we moeder zijn en een volledig nieuwe rol op ons hebben genomen, blijven we ook nog vrouw. En juist die vrouw heeft haar eigen behoeften, los van het gezin. Alleen plaatsen moeders die vanuit nature altijd naar de achtergrond. Wij zorgen eerst voor het gezin en pas dan voor onszelf. Belangrijk is om balans hierin te vinden want de druk en de zorgen omtrent de kinderen zullen niet veranderen. Het hebben van kinderen en opvoeden blijft één van de mooiste dingen, zo niet het mooiste wat er bestaat maar is bij tijd en wijle ook zwaar.

Voor veel moeders kan het helpen om af en toe te zeggen dat het pittig is of misschien zelfs helemaal niet meer zo leuk om moeder te zijn, even alles eruit te gooien. Dat lucht op en daar moet ruimte voor zijn, zolang de kinderen daar niks van meekrijgen. Gewoon spreken en voelen vanuit je hart en daarna zoeken naar balans. Het begint uiteindelijk allemaal bij accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn zodat je daarna meer ruimte voelt om gewoon weer verliefd te zijn op je kind.

balans

Ik kreeg van Anja (www.hoekpunten.nl) een hele sprekende brief waarin ze, herkenbaar voor velen, precies verwoord wat het moederschap inhoudt:

Lieve mama’s,

Een brief om jou als mama een hart onder de riem te steken. Je doet het toch maar elke dag. Zorgen voor je kind. En of je er nu 1, 2, 6 of 10 hebt, het blijft een grote verantwoordelijkheid. Natuurlijk is het je plicht om als ouder goed voor je kind te zorgen, heb je er in de meeste gevallen bewust voor gekozen en doe je het met veel liefde. Toch valt het niet altijd mee.

Het hebben van een kind is niet te vergelijken met een baan. Je kunt er over discussiëren of de baan parttime of fulltime is. Eigenlijk is deze discussie zinloos, want een kind heb je altijd. De beginjaren zijn intensief met gebroken nachten. En ben je nog wel helemaal jezelf? Je had jezelf misschien voorgesteld een bepaald type ouder te zijn, maar dit blijkt in de praktijk behoorlijk tegen te vallen. Je dacht dat je voorbereid was. Dat je prima op alle gebieden goed kon blijven presteren, ook al slaap je soms maar 3 uur per nacht. Je dacht dat je er prima een druk sociaal leven op na kon blijven houden, een kind hoeft daar toch niks aan te veranderen? Of je bent misschien minder een moederkloek dan je dacht dat je zou zijn? Dat je huismoeder dagen soms best saai vindt? Of juist gestrest wordt van de bergen was en het huishoudelijke werk dat nooit ophoudt.

De schoolperiode kan een opluchting zijn. Aan de andere kant begint het loslaten. Je kind krijgt steeds meer zijn eigen (sociale) leven, wordt een stuk wijzer, soms al wat brutaal. Het kan ook zijn dat je kind zich niet ontwikkelt volgens ‘het boekje’ wat een hoop stress tot gevolg kan hebben. Er staan wel honderden pedagogen, coaches en spelbegeleiders voor jouw kind in de rij, maar hoe pik je de juiste eruit? En moet je wat doen? Is accepteren dat jouw kind zich net even anders ontwikkelt dan de ‘rest’ ook oké?

En dan zijn er nog de andere ouders. Als je geluk hebt, heb je de mogelijkheid om naast je leuke ervaringen ook je opvoedfrustraties te kunnen delen, zonder afgezeken te worden. Ouders die relativeren, humor en imperfectie als kernwaarden hebben. Als je minder geluk hebt moet je de waarden vooral uit jezelf halen. We kunnen elkaar snoeihard veroordelen als het gaat om de manier waarop we onze kinderen opvoeden. Zou ons harde oordeel misschien veroorzaakt worden door onze eigen onzekerheid?

Het valt niet mee. Ouder zijn. Dat we in een maatschappij leven waar we hoge eisen stellen aan onszelf en aan onze kinderen is niet echt helpend. Toegeven dat je het soms helemaal niet zo leuk vindt, het hebben van kinderen, dat je onzeker wordt van al die andere mensen die het zo goed voor elkaar lijken te hebben, is niet makkelijk. En je wilt niet als zeikerd bekend staan.

Maar wat nou als we onszelf toestaan om het ouderschap soms zwaar en moeilijk te vinden. Dit neemt niet weg dat we genieten van de leuke, grote en kleine momenten. Het hebben van kinderen vermenigvuldigt de emoties en de intensiteit ervan. Het ouderschap geeft zeker gevoelens van trots, blijdschap en geluk. Maar ook gevoelens van boosheid, verdriet, verveling en irritatie. En dat mag best. Best relaxed eigenlijk.