Wanneer Aniek last krijgt van een onregelmatige menstruatiecyclus, besluit ze naar de arts te gaan. Ze is inmiddels ruim een jaar gestopt met de pil en aangezien zij en haar vriend Bartele in de toekomst graag een gezinnetje willen stichten, leek een extra check wel handig.

Vervroegde overgang

Na allerlei tests en onderzoeken volgt uiteindelijk telefonisch de uitslag. Er is een verhoogde FSH waarde en een erg lage AMH waarde gemeten, wat niets anders betekent dan ‘vervroegde overgang’. “Ik was nog net geen 27 jaar en zou al in de overgang komen! Hoezo? Waarom? Ik had helemaal geen klachten, voelde me normaal, het enige dat anders was, was de menstruatie. De uitslag was enorm schrikken en zette ons meteen op scherp. We spraken altijd over onze kinderwens alsof het nog in de toekomst lag maar ineens was er toch haast bij om het een en ander te onderzoeken. We wilden zo graag een kindje van ons samen, misschien niet direct morgen maar we wilden het wel!”

Enige optie IUI

Aniek en haar vriend gingen op gesprek bij een fertiliteitsarts. Tijdens het gesprek werd meteen pijnlijk duidelijk dat zonder medische hulp de kans op een zwangerschap vrijwel nihil was. De optie IVF/ICSI werd ook direct van tafel geveegd. Dit had geen enkele zin volgens de arts aangezien Anieks AMH waarde erg laag was. Er bleef dus nog maar één ding over: IUI. “Dit was het dus, hier moesten we het mee doen. Zwanger worden zou alleen mogelijk zijn met IUI en dan nog zou het heel spannend worden. We moesten dit nieuws echt even verwerken maar aangezien de wens voor een eigen kindje erg diep zit, besloten we om er voor te gaan.”

Openheid tijdens traject

Tijdens het eerste IUI-traject in maart 2015 was Aniek een open boek. Ze was vooral heel nieuwsgierig naar wat het allemaal inhield en maakte er geen geheim van hoe het er voor stond. Wanneer ze bij vrienden ging eten, zette ze tussendoor met gemak de Pregnyl. Ze deed het gewoon, had er vertrouwen in en bleef positief. Zelfs de datum waarop de inseminatie plaats zou vinden werd gedeeld met vrienden. “Het enige wat mij tegenviel van het traject was het wachten. Man, wat duren twee weken dan lang. Al helemaal wanneer ik pijntjes had of vage klachten. Zou het?? Google was mijn beste vriendje toentertijd. Vrienden leefden erg mee maar wanneer ze ongeduldig gingen appen of ik al mocht ‘testen’, had ik toch spijt dat ik al zoveel bekend had gemaakt over ons traject.”

IUI 1 & 2 waren mislukt. Aniek was niet zwanger maar zij en haar vriend bleven hoop houden. Ze hadden tenslotte nog maar liefst 4 pogingen! Dat moest goed komen. Ineens zaten ze in een emotionele achtbaan van een wereld die ‘via de medische weg zwanger worden’ heet. Dit terwijl ze een jaar geleden niet eens wisten dat Aniek vervroegd in de overgang zou komen. Een kindje om hun geluk en liefde compleet te maken was zo ontzettend gewenst, niet later maar nu.

Emoties en tweestrijd

“De hele situatie had grote invloed op onze relatie, het deed veel met ons. Ik heb altijd een kinderwens gehad en was er ergens ook wel aan toe toen ik stopte met de pil vanwege migraineklachten. Bartele had ook een kinderwens maar wilde daar eigenlijk nog mee wachten, hij had absoluut geen haast. Toen bleek dat ik vanwege mijn vervroegde overgang niet makkelijk zwanger zou kunnen raken, maakte dat ontzettend veel emoties bij ons los. We hadden het gevoel dat er geen ‘later’, geen ‘nog even wachten’ meer was. Het zette hem in tweestrijd: was dit wel wat hij wilde? Zat het gevoel nog wel goed genoeg?” Aniek en Bartele nemen afstand van elkaar om even op adem te komen. Na een goed gesprek besloten ze de kinderwens voorlopig te parkeren, zich te richten op samen leuke dingen doen en even geen moeilijke of emotionele keuzes te hoeven maken.

Slecht nieuws

“Wanneer Bartele en ik elkaar in januari 2016 weer helemaal gevonden hebben, krijgen we heel slecht nieuws te verwerken. Mijn moeder bleek ernstig ziek en zou alleen nog palliatieve zorg krijgen. We besluiten de weg naar het ziekenhuis weer te nemen, in de hoop mama ‘Oma’ te kunnen laten worden. Dat was mijn diepste wens op dat moment, dat had ze zo graag nog mee gemaakt willen hebben. Helaas zijn ook poging 3, 4 en 5 geen succes. Ik werd niet zwanger. Ondanks die teleurstelling kregen we vlak voor de zomer eindelijk eens iets positiefs te horen. De AMH waarde was van 0,2 naar 0,4 gegaan, nog steeds slecht maar het betekende wel dat de artsen ons groen licht gaven voor IVF/ICSI! Wat waren wij blij, eindelijk iets positiefs. Na de zomer zou onze eerste ICSI gaan plaats vinden.”

Heftige weken en groot verlies

Die zomer zorgt de tumor in de ruggenwervel van de moeder van Aniek voor een incomplete dwarslaesie. Dit betekent voor Aniek veel extra zorg en stress. Ze probeert waar ze kan om in het ziekenhuis en later revalidatiecentrum bij haar moeder te zijn en ook haar vader bezoekt ze geregeld om hem te steunen. Een emotioneel zware tijd. Wanneer de 1e ICSI poging niet gelukt blijkt, is de teleurstelling niet zo heel groot. Aniek heeft te veel andere dingen aan haar hoofd. “Er volgen heftige weken, nog steeds vlieg ik van hot naar her en moet er van alles geregeld worden om mijn moeder thuis te kunnen laten komen. Ik ondersteun mijn vader waar ik kan bij de intensieve zorg. Na tien weken keihard haar best te hebben gedaan om zo mobiel mogelijk thuis te kunnen komen, heeft ze uiteindelijk nog zes weken thuis mogen zijn. Op 1 december 2016 is ze in het bijzijn van ons allemaal overleden. Die dag werd ik ongesteld en begon ons tweede traject. Heel stom, maar ik had het gevoel dat dit DE poging zou zijn. Dat mijn moeder ons nu dat laatste zetje zou geven van daar waar ze ook mocht zijn …”

Maar die poging mislukte ook, nog voor de officiële testdatum brak de menstruatie door. Aniek en Bartele besluiten meteen door te pakken. Er was niets meer te verliezen, enkel nog dat laatste minuscule beetje hoop. Nog voordat Aniek zou beginnen met het spuiten van de decapeptyl stort ze in. Het werd haar allemaal te veel. Al die teleurstellingen, het verlies van haar moeder. Ze was bang dat haar emotionele toestand plus de hormonen die daar nog bij zouden komen niet goed zouden zijn voor haar relatie met Bartele. Ze besluiten de volgende poging uit te stellen en eerst even tot rust te komen.

Andere mogelijkheden bekijken

“Langzaam maar zeker raakten onze pogingen op en kregen we steeds vaker de vraag of we ook wel eens nadachten over andere opties om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Hoewel ik echt wel realistisch was, bleef ik hoop houden dat drie keer scheepsrecht zou zijn. We zouden niet de eerste zijn bij wie een ‘klein medisch wondertje’ het geluk compleet maakt. Bartele stond er anders in, die was al op internet aan het kijken naar andere mogelijkheden. Hij stond positief tegenover eiceldonatie. De gedachte dat een kindje van ons alleen zijn genen zou hebben vond ik vreselijk. Ik wilde ook mijn genen doorgeven en die van mijn moeder.”

Poging met andere hormonen

Na een tijdje werd voor Aniek het genetische verhaal steeds minder belangrijk. Ze begreep dat ze weinig keus had en dat juist eiceldonatie weer nieuw kansen biedt. Ze wilde niets liever dan haar droom laten uitkomen; haar grote liefde zien met een kindje van hun samen. Een klein jongetje of meisje dat hun geluk compleet maakt. Maar eerst hadden ze nog een poging staan in september, dit keer met andere hormonen op aanraden van de arts omdat dat soms tot meer geluk leidt. “Hoewel het er op de eerste echo mooi uitzag; de follikels groeiden goed en het baarmoederslijmvlies was goed, bleek tijdens de laatste echo dat er maar twee geprikt konden worden. Ik bleef positief, wat kon ik anders? En daarbij komt: je hebt er maar één nodig om zwanger te worden … Dit was gewoon een volhoudertje, dat moest! De punctie viel mij reuze mee, ik had de uren erna wel wat last van de morfine maar ik wist dat dit snel over zou zijn.”

Nooit zwanger van mijzelf

“Het was een heerlijke zomerse dag, we zaten met vrienden in de achtertuin toen de telefoon ging. Ik was net te laat met opnemen. Een akelig vervelend gevoel kwam naar boven maar ik wuifde het weg. Tijd voor mijn eerste dosis Utrogestan. Ik liep met tegenzin naar boven om die vieze bollen in te brengen, maar alles voor het goede doel. Halverwege de trap ging de telefoon, weer dat onbekende nummer. Ik nam op; het was de fertiliteitsarts van het ziekenhuis.Ik heb niet zo’n goed nieuws, het UMCG belde, je eicel heeft te veel afwijkingen. Het traject stopt hierbij … ” Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan geslagen werd. We waren beiden eigenlijk helemaal niet positief over deze laatste poging, maar dit … Nee, dit was voor ons beiden een dikke vette domper. Verdriet, boosheid, een enorme teleurstelling. Er ging van alles door me heen. Dit was het, geen verdere pogingen meer. En nu? Ondanks alle onzekerheid was er nu ook duidelijkheid: ik zou niet zwanger worden van mezelf.”

Eiceldonatie

Aniek en Bartele hebben het moeilijk. Het verdrietige nieuws, het hele traject en hoe nu verder valt ze zwaar. Na een weekje uitwaaien op Texel besluiten ze weer in gesprek te gaan met het ziekenhuis. Hun kinderwens zit diep en ze willen over een paar jaar met een kleine zandkastelen bouwen op het strand van Texel. Tijdens het gesprek in het ziekenhuis krijgen ze te horen dat de kwaliteit van Anieks eicellen te maken heeft met de overgang en het niet reëel is om een nieuw traject te starten met haar eigen eicellen. Dat zou alleen heel veel geld en nieuwe teleurstellingen kosten. De medische optie die overblijft is eiceldonatie, alleen is er in Nederland een groot te kort aan donoren. De arts raadt Aniek en Bartele aan om zelf op zoek te gaan naar een donor aangezien de twee eicelbanken — die een wachtlijst van 3 tot 6 jaar hebben — niemand meer aannemen.

Oproep eiceldonor

“Willen wij onze kinderwens in vervulling laten gaan met een kindje van onszelf dan is eiceldonatie de enige optie. Dit willen wij ontzettend graag want het zou fantastisch zijn als de kleine in elk geval uiterlijke kenmerken en karaktertrekken heeft die we herkennen van Bartele. Maar het traject is niet zo eenvoudig als bij zaadceldonatie. Een vriendin die meteen had aangegeven ons te willen helpen is het traject door haar gynaecoloog afgeraden. Dit vanwege de problemen die zij heeft gehad met haar hormoonhuishouding én vanwege haar leeftijd. We zijn ons heel erg bewust dat zo’n traject niet niks is en het best veel van iemand vraagt. Maar door ons verhaal hier te doen hopen we met iemand in contact te komen die ons dit geluk gunt en ons toekomstplaatje compleet wil helpen maken.”

Reactie mamaisthuis

Eerder hebben wij het hele traject van Bente en Rob op de voet gevolgd. We werden meteen gegrepen door hun emotionele oproep op Facebook en hebben sindsdien altijd contact gehouden. Bente en Rob zijn inmiddels al weer ruim negen maanden trotse ouders van baby Ibbe. Het verhaal van Aniek en Bartele vertoont gelijkenissen met hun verhaal. Ook Bente was vervroegd in de overgang gekomen en ook zij kozen ervoor om hun kinderwens een kans te geven via eiceldonatie. Wij hopen van harte dat Aniek en Bartele de veerboot naar Texel kunnen pakken om met hun zeer gewenste baby zandkastelen te gaan bouwen. Mocht je ze willen helpen stuur ons dan een mail aan esther@mamaisthuis.nl. Wij zullen je gegevens vertrouwelijk behandelen en zorgen ervoor dat je in contact komt met Aniek en Bartele. Mocht je zelf geen donorschap overwegen maar wil je ze wel helpen hun oproep te verspreiden, deel dit bericht dan via social media. Ze zijn je zeer dankbaar daarvoor!