Ken je dat, van die momenten waarop je niet bij je kind bent maar er o zo graag bij had willen zijn. Voor een beetje moederliefde, een knuffel recht uit het hart.

Met kinderen die steeds zelfstandiger worden, besef ik mij dat dit soort momenten elkaar zullen opvolgen. Dat er dingen zijn die ze met klasgenootjes, vrienden of familieleden zullen delen en je er achteraf pas van hoort.

Wat luttele uren

Ons gezin is ‘anders’ dan andere gezinnen. Een gezin waarin er altijd iemand gemist wordt. Doordeweeks, in het weekend en tijdens speciale gelegenheden. De momenten samen zijn spaarzaam en kostbaar. De hechte vriendschap die de twee zussen voelen moet vaak gemist worden. Niet even face to face de dagelijkse dingen met je zus bespreken, zoals school, vriendschappen en wie weet later ook jongens. Alles wat besproken moet worden, vindt plaats in wat luttele uren eens in de twee weken.

Gemis in beide gezinnen

Het is hoe het is en daar kan niemand wat aan doen maar moeilijk is het wel. Met name voor onze oudste wordt het steeds lastiger. Laatst zei ze: “Mama ik vind het zo oneerlijk dat … (haar andere halfzus) wel iedere dag bij haar kan zijn. Dat zij wel zoveel tijd samen doorbrengen.” Op die momenten voel ik haar verdriet en is het gemis zichtbaar. Pijnlijk maar zo goed als mogelijk leg ik haar uit dat het in andere stiefgezinnen niet anders is. Dat kinderen bijna altijd hoofdzakelijk bij de moeder wonen. Maar dat het verdriet en gemis ondanks dat in beide gezinnen aanwezig is.

Een blondine en een brunette

Die momenten — waarop ze uit dat ze het er moeilijk mee heeft — ben ik dankbaar dat ik er voor haar kan zijn. De afgelopen jaren was het gemis en de afwezigheid van haar halfzus een feit met milde lading. Die tijd ligt duidelijk achter ons. Voor onze dame is haar zus een van de belangrijkste personen in haar leven. Iemand met wie ze nog heel veel zal delen en dat altijd zal moeten sparen tot het moment ze weer hier is. Ze zijn ook echt superleuk samen! Echte zussen met fijne energie. Een prachtige blondine en een mooie brunette.

Juist daarom is echte vriendschap zo belangrijk voor haar. Wanneer je bijna 10 jaar bent zijn je ouders echt niet altijd de aangewezen personen om dingen mee te delen. Het is dan ook mooi om te zien hoe ze nu de fase van ‘BFF’ binnenwandelt. Wat ze eigenlijk ook zo graag met haar zus zou willen delen, kan ze hopelijk straks ook bij een échte vriendin kwijt.

Kwetsbaar opstellen in de klas

Een tijd geleden sprak de juf mij na school aan en vertelde dat mijn meisje een minder fijne dag had. Ze had de juf vertelt dat mijn gezondheid en het hebben van een halfzus haar soms onzeker maken. Dat het gemis haar verdriet doet. Daardoor ligt ook de onduidelijkheid die soms ontstaat op het gebied van vriendschap gevoelig. Ik vond het zo sneu toen ik het hoorde, had er graag voor haar willen zijn, ondanks dat ik dingen niet kan veranderen.

Toen de juf vertelde dat ze dit samen met mijn dochter besproken heeft in de klas, wist ik: dat ik er niet altijd bij kan zijn als ze het lastig heeft is voor beiden een ontwikkeling waar we van kunnen leren. Over elkaar, onszelf maar ook over de wereld om ons heen. Ik was zo trots want hoe mooi is het dat mijn meisje zich zo kwetsbaar durft op te stellen te midden van leeftijdsgenoten. Dat onderwerpen als ‘chronisch ziek’ en ‘halfzus’ besproken worden in de klas. Dat de juf daar de ruimte voor geeft en het gesprek opent zodat er begrip komt, misschien zelfs herkenning bij anderen.

Die knuffel die ik op dit soort momenten zo graag had willen geven, gaf de juf en dat was goed! Mijn moederliefdeknuffels bewaar ik voor al die momenten dat ik er wel bij ben. Dat die komen dat is zeker. Misschien wel meer dan we zouden willen … !