Het was onvermijdelijk; van dieptepunt naar leerproces!

Ik ben tot op de dag van vandaag boos en verdrietig. Mijn lijf liet mij en mijn baby voor een tweede keer keihard in de steek. Waarom kon het niet ‘gewoon’ zo gaan, zoals ik dat bij anderen lees of zie.

De eerste keer ging borstvoeding geven bij mij niet zonder slag of stoot. Uiteindelijk eindigde het in een groot fiasco. Met heel veel tranen, bij zowel mama als baby Floris. Bij Koen besloot ik weer een poging te wagen. Een laatste poging, welke onder geen beding mocht zorgen voor veel leed en verdriet. Dat het de zwaarste poging zou worden, wist ik van te voren natuurlijk niet. Ook nu ‘faalde’ mijn lijf.

Het bleef maar spoken in mijn hoofd

Waarom kon het niet vanzelf gaan? Zonder hevige ontstekingen, overproductie voor een weeshuis en een grijze wolk waar je U tegen zegt. Want behalve lichamelijk, was het deze keer ook geestelijk zwaar! Mijn hoofd leek soms compleet op hol te slaan tijdens de voedingen. Ook nadat ik wederom stopte met het geven van borstvoeding, bleef het spoken in mijn hoofd. Gelukkig zit er ook een keerzijde aan dit alles. Ik ben ergens, heel diep van binnen, toch ook trots. Trots dat ik het — ondanks alle ontstekingen en andere ellende — twee keer heb geprobeerd.

Lees ook: Omdat je genoeg bent mama, meer dan genoeg!

Een keuze maken voor het geluk

Mijn kraamverzorgster en mijn man noemden mij een doorzetter. Ik begreep eigenlijk niet zo goed waar dat op sloeg. Niet op mij, dacht ik. Ik gaf het immers snel op, toch?! Naarmate de weken verstreken, merkte ik dat het waar was wat zij zeiden. Ik gaf niet op omdat ik niet wilde. Ook niet omdat ik niet van mijn zoons hou. Ik gaf helemaal niet op. Ik maakte een keuze.

Juist omdat ik het beste wilde voor beide jongens. Juist omdat ik zo intens veel van ze hou. Ik wist dat het mij niet ging lukken. Zeker deze tweede keer zou het mij niet lukken om dit alles te combineren met mijn gezin. Een gelukkig gezin. Juist het kiezen voor mijn gezin, was het bewijs dat ik wel degelijk beschik over een gezonde dosis doorzettingsvermogen. Want ik weet dat dit een van de moeilijkste keuzes is die ik ooit heb moeten maken.

Luisteren naar mijn lichaam

Hoewel ik beide keren het geven van borstvoeding heb ervaren als dieptepunten, heb ik er ook heel veel van geleerd. Een vrouwenlichaam geeft heel veel signalen en kan je heel veel vertellen. Ik heb geleerd naar mijn lichaam te luisteren. Mijn gevoel was niet het belangrijkste. Wat wel heel belangrijk en bepalend is geweest voor de keuze om te stoppen, is mijn moederinstinct. Ik heb geleerd dat ik hier op mag en kan vertrouwen. En wat ik daar weer van leerde, is dat ik mezelf best een goede moeder mag vinden.

Ook leerde ik dat het geen schande is om gelukkig te willen zijn. En geluk is waar ik voor koos door de overstap te maken naar flesvoeding. Ook leerde ik na de komst van onze tweede zoon wat een blauwe wolk precies is. Ik heb het deze keer eindelijk echt mogen ervaren. En dat was — en is — fantastisch!

Vooraf gemaakte afspraken

En toch is er nog verdriet. Verdriet omdat het niet gelukt is. Omdat ik de keuze heb gemaakt die voor iedereen het beste bleek. Maar hé, het is best wel oké om niet alleen maar blij en gelukkig te zijn met de keuzes die je maakt in het leven. Mijn man en ik spraken van te voren af dat zodra ik het niet meer volhield, een ontsteking kreeg, of heel verdrietig zou worden van het borstvoeden … we Koen flesvoeding zouden geven. Ondanks dat ik een ontsteking kreeg in combinatie met een voorhoofdsholte-ontsteking, ging ik toch door.

Van dieptepunt naar leerproces

Toen ik merkte dat ik een heel kort lontje had — met name naar mijn peuter die al aan veel dingen tegelijk moest wennen — stopte ik.  Huilend heb ik gevraagd of mijn man een flesje wilde maken. En geven. Ik trok het niet. Dit was echt de allerlaatste kans voor een geslaagde borstvoedingsperiode en ook nu leek het te mislukken. Gelukkig zag ik het geven van de flesvoeding al snel als iets positiefs toen ik merkte hoeveel rust het met zich meebracht.

Ik zag mijn man genieten met zijn kleine en vooral tevreden mannetje dicht tegen zich aan. Dezelfde dag pakte ik het voeden zelf weer op. Huid tegen huid net zoals tijdens de borstvoeding, maar dan allebei gelukkig! Heerlijk. Zo ging ik van een dieptepunt naar een leerproces. Ondanks dat ik nog af en toe oprecht heel verdrietig kan zijn, ben ik nu gelukkig. Gelukkig met mijn gezin én gelukkig met mijn keuze. De beste keuze voor ons geluk!

Heb jij ook wel eens een keuze moeten maken die niet per se helemaal bij je gevoel paste? Ik lees het graag in de comments … 

Liefs,

Isa