In mei 2010 werd Sharon voor de tweede keer mama, dit keer van een tweeling. Eran mocht zich grote broer noemen van zusje Senna en broertje Collin. Het gezin van Sharon en haar man Paul was een prachtige tweeling rijker, wat een geluk!

Toen Senna’s broertje nog maar heel klein was, viel het Sharon en Paul op dat hij zich anders ontwikkelde dan je bij een jongetje zou verwachten. Zo keek hij niet om naar auto’s of ander stoer speelgoed maar werd hij vooral aangetrokken door het typische meidenspeelgoed wat er in huis lag. “Collin leek erg gelukkig te worden van poppen, mooie jurkjes en ander roze en glitter speelgoed. Aanvankelijk dachten we dat het een fase was. Het gebeurt immers wel vaker dat peuter- of kleuterjongetjes een bepaalde periode interesse tonen in meidenspeelgoed. Alleen bij Collin leek deze fase niet over te gaan. Sterker nog; het werd alleen maar erger en we zagen hem vreselijk worstelen met zijn gevoelens.” 

14610596_1428449037176908_1096710016_n (1)

Geboren ijdeltuit

Collin had nachtmerries, sliep slecht en wist niet hoe hij zich als jongen moest gedragen. Het werd voor Sharon en Paul steeds duidelijker dat Collin zich in hart, hoofd en lijf geen jongen voelde en dat verklaarde ook alle vragen die hij steeds stelde. Collin was in uiterlijk en gedrag een meisje; hij was dol op lekker tutten, knutselen, gillen en verkleden. Een echte ijdeltuit! “Op ongeveer 4-jarige leeftijd kwam hij een keer naar mij toe en zei: ‘Mama, ik geloof dat jouw buikje mij niet helemaal goed gemaakt heeft!’. Met deze vraag vielen voor mij alle puzzelstukjes op de plek. Dit was voor mij de bevestiging dat dat de reden was waarom hij zo slecht in zijn vel zat al die tijd. Collin gaf aan dat hij maar één hele grote wens had en dat was een meisje zijn.”

Collin of Maaike blijft altijd een keuze

Om hun kindje zo goed mogelijk te kunnen steunen en de ruimte te geven voor emoties, hebben Sharon en Paul sinds het begin van het schooljaar van 2015 afgesproken dat Collin zelf mocht beslissen hoe hij naar school wilde gaan; als jongen of als meisje. “Vanaf dat moment is ons gezin een prachtige dochter rijker, deze ruimte had ze blijkbaar nodig want we hebben vanaf dat moment een meisje dat niet meer de hele tijd in strijd is met zichzelf maar elke dag gelukkig is met haar meisjes uiterlijk én haar mooie naam: Maaike! Deze naam hebben we haar zelf laten kiezen. Sinds die dag hebben we Collin niet meer gezien en brengen we iedere dag twee echte tweelingzusjes naar school. Maaike zit lekkerder in haar vel en hoewel we haar iedere dag de keuze laten Collin of Maaike te zijn, lijkt het er steeds meer op dat de natuur en vergissing heeft gemaakt toen hij Maaike een jongenslichaam gaf.”

13620314_1356381601050319_4870974989547396941_n

Genderteam VUmc

Maaike zit in een ingewikkeld proces met zichzelf, een proces dat nog vaak voor verdriet, strijd en vragen zal zorgen. Om hun dochter zo goed mogelijk te kunnen helpen en begrijpen, hebben Sharon en Paul zich gewend tot het genderteam van het VUmc. Ze hebben hier lange tijd op de wachtlijst gestaan maar begin dit jaar kwam het verlossende telefoontje; ze konden gaan starten met de onderzoeken en gesprekken. Er breekt een nieuwe fase aan in het leven van hun bijzondere dochtertje en hun gezin.

Het is als ouder bijna niet voor te stellen hoe het is om te bevallen van een zoontje dat al op hele jonge leeftijd duidelijk aangeeft een meisje te willen zijn. Los van het feit dat het voor ouders een hele ingewikkelde situatie is, is het dat ook voor de rest van het gezin. Voor de overige broertjes en zusjes is het een nieuwe situatie waarin ieder zijn of haar weg moet vinden. Sharon en haar man Paul zijn hier op een heel bijzondere en krachtige manier mee omgegaan. Met altijd één ding voorop: de liefde voor hun kind — of het nou een meisje of een jongetje is. Met veel bewondering hebben wij het afgelopen jaar dit mooie gezin gevolgd. In de vorige blogposts hebben jullie kunnen lezen over de eerdere gesprekken en onderzoeken, vandaag vertelt Sharon over het laatste bezoek aan het genderteam, de diagnose en hoe verder.

De diagnose

“Uit de eerdere onderzoeken en vragen hadden de artsen van het genderteam al veel info over Maaike gekregen. Maar tijdens ons laatste bezoek aan het VUmc volgde er nog een gesprek en we moesten de laatste ja/nee vragenlijsten invullen. Hierna volgde de conclusie en die was volgens het genderteam overduidelijk: Maaike heeft genderdysforie.” Genderdysforie wil zeggen dat je een sterk gevoel van onbehagen hebt over je biologische geslacht. De meeste kindjes die op jonge leeftijd dit gevoel ervaren, willen van geslacht wisselen. Of genderdysforie op latere leeftijd ook daadwerkelijk leidt tot een medische behandeling om het lichaam te laten veranderen, valt niet te voorspellen. De intensiteit van het gevoel van onbehagen verschilt namelijk van persoon tot persoon en genderdysforie kan verschillende vormen hebben.

“Maaikes genderdysforie is geclassificeerd in DSM 5, dit houdt in dat er 15% kans bestaat dat Maaike rond haar pubertijd toch zal kiezen om verder te leven als Collin. Een kleine kans maar wel heel belangrijk om altijd de deur voor Collin open te houden en de mogelijkheid om een jongen te zijn bespreekbaar te houden.”

14883604_1448241241864354_344161607468744174_o

Een nuttig en leerzaam traject

“Tijdens het hele traject in het VUmc hebben we ontzettend veel informatie gekregen. Hoewel we onze kinderen altijd goed begrijpen was het stukje genderdysforie voor ons heel lastig om te snappen. Met de informatie die wij hebben gekregen gaat dit iets makkelijker en kunnen we iets beter meevoelen met hetgeen zich in Maaikes hoofd afspeelt. We blijven met haar meevaren op de golven van haar zee en hopen dat er weinig stormen zullen komen.” Het traject in Amsterdam hebben Sharon en Paul als heel prettig ervaren. De psycholoog was begripvol, veroordeelde niet en kon zaken heel helder maken. Tevens was het prettig voor ze dat ze daar andere trotse ouders zagen die in dezelfde situatie zaten. Het besef en de bevestiging dat genderdysforie vaker voorkomt, geen enge ziekte is, de erkenning van hun Maaike en de bevestiging dat zij het als ouders goed doen, was heel belangrijk voor Sharon en haar man.

Maaike vindt het jammer dat ze voorlopig niet meer naar Amsterdam hoeft. Ze heeft de bezoekjes als heel prettig ervaren en met name de bevestiging dat ze niet raar of gek is maar genderdysforie heeft, hebben haar positief veranderd. “Maaike is uitbundiger en maakt er grapjes over. Het mag er zijn, ze accepteert het iets beter! We praten veel met elkaar en over onze gevoelens, dat is ook echt wat ons gezin zo sterk maakt. Eran heeft het er nog wel eens moeilijk mee dat hij niet het broertje heeft gekregen waar hij zo op gehoopt had. Een broertje om mee te stoeien en dingen mee te doen die vooral jongens leuk vinden. Senna vindt het soms lastig als de aandacht naar Maaike uitgaat. Beide kinderen zullen hun eigen weg hierin moeten vinden. Wij helpen ze daarbij en laten weten dat ook hun gevoelens en emoties de ruimte krijgen binnen ons gezin!”

‘Als ik ga plassen weet ik het weer’

Op dit moment heeft Maaike verder geen hulp of ondersteuning vanuit de gezondheidszorg, wel kan ze altijd terecht bij de psycholoog van het genderteam of bij Transvisie voor advies. Het is afwachten hoe Maaike zich verder ontwikkelt en Sharon en Paul moeten vooral alert blijven op haar gedrag en emoties.

“Maaike heeft momenteel moeite met de confrontatie met haar piemeltje. Ik merkte aan haar gedrag dat ze ergens mee zat. Ik pakte de allergrootste knuffel die we hebben en hield deze voor mijn lichaam en zei dat ze hierop mocht slaan om zo haar boosheid te kunnen uiten. Toen ik vroeg of ze één ding kon benoemen wat haar zo boos maakte, zei ze: ‘School! Want ze vragen mij steeds of ik eerst Collin was en dat vind ik niet fijn’. Naarmate we langer bezig waren met de knuffel en de boosheid, kon ze steeds beter uitleggen wat haar zo dwarszat. ‘Altijd als ik lekker aan het spelen ben en blij ben dan vergeet ik het even … maar zodra ik moet plassen dan weet ik het weer en dat vind ik niet leuk! Mijn hoofdje zegt steeds dat mijn buik niet klopt. Kun je mij niet opeten mama, in je buik stoppen en opnieuw maken?’ Deze woorden breken mijn hart in allemaal kleine stukjes, ik vind het zo ontzettend moeilijk om mijn meisje zo in strijd te zien en te weten dat ik er niets aan kan veranderen. Ze heeft nog een lange weg te gaan en of dit geheel als Maaike of ook als Collin zal zijn, valt niet te voorspellen. Dat maakt ook niet uit, ons kindje is perfect zoals het is, als meisje of als jongen. We zullen er altijd onvoorwaardelijk voor alle drie onze kinderen zijn!

Lees ook: Collin werd op 5 jarige leeftijd Maaike

13516583_1349063371782142_9198653172292979913_n - kopie

Ons verhaal op mamaisthuis

Omdat we inmiddels weten hoe moeilijk het kan zijn om een transgender kindje te hebben en hoeveel daarbij komt kijken, delen we ons verhaal op mamaisthuis. Ook Maaike wil graag dat we ons verhaal vertellen, zodat papa’s en mama’s misschien inzien dat ze geen nee hoeven te zeggen tegen het geluk van hun kindje. Maaike is slechts één van de vele kindjes in Nederland die in het verkeerde lichaam geboren is. Juist omdat er zoveel gezinnen in dezelfde situatie zitten delen wij ons verhaal én dit traject om zo informatie te geven en mee te strijden voor meer begrip en erkenning.

Voor meer over Maaike, ga je naar onderstaande link. Vanuit daar kun je het complete verhaal lezen.

Lees ook: Sharon, mama van transgender kindje Maaike vertelt…