Als zwanger worden niet lukt en je na een medisch traject alleen nog kunt kiezen voor eiceldonatie, breekt er een spannende tijd aan. 

De onzekerheid ken je al maar eiceldonatie is voor de meeste stellen nieuw. Het gevoel dat de kinderwens niet meer in jouw handen ligt is moeilijk en maakt je erg kwetsbaar. Aniek en Bartele namen een paar maanden geleden contact met ons op met de vraag of wij ze konden helpen in hun zoektocht naar een geschikte eiceldonor. In Nederland zijn de wachtlijsten extreem lang en een donatie in het buitenland behoort niet tot hun mogelijkheden.

Serieuze reacties naar aanleiding van de oproep

Nadat we in een open en eerlijk artikel hun situatie hebben voorgelegd aan de lezers met daarbij het verzoek te reageren mocht er interesse zijn een eitje te doneren, kregen wij gelukkig hele mooie en liefdevolle reacties. Er waren veel mensen begaan met het lot van Aniek en Bartele en er kwamen een aantal serieuze eiceldonoren in beeld. Heel fijn.

Elkaar helpen als donor

Nadat Aniek en Bartele alle mails hadden doorgenomen, hadden zij een eerste selectie gemaakt. Het gevoel bij het lesbische koppel Anke en Mandy was meteen heel positief. Ook Anke en Mandy zijn op zoek naar een donor; hoe mooi zou het zijn als ze elkaar kunnen helpen. De oproep kreeg een hele mooie en unieke wending en alle hoop was gevestigd op een goed traject met een positieve afloop.

Lees ook: De oproep van Aniek en Bartele voor een eiceldonor krijgt een bijzondere wending

Ik vernam van Aniek dat er spannende tijden gingen aanbreken. Het donoren van een eitje en het krijgen van een eitje van een donor gaat namelijk niet zomaar. Er gaan een hoop gesprekken en een psychologische test aan vooraf. Een enorm stressvolle tijd voor beide stellen want hoe bitter ook; uiteindelijk zal iemand die een totale vreemde van de koppels is beslissen over hun kinderwens.

eiceldonatie zaadceldonatie

Een onvoltooide kinderwens

In december konden Aniek en Bartele al terecht in het UMC Utrecht voor een eerste oriënterend gesprek. Tijdens dit gesprek bij de fertiliteitsarts mochten beide stellen hun verhaal doen. “Omdat Anke nog geen kinderen heeft, en er sprake is van een onvoltooide kinderwens, was het spannend of zij niet bij voorbaat al afgewezen zou worden. De arts vond onze situatie bijzonder en had dit nog niet eerder meegemaakt. Ook gaf de arts aan er niet negatief tegenover te staan.”

“De dag na het gesprek in het ziekenhuis werden wij al gebeld door de arts. Onze situatie was die dag besproken in een vergadering en ze hadden slecht nieuws te melden … Het UMC Utrecht wilde geen uitzondering maken en adviseerde Anke en Mandy net zoals ze ook bij hetero-stellen doen om het eerste jaar ‘thuis te proberen’ zwanger te raken. Het ziekenhuis wil niet helpen omdat er geen sprake is van een medische indicatie.”

Onvoorwaardelijke hulp in plaats van ruildonatie

Wat betreft de eiceldonatie was er niets veranderd. Het ziekenhuis had nog niets afgewezen en beide donaties zouden nu los van elkaar bekeken en besproken worden. Zo wilden beide stellen het ook. De hulp naar elkaar is onvoorwaardelijk. Mocht de ene donatie niet doorgaan dan staat dat de andere donatie niet in de weg. En toch spraken de artsen iedere keer weer over ‘ruildonatie’.

“Begin januari hadden Bartele en ik een gesprek met een maatschappelijk werkster. Ik vond dit erg emotioneel. Het gesprek maakte veel los bij mij. Zo ging het over mijn overleden moeder en het feit dat zij mij niet bij dit moeilijke proces tot steun kan zijn. Dat zij nooit geweten heeft van het traject waarin we nu zitten. Wat zou ze er van vinden? Het gesprek viel me zwaar en onderweg naar Friesland was ik er helemaal van af!”

Onzekere tijd die veel energie kost

Toen de maatschappelijk werkster een week later weer belde met extra vragen kon ze de onzekerheid bij Aniek niet wegnemen. Ze had door het gesprek het gevoel gekregen dat ze als wensouders afgewezen zouden worden en dat deed pijn. Het feit dat de maatschappelijk werkster aangaf dat een eventuele afwijzing niets met hen als ouders te maken had maar met hun situatie, maakte dat rotgevoel niet minder. “Ik begreep het niet; onze situatie bestond toch helemaal niet. Omdat het ziekenhuis de zaadceldonatie niet wilde doen zouden beide situaties los van elkaar bekeken worden. Hoezo is dat nu ineens anders? Er is helemaal nooit sprake geweest van ruildonatie! Het is een enorm onzekere tijd en je moet zo ontzettend veel over jezelf vertellen en van jezelf laten zien. Dat kun je van te voren niet inschatten en dat kost heel veel energie.”

Anke en Mandy hebben een positief gevoel

Anke en Mandy hebben eind januari het gesprek met de maatschappelijk werkster en tevens de vervolgafspraak bij de arts. Tijdens het gesprek wordt er wederom over ruildonatie gesproken. Anke en Mandy maken nogmaals duidelijk dat er geen sprake van is. Ze geven aan dat ze indien nodig alleen voor de eiceldonatie willen gaan en de zaadceldonatie willen laten voor wat het is. Ook geven ze tijdens het gesprek aan dat ze zelf al een donor toegewezen hebben gekregen. De arts geeft groen licht en ook de maatschappelijk werkster leek overtuigd.

“Een enthousiaste Anke belde mij. Zij en Mandy hadden een positief gevoel overgehouden aan de gesprekken. Mochten ze uiteindelijk te horen krijgen dat ze niet mogen starten dan lag het zeker niet aan deze personen. Nu was het wachten. Wachten totdat een ethische commissie van het UMC Utrecht zich zou gaan uitspreken over ‘onze situatie’. De commissie bepaalt aan de hand van de verslagen van de maatschappelijk werkster en de arts of wij mogen gaan starten met de eiceldonatie.” eiceldonatie zaadceldonatie

Teleurgesteld, boos en verdrietig

Een ruime week geleden was het zover. Aniek en Bartele kregen bericht van het ziekenhuis. Helaas was dat bericht negatief en heel verdrietig! “Anke — onze donor — is door de ethische commissie afgekeurd. Iets wat zo goed voelde, wat echt voelde dat het zo moest zijn, werd in een paar seconden weggeblazen. Niet te bevatten. De reden is dat Anke en Mandy zelf nog geen voltooid gezin hebben. Ook al wil Anke zelf geen kindje dragen, ze heeft net als Mandy een kinderwens.”

“Wat voelde het oneerlijk en wat voelde ik mij kwetsbaar. Een groep mensen die ons nog nooit gezien of gesproken hadden, hebben op basis van schriftelijke informatie besloten dat we het traject niet mogen starten. Dat wij zelf de gevolgen niet kunnen overzien mocht één van de stellen niet zwanger kunnen worden en de ander wel. Overal op de wereld zijn er vrouwen die te pas en te onpas zwanger worden, kinderen op de wereld zetten en er vervolgens niet voor (kunnen) zorgen en wij mogen onze mooie droom niet starten omdat een ander bang is dat wij de consequenties niet zouden overzien.”

Eerst alles een plekje geven

“Er is de laatste tijd zoveel op ons afgekomen. Onze kinderwens is immens groot en we willen het zo ontzettend graag, het doet pijn wanneer dit dan zo moet lopen. Eerst maar even alles laten bezinken en daarna besluiten welke weg we willen bewandelen. Gaan we het nog bij een ander ziekenhuis proberen? Gaan we het traject starten met een andere donor? Kunnen we überhaupt nog een teleurstelling verwerken? Het voelt alsof we weer bij het begin moeten beginnen …”