Ik ben er een paar jaar geleden mee begonnen; zelfonderzoek. Het geregeld checken van mijn borsten op veranderingen en knobbeltjes. Twee keer eerder voelde ik iets wat leek op een knobbel.

Twee keer eerder legde ik mijn vriendinnen tussen de mammografie-platen en twee keer eerder leefde ik in spanning en onzekerheid.

pink ribbon zelfcheck borstkanker alexander monro ziekenhuis

Onrustig borstweefsel

Maar niet eerder voelde het zo anders dan gewoon. Voelde het zo duidelijk op iets wat niet in mijn borst hoorde. De timing van het ontdekken van de knobbel was treffend. Nadat Maarten de elfstedentocht uitzwom en een magnifiek bedrag ophaalde met zijn actie, bedacht ik mij dat het weer eens tijd werd voor een zelfonderzoek. Ik was hier namelijk een tijdje mee gestopt vanwege onrustig borstweefsel. Bij de vorige mammografie wist de arts mij te vertellen dat ik erg onregelmatig weefsel heb en dus altijd wel ‘iets’ zou voelen. Die wetenschap zorgde er voor dat ik wat rust kon vinden in dat het wel goed zat, mijn borsten waren nu eenmaal hobbelig.

Misschien is het te laat

Nog even snel naar het toilet en dan lekker mijn bed in. Ontspannen en moe van de dag nog even een snelle check. Bam!! Daar zat hij klem tussen mijn vingers. Een niet te missen knobbel, in het midden van mijn borst. Best een grote ook. Tenminste zo voelde het. Alles wat ik op dat moment voelde was véél te groot, veel te aanwezig en veel en veel te echt! Direct wist ik dat dit waarschijnlijk iets heel anders was dan onrustig borstweefsel. Twijfelde ik toentertijd nog of het wel in de categorie ‘knobbels’ thuishoorde, deze ontdekking verdiende zeker te weten die titel. Ik schrok, voelde mij direct heel onzeker en was tegelijkertijd ook boos op mijzelf: waarom had ik niet eerder weer een check gedaan tussen twee cyclussen. Misschien is het nu wel te laat?

Onder invloed van hormonen

Ook manlief voelde direct wat ik bedoelde en probeerde mij gerust te stellen. “Het komt wel goed schatje”, iets wat ik in die week daarna nog vaak heb gehoord. Omdat ik ook hierin rust en vertrouwen voor mijzelf wilde creëren, heb ik het bezoek aan de huisarts een week uitgesteld. Het was een bizar drukke tijd met allerlei activiteiten voor de kids en daar wilde ik per se bij zijn. Het was me zoveel waard. Daarnaast had ik de hoop dat deze knobbel met de noorderzon zou vertrekken onder invloed van mijn hormonen. Maar helaas, hij leek zijn plekje gevonden te hebben en het wel prima te vinden in mijn borst.

Vanwege iets met onze borsten

Na de huisarts — die meteen bevestigde wat ik voelde — werd ik doorgestuurd voor een mammografie. Op aanraden van een vriendin maakte ik een afspraak in het Alexander Monro ziekenhuis. Het klinkt misschien vreemd maar wat een fijne plek is dat. Ik voelde mij er direct heel erg op mijn gemak en het was de beste plek waar ik op dat moment kon zijn. Hoewel ik uiteraard veel liever met gezonde borsten op het strand van Ibiza had gelegen. ; ) De wachtruimte was binnen een ongedwongen huiskamersetting gecreëerd. Ondanks dat er waarschijnlijk allemaal mensen zaten met moeilijke, onzekere en verdrietige verhalen, voelde ik mij vanaf het eerste moment enorm verbonden. We zaten er allemaal vanwege ‘iets’ met onze borsten. De medewerkers waren lief, begripvol en heel kundig. Zo fijn!

Niet een maar twee knobbels

Er was in totaal ruim twee uur voor mij ingepland. Eerst dacht ik nog: ‘Ik sta met een half uur buiten.’ Maar ik begreep al snel waarom dat niet het geval zou zijn. Voor alles wordt de tijd genomen om je zo veel mogelijk op je gemak te stellen maar ook om je zo spoedig mogelijk zekerheid te bieden. Ze doen er alles aan om je uit die vreselijke onzekerheid te halen.

De eerste afspraak had ik met een oncologisch chirurg. Ze keek mijn borsten na en deelde meteen haar bevindingen. “De knobbel waar je het over hebt, voel ik nog niet maar ik voel wel iets anders wat mij opvalt.” Er werd nog een afwijking geconstateerd en met twee balpen kruisjes op mijn borst mocht ik plaatsnemen in de ‘huiskamer’. Die ochtend nam ik daar nog een aantal keren plaats en telkens zag ik dezelfde mensen komen en gaan. Waarschijnlijk allemaal mensen waar ruimschoots de tijd voor werd genomen om zo goed mogelijk zorg te verlenen.

Het zijn de kleine dingen

De mammografie was ik inmiddels al een beetje ervaren mee maar anders dan de vorige keren werden er nu in totaal 6 foto’s gemaakt. Dat maakte me onzeker maar ook stelde het gerust; ze gaan hier hoe dan ook grondig te werk. Dat moet zekerheid bieden straks. Na de mammografie die dit keer behoorlijk pijnlijk was — probeer maar eens okselweefsel op de foto te krijgen : ( — kreeg ik een roze sarongdoek omgeslagen om niet geheel ontbloot in het ‘wachthokje’ plaats te hoeven nemen. Het zijn de kleine dingen die het verschil maken.

Een biopt

Er volgde een echo met wederom een hele aardige arts. Ze liet mij meekijken en toonde op beeld dat het ‘plekje’ dat de arts het meest opviel waarschijnlijk een vochtblaasje was. Opgelucht! Maar what about de joekel die ik gevoeld had? Ja hoor, daar verscheen hij in beeld. Duidelijk aanwezig en mooi ovaal van vorm. De arts vertelde dat het positief was dat de knobbel zo’n duidelijke vorm had maar dat er nog wel een biopt genomen moest worden omdat ze nu nog niets konden uitsluiten.

Een biopt? Ik kwam hier alleen om wat beelden te schieten. Dat zou duidelijkheid moeten geven, zo was het eerder ook altijd gegaan. Helaas; om echt zekerheid te hebben dat het niet kwaadaardig is, moest er weefsel onderzocht worden. Wat moest dat moest maar ik zat er wel een beetje doorheen. Nog steeds geen uitsluitsel en geen idee hoe een biopt in zijn werk ging. Prettig was het niet, maar het was te doen. Waarschijnlijk ook vanwege het feit dat dit de laatste hindernis was die ik moest nemen om die tergende onzekerheid achter mij te kunnen laten. Gedachten aan mijn kinderen schieten door mijn hoofd wanneer de arts de naald met verdoving in mijn borst steekt. Vrijwel direct daarna werd er een incisie gemaakt en werd tweemaal wat weefsel naar buiten gehaald.

Positief blijven

Nu was het klaar, ik had alles doorstaan wat moest om uit te kunnen sluiten of borstkanker onderdeel was geworden van mijn leven. Het afrondende gesprek met de chirurg was warm en prettig en we maakten een belafspraak voor na het weekend. Ik bleef positief en hoop houden, hoe dan ook was ik er op tijd bij mocht het mis zijn. De borst vertoonde verder geen afwijkingen en zag er rustig uit. Hopelijk kreeg de patholoog een blij gevoel wanneer zij de cellen uit mijn weefsel onder haar petrischaaltje bekijkt. Nog een paar dagen — gelukkig met heel veel afleiding en dan zou het verlossende telefoontje komen.

“Hallo, met chirurg … van het Alexander Monro ziekenhuis, schikt het even dat ik je bel, ik heb namelijk heel goed nieuws te melden. Onze patholoog kan met zekerheid zeggen dat er geen kwaadaardige cellen in de tumor aanwezig zijn. Je hoeft je absoluut geen zorgen te maken!” Het beste nieuws sinds tijden, wat ben ik ontzettend blij, opgelucht, moe maar ook zo onwijs dankbaar. Dankbaar dat dit ons gezin bespaard blijft. Nu en wie weet voor nog heel lang … altijd. De tumor laat ik (voorlopig) zitten. Dat is ook het advies. Het heeft geen relatie met kanker en behoeft dan ook niet verwijderd te worden. Tenzij hij groter wordt. Maar ik zal de eerste zijn dit dat opmerkt want dat zelfonderzoek staat weer vast op het programma! Het is zo essentieel en kan zoveel leed besparen.

Als laatste nog een tip: Voelen mag, kijken moet! Dat is wat ik in het ziekenhuis heb geleerd. Er is zoveel te zien aan de buitenkant van je borsten. Check af en toe in de spiegel lieve mensen, echt. Afwijkingen zullen je opvallen als je regelmatig kijkt.

Voor alle lieve mensen die helaas minder goed nieuws gekregen hebben, of misschien nog krijgen: stay strong en heel veel sterkte!! Voor jullie loop ik in september een extra rondje tijdens de jaarlijkse collecte van het KWF.

Dit verhaal was de reden dat er minder artikelen verschenen. Soms is er geen ruimte in je hoofd en doet iets je beseffen dat er maar een ding echt belangrijk is. De komende tijd ga ik weer aan de slag en met nog meer plezier dan voorheen, er liggen nog zoveel mooie en belangrijke verhalen die verteld moeten worden.

♥ ♥ ♥ ♥