Het is zondagavond 22 augustus. Mijn rug doet pijn en het lijkt wel alsof ik ongesteld moet worden. Ik probeer mezelf gerust te stellen en bedenk me dat dit wel eens bij de zwangerschap kan horen. Ik maak me er verder geen zorgen over en dommel snel in slaap.

Het is nog vroeg in de ochtend. Ik schrik wakker. Nee! Wat is dit? Mijn broek voelt kletsnat aan. “Word wakker! Het is niet goed!” Mijn man merkt meteen wat er aan de hand is en belt de spoedafdeling. “Kom maar zo snel mogelijk langs”,  hoor ik aan de andere kant van de lijn. Dit kan wel eens vruchtwater zijn. We springen snel in onze kleren en gaan richting de spoedeisende hulp.

Tweeëntwintig weken zwanger en 1 cm ontsluiting

Alle testen die maar mogelijk zijn worden gedaan. “Ik vrees dat je zal moeten blijven. Je baarmoederhals is verkort en je hebt 1 cm ontsluiting.” Dit meen je niet! Ik ben pas 22 weken zwanger van mijn kleintjes. Ze mogen echt nog niet geboren worden. Maar we moeten afwachten wat de natuur zal beslissen.

Vier dagen later, in de nacht van 26 op 27 augustus begint een vreselijke nachtmerrie. Zoveel rugpijn, alweer probeer ik mezelf gerust te stellen dat dit er gewoon bij hoort. Ik probeer wat te slapen. Tevergeefs … Om half zeven beslis ik op te staan. Bij het plassen merk ik bloedverlies op. Ik druk op de bel voor de verpleegster. Ik zie meteen in haar ogen dat het fout zit. “Ik denk dat het beter is dat de dokter even langskomt”, zegt ze. Dit voelt niet goed. Ik bel mijn man op die aan het werk is. Hij komt vrijwel meteen naar me toe.

Om iets voor 11 uur die ochtend is de dokter er voor een inwendig onderzoek. “Je hebt al 5 cm ontsluiting. Jullie kindjes zullen vandaag geboren worden.” Ik voel de grond letterlijk onder me wegzakken. Nee! Ik ben nog net geen 24 weken zwanger. Dat halen ze niet?! Dat kan toch niet? De tranen rollen over mijn wangen. Ik kan alleen maar hopen dat ze het halen …

Kleine voetjes komen tevoorschijn …

Rond 12 uur zijn we in de verloskamer. Voorlopig is alles nog rustig. Ik blijf hopen dat alles toch weer stilvalt en dat ze nog even blijven zitten. Iedere dag is er één gewonnen. Om half acht ’s avonds breken mijn vliezen. Nog geen tien minuten later wordt Liam geboren. De artsen nemen hem onmiddellijk mee en geven hem de allerbeste zorg. Een half uur later breken mijn vliezen van het zusje van Liam. Maar geen baby … geen zusje. Ze maken een echo en zien dat ze dwars is komen te liggen. Ze proberen haar te draaien. Rond kwart voor tien die avond wordt alles klaargemaakt om mij een ruggenprik te geven. Net als alles klaar is voel ik dat het niet meer nodig is. Kleine voetjes komen tevoorschijn. Emma* wordt om 21.53 uur stil geboren door zuurstoftekort.

Op 30 augustus kwamen Wendy en Nathalie van ‘Boven De Wolken’ langs. Ze namen mooie foto’s van ons meisje. We hebben superveel steun gehad. Ze hebben ontzettend hun best gedaan om zeer veel foto’s te nemen als herinnering. Die momenten hebben we echt beleefd met ons verdriet. We hadden zelf nog nooit gehoord van Boven De Wolken. Ik kreeg de dag voordat ze langskwamen telefoon om samen een dag af te spreken voor de shoot. We hebben die avond heel bewust beleefd. Ondanks al het verdriet hebben we er nog steeds veel steun aan en ik ga regelmatig een kijkje nemen op hun website.  Mijn man en ik kijken nog dagelijks naar de foto’s van Emma*. Door de foto’s blijft ze altijd in onze gedachten.

Met broertje Liam gaat het inmiddels goed. Hij verbleef nog vier maanden op de neonatale. Kreeg de ene infectie na de andere waardoor hij steeds langer aan de beademing moest. Vier maanden lang zette hij zijn beste beentje voor! Een echt vechtertje. Inmiddels is Liam thuis en doet hij het hartstikke goed.

Boven De Wolken

Mama Eveline deelt haar verhaal ter nagedachtenis aan Emma. Ook wil ze hiermee schetsen hoe waardevol en mooi het vastleggen van de laatste momenten kan zijn en hoe belangrijk het is dat er fotografen zijn die dat belangeloos doen. In Nederland hebben we Still Fotografie. In België kun je terecht bij Boven De Wolken. Speciaal voor alle ouders die onverwacht groot leed overkomt, het verlies van een kindje na een vroeggeboorte of voldragen zwangerschap. Wanneer je als ouders je baby verliest, overvalt je een rollercoaster aan emoties. Je wordt geleefd en moet van alles regelen. Hoe pijnlijk ook, vaak ben je vanaf het allereerste moment na overlijden vooral bezig met de praktische zaken. Pas daarna komt de rouwverwerking en het leren omgaan met het gemis. Hierbij kunnen foto’s — mooi en eervol beeldmateriaal van jullie kleintje — helpen. Boven De Wolken is de stichting die je hiervoor kunt benaderen mocht je woonachtig zijn in België. De reportages worden met grote zorg gedaan en alles gaat in overleg met de ouders. Het vastleggen van dierbare momenten, momenten van troost, afscheid en trots kunnen maar één keer plaatsvinden en daar zijn de fotografen zich van bewust. Vooraf wordt dan ook met de ouders besproken wat de wensen zijn zodat het hun moment is en hun herinnering.

Voor meer informatie over deze mooie stichting verwijs ik je graag naar Boven De Wolken. 

Lees ook: Een huilend moederhart