Ik had dit verhaal nooit willen schrijven, maar zonder enige vorm van medezeggenschap werd het mijn verhaal. En nu schrijf ik het op want het vult m’n hart en m’n hoofd. Het vult m’n ogen met tranen en m’n dromen met angsten. 

Maar nooit eerder heb ik me zo leeg gevoeld. Tot voor kort groeide er namelijk nog een lief klein mensje in mijn buik … en nu niet meer. Dit is het verhaal.

Zo begon het verhaal dat ik van de week ontving in mijn inbox. Na de eerste regel gelezen te hebben, werd ik meteen meegezogen in het voelbare verdriet. Dit pure en intense schrijven kwam van Eline, moeder van twee dochters en een sterrenkindje, een zoontje. Eline stuurde mij de brief die ze aan haar zoontje schreef en die ze voor zichzelf had geschreven om haar verdriet een plekje te kunnen geven. Maar ook om te delen zodat anderen hier wellicht herkenning en troost in vinden. Eline merkte na het verlies van haar zoontje dat er vooral veel platforms zijn voor miskramen gericht op verlies in de eerste 3 maanden. En de platforms voor ‘sterrenkindjes’ zijn vaak weer gericht op het verlies van ‘oudere’ kindjes vanaf de levensvatbaarheidsgrens van 24 weken. In beide gevallen zal het verdriet overeenkomen want hoe dan ook verlies je je kindje en dat is pittig, maar toch miste zij een verhaal voor de termijn daartussen. Hierbij deelt Eline haar verhaal om te laten zien hoe groot de impact is wanneer je je kindje verliest tijdens een vroege zwangerschap.

Een huilend moederhart

Op controle

Mijn derde controle bij de verloskundige stond gepland op woensdagochtend 9.00 uur, ik had kleuter Sarah net naar school gebracht en dreumes Eden kon nog net voor haar ochtendslaapje mee. Manlief ging niet mee, want ach het was ‘gewoon’ een reguliere controle. Ik was precies 17 weken zwanger en m’n buik was dikker dan ooit bij deze vergelijkbare termijn. Ik voelde me op zich goed, maar zwanger. Ongelofelijk zwanger. Toen vriendin R een dag eerder aan me vroeg: “hoe voel je je?” was mijn antwoord: “ik voel me een pukkelige puber met de energie van een oud mevrouwtje en het humeur van een man in z’n midlife”. Precies die combinatie; hormonaal, moe, moody en behoorlijk schizofreen (die drie personages zijn namelijk niet bepaald verenigbaar). Maar hé, wel zwanger! Dus ik nam het voor lief. En bovendien, hoe ontzettend magisch is het wel niet dat ik blijkbaar zo makkelijk zwanger word. Zo magisch zelfs dat het niet eens onze bedoeling was deze keer. Een zwangerschap uit de hoge hoed, dat idee. Maar daarom niet minder welkom. Ik zag ons al zitten met z’n vijven aan de eettafel of binnenkomen op een verjaardag met drie van die kleine eendjes waggelend achter me aan …

Prachtige plakjes

De vorige keer dat we ons kindje hadden gezien was met 12 weken bij de combinatietest. Altijd spannend zo’n test en ik merkte dat bij deze zwangerschap die spanning nog weer groter was dan bij de vorige. Alsof ik tijdens iedere bevalling een stukje van m’n onbevangenheid was kwijtgeraakt door een tsunami aan liefde en kwetsbaarheid die gelijktijdig met een grote golf vruchtwater en een prachtig kind mijn wereld overspoelde. 
In een Goois Echocentrum, nota bene met Burberry handdoekjes, werden we door een keurige madame plakje voor plakje meegenomen in de baarmoederlijke wereld van ons kindje. Ieder plakje was even prachtig en de kansberekeningen lieten weinig ruimte over voor onzekerheid, precies zoals je hoopt. Het was het startsein om de wereld te gaan vertellen dat Baby Wolf III in aantocht was.

Stil in mij

Maar toen lag ik daar, nietsvermoedend. Op de bank van de verloskundige, met de doptone druk bewegend over de woonkamer van baby Wolf III. Ik hoorde veel geluid, maar niet die mooie ritmische tonen waar een pril moederhart een sprongetje van maakt. ‘Geen paniek’ vertrouwt de verlos mij toe, ‘met deze termijn verstoppen ze zich wel vaker in een hoekje en dan kan ik lang zoeken.’ Ze zet het echoapparaat aan om het hartje sneller te kunnen vinden. In de secondes die volgden blokkeerden iedere zenuw, versteende mijn lijf en viel mijn hart op de grond. Wat ik zag was mijn kindje, slap in mijn buik en het knipperlichtje wat we zochten, het hartje, deed het niet meer. Het was stil in mij.

16295504_10155687116358272_743944941_n

Eigen beeld Eline

 

Keuzes

Na het hardop uitspreken van de kille, onoverkomelijke woorden ‘ons kindje is dood’ tegen mijn man stapten we samen in een trein die ons langs alle stations van dit verlies en verdriet heeft gebracht. 
We begonnen bij het ziekenhuis, waar we medisch maar warm werden ontvangen voor een feitelijke toelichting en bevestiging op wat we net te horen hadden gekregen. “Meneer en mevrouw de feiten zijn dat jullie kindje vroegtijdig is overleden, op basis van de huidige gegevens weten we niet wat daar de oorzaak van is. U zult binnen een paar dagen van dit kindje moeten bevallen, hou er rekening mee dat de bevalling 1 tot 3 dagen kan duren. Verder zijn er een aantal keuzes waar u over moet nadenken. Wilt u het kindje graag zien na de bevalling? Wilt u het kindje pathologisch laten onderzoeken op de mogelijke doodsoorzaak? Wilt u het kindje mee naar huis nemen en zelf een begrafenis of crematie organiseren of staat u het af aan het ziekenhuis zodat wij het samen met andere dood- en te vroeg geboren kindjes kunnen cremeren?” … Ik had geen antwoord, want in heel mijn leven is er geen hersencel geweest die zich over keuzes als deze heeft gebogen.

Huilend moederhart

En toen kwam langzaam het besef. We zijn iets kwijtgeraakt wat er nog niet was maar toch al helemaal bij ons hoorde. En nog voor ik met m’n hoofd dit concept probeerde te snappen, nam m’n hart het over. Want met de plek die dit kindje had ingenomen in mijn buik had het ook al ruimte gemaakt voor een plek in ons hart. Dit kindje zou in de toekomst alleen nog maar daar kunnen voortleven. En hoe hard ik ook mijn hersencellen aan het werk zette om te snappen wat er allemaal gebeurde en om verstandige keuzes te maken, steeds was daar weer dat hart. Een huilend moederhart. Met mijn verstand weet ik dat een kindje niet zomaar sterft in de buik, dat er dan iets mis is, dat regelt de natuur namelijk zo. Met mijn verstand snap ik dat dit 1 op de 100 vrouwen overkomt, dus dat ook ik die ene procent kan zijn. Net zo goed als dat ik verstandelijk begrijp dat het beter is dat dit gebeurt bij 17 weken zwangerschap dan bij 27 weken of erger nog bij een voldragen zwangerschap. Maar al die gedachten hadden geen troostende werking op dat moederhart. Met datzelfde hart besloot ik dat dit kindje, hoe extreem prematuur ook, het verdiende om met liefde te worden behandeld en niet zomaar als een medische misser. En met dat gevoel hebben we onze keuzes gemaakt.

Onvervuld oerinstinct

Op het moment dat mijn lichaam, onder medische dwang weliswaar, klaar was om het kindje los te laten gebeurde er met mij iets waar ik niet op was voorbereid. Nooit eerder heb ik tijdens het bevallen geschreeuwd. Terwijl je daar als vrouw, gezien de bombastische pijn, echt alle reden toe hebt. En de fysieke pijn was nota bene bij deze bevalling niet in vergelijking met die van een voldragen kind. Maar mijn oerinstinct, die dit kindje per direct wilde voelen en voeden, bleef onvervuld en maakte dat ik begon te brullen als een gorilla. Toen ik mezelf in een aantal seconde weer van aap naar mens transformeerde wist ik dat het voorbij was, maar ook pas net was begonnen. Want na dit verlies is er ook weer leven, hét leven, ons leven en misschien ooit weer nieuw leven. Maar altijd met dit verhaal.

Troost

We legde ons kindje, een zoontje -zo bleek, in een warme zachte doek letterlijk op mijn hart, precies daar waar een plekje voor hem gereserveerd was. Het was ons afscheid, wetende dat hij altijd bij ons zou zijn. Niet aan de eettafel en niet als een waggelend eendje achter me aan. Niet in alle verhalen over het moederschap die ik nog zo graag schrijven wil. Maar voor altijd in ons hart. In mijn huilende moederhart. En alleen dat kan mij troosten.

Eline Wolf

Lees ook: Tarita moest haar zwangerschap afbreken

16237473_10155687116403272_2100456070_n

Eigen beeld Eline