Heel eerlijk: de laatste maanden heb ik vaak getwijfeld of ik wel door wilde gaan met dit platform. Door de fysieke onrust die voortvloeit uit mijn revalidatie, de coronacrisis die behoorlijk wat van mij en ons gezin vraagt en de energie die mij soms ontbreekt, wist ik niet meer zo zeker of ik het moest voorzetten. 

Daarnaast vroeg ik mij vaak af of de andere vorm — sinds de aanrijding deel ik meer persoonlijke blogs over dit onderwerp — mensen wel zou interesseren.

bloggen platform liefdewerk oudpapier

De wereld raasde maar door

In het begin van de revalidatie heb ik mij behoorlijk vaak alleen gevoeld. Eerst lag ik een paar weken zwaargewond op bed en daarna leek mijn revalidatie maar niet te vlotten. Voor mijn gevoel zat er weinig schot in ondanks dat ik toch flinke stappen zette. Ik had vaak het gevoel dat mijn leven stil stond terwijl de wereld maar doorraasde. Mensen hadden hun eigen bezigheden en zorgen. Doordat ik fysiek een tijd lang weinig kon was mijn wereld klein geworden.

In hetzelfde schuitje

Toen in het voorjaar van 2020 Nederland in lockdown ging, had dat voor mij ook een positieve uitwerking. Ik was niet meer de enige met die kleine wereld. Niet meer de enige die hunkerde naar nabijheid en een positief vooruitzicht. Ineens voelde het alsof ik samen met de rest van de samenleving in hetzelfde schuitje zat. Het zorgde voor een stuk verbinding en het maakte dat ik mij minder alleen voelde in mijn persoonlijke situatie. Niet alleen ik was aan huis gekluisterd, andere mensen konden ook nergens heen.

De crisis raakt ons allemaal

Inmiddels is het bijna een soort van normaal geworden. We gaan van lockdown naar een stukje vrijheid en weer terug naar een lockdown. De een voelt daarbij meer angst, zorgen, boosheid dan de ander maar hoe dan ook; deze crisis raakt ons allemaal. Ondanks dat ik na bijna twee jaar niet meer beter weet dan dat ik blijvende schade heb, mijn been nooit meer hetzelfde zal zijn en ik altijd beperkt zal blijven, is het soms nog best lastig om hiermee te dealen. Het omgaan met de dagelijkse pijn, de frustraties rondom het strafproces dat nog steeds niet heeft plaatsgevonden en de fysieke beperkingen waar ik mee om moet leren gaan.

Geregeld lieve berichten

Ook de vooruitzichten en afwegingen rondom revalidatie en operatie, zijn onderwerpen waar ik zelf mee struggle en welke ik soms graag bij anderen tegen het licht houd. Niet in de laatste plaats omdat ik — wanneer ik iets deel over mijn situatie — geregeld lieve berichten krijg van ervaringsdeskundigen en mensen die met dezelfde issues moeten dealen.

Verbinding is zo welkom

De frequentie waarop ik dingen deel op mamaisthuis is door de hele situatie een stuk lager geworden maar ik merk dat ik deze fijne en liefdevolle plek toch niet los kan laten. Iedere keer wanneer ik mijn hart lucht, en dat vind ik echt niet altijd makkelijk, krijg ik zo ontzettend veel liefde en support. Inmiddels ook van een groot aantal trouwe volgers en dat doet me echt wat. Verbinding is in deze tijd zo enorm welkom. Het maakt dan niet uit als dat ontstaat via mensen die wat verder van je af staan. Ik heb ervaren dat het niet vanzelfsprekend is dat mensen interesse en medeleven tonen en juist daarom koester ik deze plek op het internet.

Liefdewerk oud papier

Daarnaast kreeg ik de laatste weken weer een aantal keer het verzoek om iemands verhaal te delen. Juist dat is een van de redenen waarom ik ooit begonnen ben met schrijven. Ik kijk er enorm naar uit om ook weer met interviews aan de slag te gaan. Voor mijzelf en voor de ander. Een gezamenlijke plek voor ‘liefde en verbinding op papier’!

Dank allemaal. Voor het trouwe lezen en het trouwe volgen. Voor alle keren dat jullie mij woorden toebedelen waar ik kracht uit kan putten. It’s a bumpy road maar door jullie voelt het minder alleen. Liefde voor jullie. ♥♥