Mijn naam is Bente Meijs en ik sta samen met mijn man Rob aan het begin van een heel spannend traject; een vruchtbaarheidsbehandeling middels een eiceldonatie

We hebben besloten om maandelijks ons verhaal op mamaisthuis te delen omdat we de mensen die ons vanaf het begin volgen, graag op de hoogte willen houden. Tot aan de eerste poging kun je hier lezen hoe het met ons gaat, welke obstakels we tegenkomen en welke emoties we te verwerken krijgen. We beseffen ons dat het een spannend en intensief traject wordt met veel ups en downs maar we willen graag meewerken aan meer openheid over eiceldonatie.

Onvruchtbaar
Op mijn vijftiende ben ik vervroegd in de overgang geraakt. Hoewel ik al die jaren wel in de gaten had dat er iets niet klopte, kreeg ik de uiteindelijke diagnose pas toen ik 18 jaar was. Mijn wereld stortte volledig in op dat moment. Ik had al vanaf dat ik kind was maar één grote wens: moeder worden! 
Iets wat altijd zo vanzelfsprekend had geleken, was ineens niet zo vanzelfsprekend meer. Als 18 jarige vrouw kreeg ik te horen dat ik onvruchtbaar was en niet via de natuurlijke weg moeder zou kunnen worden.

De man van mijn dromen
Toen ik een jaar later Rob leerde kennen, had ik voor het eerst in mijn leven het gevoel ‘op deze jongen zou ik wel eens verliefd kunnen worden’. Ik leerde Rob kennen toen we beide stage liepen op een plek met verstandelijk gehandicapte kinderen. Omdat we beide vanuit liefde voor kinderen deze studie hadden gekozen, was het niet zo gek dat Rob al vrij snel de vraag stelde of ik een kinderwens had. Een lastige vraag voor mij omdat ik natuurlijk al in de overgang was geweest maar ik besloot eerlijk antwoord te geven. Ik vond deze man namelijk heel erg leuk en ik had liever dat hij met de kennis van mijn gezondheid meteen wel of niet voor mij zou kiezen. Ik wilde graag weten waar ik aan toe zou zijn in plaats van te investeren in een relatie en mijn onvruchtbaarheid later aan hem zou gaan knagen. 

Rob reageerde gelukkig heel lief, hij had bewondering voor de manier waarop ik er mee om ging en waardeerde dat ik eerlijk was geweest tegen hem. Dat was het begin van onze relatie. Door deze eerlijke basis zijn wij alleen maar meer van elkaar gaan houden en naar elkaar toe gegroeid. Inmiddels zijn we alweer bijna zeven jaar bij elkaar. In die zeven jaar hebben we talloze gesprekken gevoerd over hoe we om zouden gaan met onze kinderwens en mijn onvruchtbaarheid. Maar al die keren dat we er over spraken, ging het over de toekomst. Nu is het zover dat die gesprekken over het heden gaan. De tijd is aangebroken om er alles aan te doen om de wens voor een kindje van ons samen in vervulling te zien gaan. We hebben ons leven op de rit; we hebben een prachtige bruiloft gehad, zijn druk aan het klussen in ons droomhuis  en zijn klaar om met dit zware traject te gaan starten.

bente huwelijk - kopie

De zoektocht naar de geschikte eiceldonor
De manier waarop we onze mogelijke eiceldonor wilden bereiken, was een lastige keuze voor ons. We kozen er niet voor om mensen uit onze directe omgeving aan te spreken maar besloten middels een filmpje op Facebook, waarin onze oproep te zien was, een grote groep mensen tegelijk aan te spreken. Het filmpje ging viraal en werd meer dan 90.000 keer bekeken. Het maakte een hoop los bij de mensen. We hebben hele fijne en warme reacties mogen ontvangen en ook meldden zich potentiële donoren. Er hadden zich zoveel vrouwen aangemeld dat we moesten gaan kiezen met wie we het verdere traject in wilden gaan.

Een keuze maken
Dat was de eerste uitdaging in dit traject; hoe ga je een donor kiezen uit vijftien vrouwen die allemaal vanuit liefde voor een vreemde een eicel willen doneren? Omdat we hebben gekozen voor kruisdonatie, hoefden wij niet te letten op uiterlijke kenmerken tijdens onze selectie. De donor die uiteindelijk haar eitje voor ons doneert, is niet onze donor. De zaken waar we op konden gaan selecteren en die de keuze makkelijker moesten maken, waren bijvoorbeeld; grootste slagingskans, eerdere donatie ervaringen, logistieke dingen zoals bereikbaarheid en financiën. Voor ons was het wel onprettig om in  zo’n emotioneel en belangrijk traject een keuze voor een eiceldonor tot een rationele beslissing te moeten maken.

Met letterlijk een knoop in onze maag besloten we om de vrouwen waar we niet het traject mee in zouden gaan, een berichtje te sturen. Stuk voor stuk reageerden ze begripvol en lief: ‘het gaat erom dat jullie droom uitkomt, of ik daar nou aan bij kan dragen of een ander. Als het uiteindelijk niet lukt, stuur me dan gerust weer een berichtje.’ Ons positieve gevoel bij deze vrouwen, werd door deze reacties alleen maar meer bevestigd.

De Belgische en de Nederlandse donor
Uit alle lieve dames hebben we 2 mogelijke donoren gekozen. De eerste is een Nederlandse dame die al eens eicellen heeft gedoneerd. Ze weet heel goed waar ze aan begint en ondanks de pijnlijk punctie wil ze ons graag helpen om een gezinnetje te kunnen starten. Omdat dat haar ook gegund is in haar leven. De tweede donor is een Belgische dame, zij beschrijft de wil om dit te doen vanuit de band die ze met haar moeder had. Ze gunt ieder kindje zo’n extreem hechte band en zag bij ons die liefde voor een kindje ook.

Met deze keuze konden we gaan beginnen aan het traject en gaven de telefoonnummers van de dames door aan het ziekenhuis in Gent. Het ziekenhuis gaf aan zo snel mogelijk contact op te nemen met de dames maar het wachten was slopend. We zijn ons er van bewust dat het hele traject uit veel wachten bestaat maar zo aan het begin moesten we er nog erg aan wennen. Drie weken bleef het stil, geen telefoontje, niks. Ik besloot om toch maar even navraag te doen bij het ziekenhuis of er überhaupt al contact was geweest met de dames. Door een misverstand was er vanuit het ziekenhuis helemaal geen actie ondernomen en had het traject stil gelegen. Zucht! Een domper maar gelukkig kregen we snel daarna heel positief bericht; beide dames kunnen gaan beginnen aan de screening. De dames zullen eerst bloed laten afnemen bij de eigen huisarts voor verder onderzoek en daarna horen we meer.

Wat waren we blij verrast toen we hoorden dat de Nederlandse donor niet alle testen hoeft te ondergaan, ze heeft deze namelijk al gehad toen zij bij een andere kliniek haar eicellen gedoneerd heeft. Hierdoor kan de Nederlandse donor sneller door het hele traject heen en kunnen wij misschien eerder beginnen dan gedacht. Nu is er een spannende tijd van wachten aangebroken, wachten op hoe nu verder want dat weten we nog niet, het kan nog alle kanten op. Wat we wel weten is dat het nu echt begonnen is! Waren we een maand geleden nog op zoek naar een geschikte donor, nu zijn we begonnen aan de grote reis met hopelijk aan het einde een heel mooi wonder.

Helaas zit de Belgische donor niet meer in de screening. Tijdens het bloedonderzoek werd duidelijk dat ze het afgelopen jaar een virus heeft gehad waardoor de arts haar heeft afgeraden om dit traject op dit moment te doen. Een grote tegenvaller maar we hadden ons er al op ingesteld dat 50% van de donoren niet door de screening zou komen. De Belgische donor heeft het er erg moeilijk mee gehad, ze wilde dit zo graag voor ons doen. Het moment voelde goed voor haar maar ze moest zich er bij neerleggen. Wel hebben we afgesproken dat we haar op gaan zoeken als we voor de eerste keer richting Gent afreizen. Nu is het wachten op bericht uit Gent over de bloedwaarden van de Nederlandse donor. We kunnen niet meer dan wachten op dat ene telefoontje.

Tot de volgende keer met hopelijk positief nieuws.
Groetjes Bente.