Op hetzelfde moment zowel gefeliciteerd als gecondoleerd worden, is iets onwerkelijks. Een vroeggeboorte is zoiets vreselijks, dat hoop je nooit mee te maken en wens je niemand toe.

Toch overkwam het Lucienne en haar man Mark. Van het ene op het andere moment waren diep verdriet, een groot gemis en leegte onderdeel van hun gezin. Met 21 weken verloren zij hun zo gewenste dochtertje May, zusje van Lynn.

vroeggeboorte miskraam zwangerschap verlies vlinderkindje

Ter observatie in het ziekenhuis

“Aangezien mijn eerste zwangerschap zonder al te veel ongemakken en complicaties verliep, had ik gehoopt dat het bij mijn tweede ook zo zou gaan. Maar helaas, al vanaf het allereerste begin had ik last van bloedingen. Iets wat zorgen met zich meebracht en dus werden we door de verloskundige doorverwezen naar het ziekenhuis. Nadat ik een nacht ter observatie in het ziekenhuis verbleef, ging het ineens mis. Mijn benen waren helemaal nat en het was geen bloed, dat was wel meteen duidelijk. Trillend op mijn benen en angstig van binnen wist ik meteen dat het foute boel was.”

De wereld op zijn kop

De zuster nam een kweek en kwam later terug met de hoofdarts. Amper 19 weken zwanger kwam daar het antwoord dat het leven van Lucienne en haar gezin op zijn kop zette. “Toen de zuster begon met praten zag ik enkel haar lippen nog bewegen. Ik was verstijfd en alles ging langs mij heen. ‘Het is vruchtwater’, zei ze. Vruchtwater? Hoe dan? Het was zo oneerlijk en zo hard. We hadden enorm uitgekeken naar haar komst nu we helemaal klaar waren voor een tweede. Hoe gaan we dit in in hemelsnaam aan Lynn vertellen. Geen zusje, geen lief klein vriendinnetje om te vertroetelen, voor te zorgen en mee te spelen”

vroeggeboorte miskraam zwangerschap verlies vlinderkindje

Het onvermijdelijke moment

“Na twee weken van intens verdriet, onwerkelijkheid, leven tussen vrees en hoop was daar het moment waarvan we wisten dat het komen zou. Alleen wisten we niet hoe en wanneer en dat maakte die periode vooraf ontzettend zwaar. We zouden nog even genieten van het avondzonnetje op die heerlijke avond in mei maar na een bezoek aan het toilet was duidelijk dat die avond heel anders zou verlopen. Angstig keek ik naar beneden en zag de navelstreng er al een stukje uit hangen. Het is niet te beschrijven hoe ik mij toen voelde. Er ging zoveel door mij heen!”

Een laatste echo

Lucienne werd naar het ziekenhuisbed gedragen en terwijl ze daar lag sprak ze uit “Het is goed zo, laat haar alsjeblieft nu komen.” Verscheurd door pijn en verdriet ging er een knop en was het slechts een kwestie van het moment accepteren en zo goed mogelijk doorkomen. De artsen verwachtten dat kleine May binnen drie uur geboren zou worden. Een vroeggeboorte. “Toen we nog een laatste echo te zien kregen, zagen we haar met haar ruggetje naar boven liggen. Ons dappere meisje. Wat was het oneerlijk en wat had ze een kracht! Ze wilde duidelijk niet dat dit ging gebeuren, het was haar tijd nog helemaal niet en wij wilden haar niet kwijt.”

vroeggeboorte miskraam zwangerschap verlies vlinderkindje

Een lege buik

De zusters lieten Lucienne en Mark alleen om bij te kunnen komen van het heftige nieuws. Toen Lucienne een serie lag te kijken met Mark naast zich kreeg ze opeens heftige krampen. Het voelde niet als weeën maar het gevoel was wel intens. Na een uur werd haar buik weer rustiger en voelde Lucienne niets meer. Toen er na nog eens drie kwartier afwachten geen weeën meer kwamen, werd de hoofdgynaecologe geroepen. Die onderzocht Luciennes buik met een echoscoop op zoek naar activiteit. “Mijn buik was leeg. Er werd niets meer met de echoscoop gevonden. Ons meisje lag heel vredig en rustig in mijn vagina haar laatste adem uit te blazen. Een moment nog bij mij zoals zoals ik haar de afgelopen periode met zoveel liefde bij mij droeg. Het was wrang dat ze er nog uit moest.”

Het mocht niet zo zijn

De assistent arts hielp via zijn handen kleine May een weg naar buiten. Een klein volmaakt meisje, veel te vroeg geboren en nog verbonden met haar moeder. “Ze lag er zo rustig en vredig bij. Hoewel Mark heel graag de navelstreng wilde doorknippen, werd hij overmand door verdriet en schreeuwde hij het uit van onmacht. Marks verdriet zat diep maar gelukkig kon ik hem enigszins troosten en lukte het hem uiteindelijk om de navelstreng door te knippen. Een moment dat we zo anders hadden willen beleven, met zo’n andere emotie. Het mocht niet zo zijn … ”

Na de vroeggeboorte van May was het wachten op de placenta. Maar ondanks vele pogingen duw- en trekwerk wilde deze zelfs na weeënopwekkers niet loslaten. Tijd om op adem te komen en ruimte te nemen voor het verdriet was er niet; Lucienne werd diezelfde nacht nog naar de OK gebracht waar de placenta onder narcose werd verwijderd.

vroeggeboorte miskraam zwangerschap verlies vlinderkindje

Ze zal nooit thuiskomen

Na twee weken en twee dagen ziekenhuis moesten Lucienne en Mark afscheid nemen van hun kleine meisje. Over een week mochten ze May weer ophalen. “Wat we bij dit afscheid voelden gun je niemand, het valt niet onder woorden te brengen zo’n pijn als dat doet! Het was een tijd van tegenstrijdige emoties waardoor we in een enorme rollercoaster zaten. Zo hard als het was om May achter te moeten laten, zo ontzettend fijn was het om Lynn weer in onze armen te kunnen sluiten. Ik had haar zo gemist, ons nietsvermoedende, lieve en slimme meisje. Kinderen voelen alles aan maar toch was het vreselijk om juist haar te moeten vertellen dat haar zusje — waar ze zo naar uitgekeken had — nooit thuis zal komen.”

Lees ook: De avond die mijn leven en dat van ons gezin heeft veranderd…

Protocol maakt het moeilijker

Een week later is het zover, Lucienne en haar man mogen hun mooie dochtertje ophalen in het ziekenhuis. Op de afdeling waar ze zo graag warme herinneringen aan wilden hebben, komen ze zwangeren en blije mensen tegen. Het is ontzettend cru maar de wereld van Lucienne en Mark bestaat helemaal niet uit een roze wolk. Zij zijn daar om hun overleden meisje op te halen, liggend in mandje. “Het ophalen van May was moeilijk want we werden niet alleen geconfronteerd met ons eigen verdriet maar ook met hoe anders het had kunnen zijn. Moeten zijn. Het protocol dat je met je overleden kindje via de hoofdingang het ziekenhuis moet verlaten maakt alles nog moeilijker dan het al is. Onnodig moeilijker ook. Tranen stroomden over onze wangen toen we van de verlosafdeling door het ziekenhuis heen naar onze auto liepen.”

vroeggeboorte miskraam zwangerschap verlies vlinderkindje

De vroeggeboorte is niet onze schuld

De onderzoeken naar de oorzaak van de vroeggeboorte van May wijzen uiteindelijk uit dat er een infectie was ontstaan in de moederkoek en een ontsteking in een van de navelstrengvaten. Domme pech dus en dat maakt het verlies alleen maar lastiger. May was zelf helemaal gezond, had geen afwijkingen en was prachtig en compleet om te zien. De werkelijke oorzaak van de infectie zullen Lucienne en Mark nooit weten. “Wel hebben we ons natuurlijk heel vaak afgevraagd: ‘Hadden we niet? Wat als we toen? En was die bloeding in week 6 misschien een teken dat het niet goed ging?’ We zullen het nooit weten. Wel proberen we lief voor onszelf te zijn en goed tegen onszelf te zeggen dat het niet onze schuld is. Een kind krijgen is iets wonderlijks en daar beslist alleen moeder natuur over.”

Het is goed zo

Op 6 mei 2018 kwam onze May ter wereld en verliet ons met groot verdriet. Een perfect volmaakt meisje. Haar afscheid hebben we op onze eigen manier gedaan, zoals het voor ons goed voelde. Op een mooie dag — 14 mei 2018 — hebben wij onze dochter weer teruggegeven aan de natuur in het bijzijn van de opa’s en oma’s. Met de vogels die zongen en met een lieveheersbeestje aan mijn zijde. “Het is goed zo …”