Het is bijna Pasen. Dat feest waarvan bijna niemand weet waarom we het vieren. En natuurlijk van de paaseieren. Het heerlijke ontbijt. De lente. En — als je naar schoolgaande kinderen hebt — van de paasdoos. Van de f*cking paasdoos! 

paasdoos meivakantie basisschool

Paasdozen protest

Waarvan ik eerst nog dacht dat het een stupide initiatief van onze basisschool was, ben ik er laatst achter gekomen dat dit min of meer een collectief fenomeen is. Ik ben dus niet alleen hierin. Dat vind ik een troostende gedachte. Je voelt hem al, de doos zit me hoog. Sterker nog hij maakt me woedend en wars. Er komt een intense protestdrift boven drijven die ik op geen enkel ander vlak heb. Protest tegen de paasdoos. Ik zou met spandoeken het schoolplein willen afzetten. Ik zou moeders willen verenigen zich te laten horen: hou op met deze waanzin! Wees geen paasdoos! Zeg nee tegen de paasdoos!

Prestatiedruk en timesqueez

Ik snap het hele concept niet. Ik snap de lol niet van het versieren van een schoenendoos wat dienst doet als de verpakking van je paasontbijt. Wat is er mis met gewoon een gezellig gedekte tafel in de klas, mandjes met bolletjes en schaaltjes met beleg? Beker limo ernaast en een tikkie van een paar euro naar de ouders en klaar. Nee, in plaats daarvan racen we en-mass naar Action of Hema om voor een vermogen aan paasmaterialen in te slaan om elkaar te imponeren met dé paasdoos der paasdozen. Waarom al die moeite, de prestatiedruk, de frustraties voor alle niet zo super knutselende kinderen (én ouders) en de timesqueez voor alle drukke ouders, want wanneer moet je dat ook nog allemaal voor elkaar krijgen. Waarom? Voor wat? Voor wie?

De kinderen natuurlijk. Ja, vast en zeker, voor de kinderen. Maar geloof me, een leuk ontbijt op school zonder dit hele dozending is echt net zo leuk voor ze. En als de doos dan toch zo ontzettend onmisbaar is, laat ze lekker een schoenendoos mee naar school nemen en zich daar uitleven. Val mij en al die anderen ouders — want ik kan me niet voorstellen dat ik hier alleen in sta — er niet mee lastig.

paasdoos basisschool meivakantie

Paasdozenidioterie

Hier thuis is er vooral veel opwinding over het lootje en het geheim houden ervan. En natuurlijk ook wel over de doos, maar nou heb ik niet bepaald een knutselaar op de wereld gezet. Als ik het volledig aan haar zou overlaten (wat ik wel het concept van deze hele paasdoos vind) zou het niet meer worden dan een schoenendoos met wat paasstickers over elkaar heen geflanst. Nou en, zou je zeggen. Helemaal eens. Waar het niet dat er voorafgaand aan deze hele paasdozen-idioterie door de school een aankondiging wordt gedaan waarin geattendeerd wordt op tijd met de doos te beginnen zodat I E D E R kind verblijd kan worden met een mooie doos.

En daar ga ik dus nat. Een intern dilemma. Want eigenlijk vind ik dit echt een ‘kinderding’; hier heb je een doos en zoek het uit. Maar als je — zoals in mijn geval — een knutseltalent van een kuiken hebt (om maar even in de paastermen te blijven) dan voel ik de bui al hangen. Dan zitten we straks met een huilende Roosje, Teuntje of Babette aan de paastafel door een afzichtelijke afgeraffelde paasdoos uit mijn kinds koker. En de druk ligt best hoog, want de paasdozen vliegen je in de voorbereidingsfase al om de oren. Is het niet op de klassenapp dan is het wel op social media. Prachtige kunstwerken met heuse 3D effecten passeren de paasreveu. En dan kan ik het toch niet laten, want ik wil geen huilende kinderen op m’n geweten.

Schele paaseieren en organza

Dus is de eindconclusie dat ik aan de tafel zit met een schoenendoos voor m’n snufferd. En probeer ik met vrolijk organza, nepeitjes en donsveren de boel te redden. Met een gemaakte glimlach proberen we er samen echt wat leuks van te maken. Ik probeer het knutselgeweld in goede banen te leiden, stimuleer mijn grote kleuter tot haar creatieve maximum en stuur hier en daar bij zodat we geen flater slaan straks bij het ontbijt.

Trots flikkert mijn dame tot slot haar schele paaseieren in de hoeken van de doos en vraagt of we dan nu de bolletjes met pindakaas zullen smeren. Ik leg haar uit dat die dan over een paar dagen niet zo heel lekker meer zijn. Ze kijkt me bezorgd aan en twijfelt of dit wel goed gaat komen want er moeten immers twee bolletjes pindakaas in! Lieverd, laat die paasdoos verder maar aan mij over, dat gaat echt helemaal goed komen. Hij is prachtig geworden, ge-wel-dige paasdoos.

Who’s with me?

Ik leg m’n spandoek voor nu weer terug in de kast. Dit jaar ben ik toch zelf weer de paasdoos. Misschien lukt het om volgend jaar het dozendebakel te voorkomen als ik tijdig in protest kom. Who’s with me?!

Zalig Pasen alvast 🙂

Liefs, Eline